Θάρρος ή Αλήθεια

Λυπάμαι...

Είχα κάτσει έξω από τη πορτα και άκουγα τις κραυγιες της και την απολογία της.Τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα και ένιωθα ενοχή για ότι είχε μόλις συμβεί.Ο άντρας με τράβηξε από τα μανίκια και του είπα να με αφήσει.Τα αυτιά μου βουιζαν και το κεφάλι μου γύριζε σαν τρελό.Τον ακολούθησα σιωπηλά όταν πρόσεξα ένα μέταλλο που εξείχε από τη πίσω τσέπη.Το τράβηξα αργά και το εχωσα στο σουτιέν μου.Αν μπορούσα να πω ότι έχω ενα ταλέντο ήταν να κλέβω πράγματα με μεγάλη επιτυχία.Ανοιξε τη πορτα και με έσπρωξε μεσα.Ο Άντυ και η Μαγκι αγκαλιασμενοι με κοιτούσαν με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα και όταν η πρόταση πίσω μου έκλεισα η Μαγκι έτρεξε και με αγκάλιασε."Είσαι καλά;" Εγνεψα καταφατικά και περίμενα μέχρι να ξεθολωσει το κεφάλι μου.Εκατσα κάτω και ο Άντυ τη τράβηξε από πάνω μου."Ας τη να ηρεμήσει λίγο της έπεσε βαρύ."Την αγκάλιασε σφιχτά και εκείνη άφησε ενα βογκητο.Τους ζήλευα απίστευτα πολυ αλλα η ζωή τους ήταν τοσο γαμημενα δύσκολη που τους άξιζε αυτή η ευτυχία.Τραβηξα το κινητό από το σουτιέν μου κει το κούνησα μπροστά τους."Βρήκα τρόπο να σωθούμε"Η Μάγκι το άρπαξε γρήγορα και πληκτρολόγησε τον αριθμό της αστυνομίας."Γαμωτο δεν έχει σήμα."είπε και το έχωσε στη πίσω τσέπη."Είμαστε καταδικασμένοι έτσι;"ρώτησε μα κανείς δεν απάντησε.Σηκωθηκα στηριζόμενη στη πόρτα η οποία άνοιξε με δύναμη ρίχνοντας με κάτω.Ο άντρας μπήκε μεσα και της έριξε μια μπουνιά."Δώσε το" Ο Άντυ όρμησε μπροστά τον άρπαξε από το λαιμό και άρχισε να τον χτυπάει με όλη του τη δύναμη.Εκεινη έτρεξε με σήκωσε από το πάτωμα και βγήκε από τη πόρτα κρατώντας με αγκαλιά.Ο Άντυ τον πέταξε στο πάτωμα και βγήκε από το δωμάτιο τρέχοντας φωνάζοντας μας να τρέξουμε.Τρεχαμε στους δεδαλωδεις διαδρόμους μέχρι που τα πλευρά μας έκαιγαν και δεν βρήκαμε άκρη.Τοτε μου ήρθε μια τρελή ιδέα."Στο χειριστήριο από το δωμάτιο"φώναξα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα πίσω γρήγορα.Μπηκαμε στο δωμάτιο όπου οι αναθυμιάσεις από το δηλητήριο ήταν ορατές ακόμα και ο Άντυ σχεδόν έπεσε πάνω στη πόρτα η οποία άνοιξε και ανέβηκε τις σκάλες.Ζαλιζομουν φρικτά και ήμουν σίγουρη πως κάτι πήγαινε στραβά με το σώμα μου του οποίου έχανα τον έλεγχο.Η Μάγκι με τραβολογουσε μέχρι την πόρτα αλλά τα παράτησα σχεδόν ένα μέτρο από κει.Στο άνοιγμα της άλλης πόρτας είδα δύο σιλουέτες να στέκονται."Τρεξε" ψιθύρισα σε εκείνη η οποία δίστασε αλλά έτρεξε στη πόρτα και ανέβηκε στις σκάλες.Οι πόρτες έκλεισαν ταυτόχρονα αμέσως και βρέθηκα στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς."Ποιοι είστε;"ρώτησα

Ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες αντικρίζοντας έναν Άντυ καθισμενο στη καρέκλα μπροστά από ένα σύστημα παρακολούθησης και υπολογιστών."Η Αφροδίτη"είπα τρομαγμένη και μετανιωμένη που την άφησα."Τη βλέπω και τους έχω κλειδώσει όλους στο δωμάτιο."Άρπαξα το μικρόφωνο και της φώναξα"Θα σε σώσουμε ακους;"ούρλιαξα όλο απόγνωση."Οχι"είπε κοιτώντας κατευθείαν τη κάμερα."Τι;"ρώτησα μπερδεμένη."Άκουσε με πάντα ήμουν η χαζή της παρέας η πλούσια και η πουτανα που δεν νοιάζεται.Ασε με να κάνω κάτι για σας." Ο Άντυ αραπαξε το μικρόφωνο μέσα από το χέρι μου."Αφροδίτη κόψε τις μαλακιες θα βγεις από εκεί."Έστριψε προς τους δύο μασκοφόρους χωρίς να απαντήσει και τους ρώτησε"Ποιοι ειστε?;"Εκείνοι έβγαλαν τις μάσκες τους και κοίταξαν κατευθείαν προς τις κάμερες με ένα μειδίαμα. "Δεν θυμάστε;"ρώτησε η κοπέλα και κόντεψα να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Εκείνοι. Δεν περιμέναμε ποτέ να τους ξαναδούμε. Δεν περιμέναμε ποτέ να τους μιλήσουμε. Κοίταξα τον Άντυ ο οποίος ήταν το ίδιο σοκαρισμένος με εμένα. Η Αφροδίτη δεν είχε κουνηθεί. Καθόταν εκεί να τους κοιτάει αποροκαλυπτα. Δεν ήξερα τι να κάνω ήθελα να ουρλιαξω να χτυπήσω κάτι. Σιωπηλά προσευχομουν να γλυτώσει.

Ο άντρας πλησίασε το τραπέζι και άφησε το όπλο πάνω του. "Πάνος σε περίπτωση που ξεχασατε."είπε και απομακρύνθηκε δύο βήματα. "Δέσποινα" φώναξε η άλλη και τον πλησίασε. Ο Πάνος ήταν αρκετά ήρεμος και μας έκανε νόημα να μην μιλήσουμε."Ειμασταν στη παρέα σας. Ειμασταν φίλοι σας και μας φερθηκατε με το χειρότερο τρόπο. Μας ξεφτυλισατε και μας διωξατε. Και σήμερα πληρώνετε για αυτό. Καθίστε έχουμε μια ιστορία να πούμε." Η Δέσποινα έκανε ένα βήμα μπροστά. "Υποτίθεται θα το λέγαμε στον τελευταίο που ζούσε αλλά .... τελεσπαντων. Η δική μου ιστορία που συνδέεται μαζί σας είναι η χειρότερη έτσι δεν είναι Άντυ;" Ο Άντυ είχε μαρμαρωσει στη θέση του και τη κοιτούσε με μισάνοιχτο στόμα " Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν να πάμε στο πάρτυ της Αφροδίτης. Αλλά εσύ Μάγκυ ήσουν στο νοσοκομείο με κομμένη τη φλέβα και η Εύα βαριοταν. Έτσι κατέληξα να πάω εγώ μαζί με τα αγόρια ως μόνη σύνοδος. Δεν θυμάμαι τι έγινε. Ήπιαμε πολύ χορέψαμε και κατέληξα σε ένα δωμάτιο με τον Δημήτρη το Γιώργο και το Τζέισον. Ειμασταν σίγουρα μεθυσμένοι αλλά ήταν φίλοι μου δεν θα μπορούσαν να μου κάνουν κακό πιστευα. Σνιφαραμε κόκα μια γραμμή ο καθένας. Και τότε ο Γιώργος με κόλλησε στο τοίχο και άρχισε να με φιλάει και να με χουφτωνει. Ούρλιαξα τον έσπρωξα και τότε ο Δημήτρης μου κρατούσε τα χέρια και ο Τζέισον γελούσε. Με πέταξαν στο κρεβάτι με ξεντυσαν και άρχισαν να με φιλάνε παντου. Ούρλιαζα φωναζα χτυπιομουν και εκείνοι συνέχιζαν. Με πήραν ένας ένας με τη σειρά δύο φορες. Κανείς δεν με άκουσε δεν με βοήθησε και δεν μπορουσα να κάνω τίποτα.Μα θυμάμαι τη πόρτα να ανοίγει και εσένα Άντυ. Μας κοίταξες και την έκλεισες ξανα. Δεν σου φώναξα τότε αλλά νόμιζα ότι θα καταλάβαινες. Αλλά δεν κατάλαβες. Με άφησες εκεί μαζί τους. " Έκλαιγε με λυγμούς και έτρεμε. Ήταν φρικτό. Πως μπορούσαν οι φίλοι μου να τις κάνουν κάτι τέτοιο και πως μπορούσε το αγόρι μου,ο Άντυ να κάνει κάτι τέτοιο;να την αφήσει εκεί; Άρπαξα το μικρόφωνο"Γιατί δεν μου το είπες ; Θα βοηθουσα." Κοίταξε κατευθείαν στη κάμερα"Τι να σου πω; Δεν θα με πιστευες. Αλλά και να με πιστευες,ήσουν στο νοσοκομείο και όλοι ήξεραν ότι είχες προσπαθήσει να αυτοκτονήσεις. Δεν μπορούσες να βοηθήσεις." Θα μπορούσα ήθελα να ουρλιαξω "Δεσποινα, συγγνώμη. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με. Αν το ήξερα θα είχα βοηθήσει θα τους είχαμε τιμωρήσει μαζί. Συγγνώμη." Εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της και μου χαμογέλασε "Σε συγχ..." Η φράση κόπηκε στη μέση καθώς μια κόκκινη κηλίδα σχηματίστηκε στο πρόσωπο της και ο τοίχος πίσω της ήταν κατακόκκινος. Η Αφροδίτη βρισκόταν απέναντι της με το όπλο στο χέρι.