UMUT

Herkes Gider mi?

Gecenin bilmem kaçı. Ağır ağır kapanan gözlerime inat ayaktayım. Uyuyamıyorum
çünkü bir şeyler hep eksik, hep yarım. Kafamı yastığa koyuyorum tekrar. Aklım çıkıyor ama o çıkmıyor. Bu nasıl kabus böyle
ki uyandığımda başlıyor. Kendi içimde çürüyorum. İçimde ki bu anlamsız boşluk bir türlü rahat bırakmıyor. Kafamdaki sesin
tınısı adeta kulaklarıma küfrediyordu. Kendimle savaşıyordum adeta.
Kalkıyorum sonra iki büklüm olduğum yataktan. Elim salonun baş köşesinde duran eski bir radyoya uzanıyor. Ne zamandan beri orada hatırlamıyorum bile. Üstünde ki tozu elimin tersiyle sildikten sonra basıyorum düğmesine. Daha sonra acı bir kahve yapıp terasa çıkıyorum. Rüzgar hafif hafif çarpıyordu tenime. Başımı yukarı kaldırıp gökyüzüne baktım. Yıldızlar bile küsmüştü bana. Gökyüzü, bu
gece zifiri karanlığa yemin etmiş gibiydi. Aldırmadan derin bir nefes alıyorum. Biraz olsun iyi gelmişti. Diğer yandan kahvemi yudumluyorum.
Bi an radyoda çalan müziğe ilişti kulağım. Cem Adrian konuşuyordu bu sefer.
Herkes gider mi, diyordu.
Bi kaç defa tekrarladım kafamda. Hakikaten yahu. Gider miydi herkes. Seven gidebilir miydi..
Çok seviyorum, sensiz yapamam diyor. Ama bi bakıyorsun sensiz de yapıyor. Başkasını da sevebiliyor.
Yani söz sahibinden ayrı yürüyorsa ikisini de bırakın.
Hani derler ya hep. Gidene mi zor kalana mı diye.

-Bence sevene zor arkadaş ..