Aramızda yaşanacak onca şey
varken neden hep yaramızda kaldı?
Ben bıktım artık ne yapmaya çalıştığını anlayamadığım insanlardan. Ya öyledir ya böyle. Ortası yorar bunun. Bu kadar zora sokmanın, umut bağlamanın ne anlamı var. Sen bir kere duygularından ve kendinden emin değilsin. O kalbi bir başka kalbe nasıl emanet edersin? Yorar, kırar, üzer o kalp seni. Durduk yere gözlerim dolacak kadar kırmanın ne anlamı var senin için, sadece soruyorum. Hele bir de bunun farkında olmayışın. Kendi kendine üzülen, küsen sonra da barışan insanlar olduk. KİMSE NAZIMIZLA OYNAMADI, HERKESİN GÖZÜ KALBİMİZDEYDİ. Alıştığımız yerden vuruyorlar hep. Birisi başta bir yara açmıştı zaten. Gelen tuz basıp geçiyor. Tek bildikleri buydu çünkü. Kimse o yarayı kapatmaya uğraşmıyordu. Biri de merhem olup gitmiyordu. İşte bu yüzden yaramızda kaldı. Beceremediğiniz toplara girdiniz. Bırakın herkes işini yapsın. Müslüm baba söylesin , Yıldız Tilbe bağırsın, Hakan Altun telefon beklemesin, Ahmet Kaya hiç susmasın; Emircan İğrek Nalan'a, Taladro Damla'ya, Gazapizm Mualla'ya, No1 Zeliş'e, Tuğkan Civciv'ine kavuşmalı artık. Gerekirse sen gitmeli, ben de rakı içmeliyim.
Ne zaman farkına varırsın biliyor musun?
Duman'ı 'Bal' olmadan yaşamaya mecbur bırakan hayat, seni de bıraktığı zaman.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUT
Teen FictionHiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak ya da hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız
