AYŞEGÜL
İlk ve son en çok sevdiğim oyuncak bebeğimdi Ayşegül.Aslında oyuncak kelime olarak eş değer ama,o benimle beraber yaşayan canlı bir karakterdi.
Okuldan eve geldiğimde evin her yerinde arayıp durmuştum o gün Ayşegül'ü.Ayşegül neredesin sevgili arkadaşım,neredesin?...
Oldukça uzun bacakları vardı ,muntazam bir vücudu...Saçları ise hiç yoktu.Annemin demesine göre Amerikan pazarından alınmış uzun saçlı bir bebekti Ayşegül.Ama ben hiç onu saçlı haliyle hatırlamıyordum ki.Hep saçsızdı.Fakat çok düzgün vücudu olup,gözlerinin içiyle gülendi.Biz onunla çoğu zaman sohbet ederdik.
Yana döne evin içinde arıyordum onu o gün.Boyu çok uzun olduğu için bir yerlerden görûnmemesi de çok zordu,yerlere kıyılara köşelere hep baktım ama bebeğim yoktu...
"Anne Ayşegül nerede?" diye sordum?Oyuncak bebeğim değil,Ayşegül nerede?
Annemin ;
Onu sobaya attığını,saçının bile kalmadığını,hatta bacaklarını zor sobadan geçirdiğini ,boşver o eskidi sana yenisini alacağım demesi avazım çıktığı kadar bağırmama sebep olmuştu.
"Ayşegül,Ayşegül!
Sen benim bebeğimi bana sormadan nasıl atarsın, nasıl ?"diye basbas bağırıyordum.
Bu da sanırım,bana fikir danışılmadan beni ilgilendiren olaylarda karar alınmasına ilk tepkimdi.Bana sormadan nasıl nasıl?...
Yerine kırmızi elbiseli ,şapkalı bir bebek alındı fakat asla Ayşegül gibi olmadı.Çünkü alınan, oyuncak bir bebekti.
Ayşegül ise senin benim gibi canlı biriydi...
