It was said that the Yamaguchi-gumi is the strongest and biggest yakuza clan there is. And in that big family of yakuza, there was a beautiful growing dragon. Cold and heartless. Fearless and strongest. And the youngest chosen one.
At ako yun.
I...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Two days after we left Cole's place, I decided to go to Palladium.
Ngayon nga ay heto ako nakatayo sa gitna ng opisina ni Jethro habang sya naman ay nakaupo sa likod ng pahabang mesa.
"Ano'ng ginagawa mo dito?" He asked.
"A lot happened..... I apologize for not reporting to work and for not giving a heads up regarding my absences." I said apologetically in my native tounge, Kansai dialect.
I did a 45 degree bow to show how sorry I am.
Jethro on the other hand could not believe what he's seeing. The disbelief and irritation and admiration can be seen in his face. At mabuti nalang at hindi iyon nakikita ng kaharap niyang si Jin.
Napaigtad ako ng marinig ko ang malakas na paghampas ni Jethro sa mesa.
"Dammit! Where did your pride go? Don't bow to me you idiot!! Ikaw ang kaisa-isang tagapagmana ng Yamaguchi-gumi! Wala ka na bang kahihiyan para sa sarili mo?!" Naiinis at halos pabulyaw na sermon sakin ni Jethro.
Pero binalewala ko ang mga sinabi niyang yun at nanatili lang akong nakayuko.
"Matagal ko ng kinalimutan ang lahat ng mga yan. Ang kailangan ko ay trabaho. Isa na lamang akong ordinaryong tao ngayon na may kailangang buhayin at suportahan. Pakiusap, bigyan mo pa ako ng isa pang pagkakataon. I need this job very badly."
Malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Jethro.
"Ryujin, come on, raise your head."
Nag-angat ako ng ulo at tumayo ng tuwid at tumingin kay Jethro.
"Why are you doing this Jin? Inilalagay mo ang sarili mo sa mababang lebel. You're better than this."
Umiling ako.
"If it was only me, I wouldn't even bother to try to breath or live. Noon, nabubuhay ako dahil humihinga ako. Nagigising ako araw-araw dahil buhay ako. It became a norm. Pero hindi na gaya ng dati ang buhay ko Jethro. Now, I wake up everyday to protect someone. I try to live because someone's depending on me. Yan nalang ang dahilan kaya nabubuhay pa ako ngayon."
Naiiling si Jethro habang sapo ang noo.
"Fine. You got your job back." Jethro said lazily. Talking to Jin literally drained his energy. What a stubborn woman.
Jin's face lit up.
"Maraming salamat." Kumilos ako at naglakad na papaunta sa may pinto.
"Anyway, someone's waiting for you at the VIP lounge. Actually, ilang araw ka na nyang hinihintay. "
I looked back at Jethro and gave him a curious look.
Nagkibit balikat lang si Jethro.
"Just remember that I don't have anything to do with this. " naniniguradong paliwanang ni Jethro.
