Ne Büyüksün Ne de Küçük Bir Kardeş...
Hep yandan bakışımı hatırlarım bir fotograf karesinde,kardeşimin buseti içindeki hallerine.O bebek arabası değildi benim için,hep imrenerek baktığım benim de içinde olmam gerekir dediğim,yüksek, tekerlekli bir rahatlıktı.Annem bizi gezmeye götürür kardesim arabanın icinde ben yürüyerek...Cok uzun sürmezdi yürümem feryad figan ağlardım. "Ayaklarım,yoruldum,yürüyemiyorum!"Ağlamama fazla dayanamazlardı ben de kendimi bir anda kucakta ve hop cocuk arabasının icinde buluverirdim.O duygumu nasıl da güçlü hatırlıyorum.En fazla 3-4 yaşlarındaydım.Arabaya binmek bana sonsuz mutluluk verirdi.Bunu yazarken bile kendimi o bebek arabasında yüksekten çevreyi izler gibi görüyorum.Beni anlasınlar mıydı amacım.Ben de küçüğüm,ben daha büyümedim bebek arabası benim de hakkım...
Ablam,ilk gözagrısı ilk çocuk.Mutluluk sonsuz... Annem,babaannem gibi iki kadının elinde elbebek gül bebek hüküm sürmüş tam üç yıl...Ardından ben gelmişim,ikinci kız...Ee ilk heyecan bitmis kız cocuk mutluluğu da biliniyor ,benim gelmem ne değiştirdi ki?
Durun durun daha ne olduğunu anlayamadım, ben daha bebegim dememe firsat kalmadan,ben henuz dokuz aylık bebeyken annem hamile kalıyor.Onsekiz aylığım ve abla oldum ama ben daha annemi emiyorum neler oluyor!...
Erkek kardesim katılıyor aileye,evet erkek ve songözagrısı iste mutluluk...
Ortanca olmak ;Zeynep aynı baba,Ömer ise aynı anne tıpatıp benzer derlerdi hep.Ya ben kime,ben kime benziyordum?Hic cevabini alamadim bu sorunun ama hep yıllarca aradım.Biraz aklimda buyuyunce acaba dedim rahmetli olan Hamdi Amcam a mı,evet evet kesin ona benziyordum.Kahramanca sehit olmustu,ben amcama benziyordum.
Ortanca olmak zor ya...Ne buyuksun ne kucuk.Ne ilk kız ne de tek erkek...
Ya peki susan,ezilen bir cocuk mu oldum?Tabi ki asla hayir.Iki kadinin sevgisi icinde büyüdük.Ama sanırım bende bir tuhaflık hep vardi.Ya agac tepelerindeydim,ya yapraklardan yaptığım yatakların üzerinde...Annem bana kızdığında,saatlerce ağac dallarından inmezdim.Yaramazlık yapıp da babam azıcık kızdıysa,yatağın altına girer kan ter içinde kalır beni ordan alana kadar asla çıkmazdım.
Ortancayım evet, tamam kabul tuhafım da ...
Ama ben hala ağaçlayım, halâ yaprakla... .
