Wish On A Star (Ongoing)

Chapter Twentyone ★

Kevin Clein Bower's POV

Kumain kana ba?

Bakit mas iniuna mo pa ko?

Tanga kaba talaga? Bakit inaaksaya mo oras mo sakin? Ganito mo ba talaga ako kamahal?

Sa lahat ng babae, ikaw lang ang tanging gunawa ng ganito sakin. Bukod sa Mommy ko.

"Di ka ba gutom? Naubos mo ba yung butche? Ano masarap ba?" Nginitian nita ko habang inaayos niya yung kalat sa kwarto ko dito sa Ospital.

"Huwag ka ngang umastang ikaw si Kris Aquino. Napaka daldal mo at matanong." Sa totoo lang gusto ko sanang sagutin ang mga tanong niya.

"Oh. Okay!" Ngumiti siya sakin, nakakaloko.

"Bilisan mo. Huwag mo ko intindihin wala akong sakit!! Baka ikaw pa mag kasakit unahin mo sarili mo! Pumasok ka na rin sa school." Sabi ko ng kunot ang noo ko. Humiga ako pagilid para di nita makita muka ko.

"Sus. Nakangiti ka lang!" Ang kulit niya. Pumunta siya sa side ko kung saan ako nakaharap. Tumalikod ako sa kaniya pero humarap ulit siya sakin.

Naupo ako sa higaan ko, "yeshaaaaaaaa!" Kinurot ko pisnge nya.

"Araaay! Bitawaaan mooo!!" Sabi niya binatawan ko pero diniinan ko muna.

"Bakit ka nakangiti." Sabi niya ng pag tataray. "Fuck you mukha kasing clown"

"Sweet mo. Keenes nemen eh." Sabi niya at tumawa. "Tamang tamang kevin. Nakaupo kana. " kinuha niya yung basang bimpo at tinaas tinataas taas kilay niya. Kiniclip niya bangs niya ngayon.

"Kaya nandito para chancing!! Kapal mo." Sabi ko. Alam kong masasakit ang mga sinasabi ko.

"Kapal mo. Kung wala ka lang sakit. Binato ko tong building sa tuktok mo!" Hinuhubad niya damit ko.

"Kaya ko sarili ko. may kamay ako" tinggal ko yung pang itaas ko at kinuha ang pamunas sakanya.

"Umuwi kana sainyo. Matulog ka ng maayos." Sabi ko.

"Ayoko. Dito lang ako sa tabi mo hangga't nandito kapa sa Ospital." Kumunot ang mga mata ko.

"Yesha! Paano naman ang pag aaral mo?!" Sabi ko habang nag susuot ng damit ko.

"Sorry pero napag desisyonan ko na, tumigil muna." Ayun ang kinagalit ko.

"Alam kong mahalaga ako sayo!!!! Alam kong gusto mo makatapos!!!! Pero kung titigil ka sa pag aaral! Wag mo na akong kausapin. Alam kong mukha akong walang kwentang tao at mukhang walang matinong buhay at pag aaral. Pero yesha naman. Alam kong sayo mahalaga yun at kailangan mo yun." Tumingin ako sakanya. Punong puno ng galit ang mga mata ko. Ayoko na akong maging dahilan baka maging katulad ko din siya. Ayoko mangyari yun.

Niyakap niya ko. "Mahalaga ba ako sayo? Bakit mo pinaparamdam to?" Sabi niya habang hinigpitan niya ang kapit sa nga bisig ko.

"Yesha, alam kong malabo mata mo at di bulag." Humarap ako sakanya. "Hindi ito tamang panahon para doon."

"Mag aaral ako. Sasamahan kita. Yesha may pangarap din ako tulad mo." Tinititigan niya mga mata ko.

"Ayoko na dito. Mag titino na ko. Wala akong sakit! Wala! Malakas ako! Aalis tayo ngayon din dito." Ngumiti siya sakin at niyakap ako ng mahigpit.