Kendini okuyabilmek bence guzel bir yeti.Hayatın sana sundukları ve tercihlerini yaptığın zamanlardaki hamlelerinin gerekliliğini...
Soyle bir bakıyorum da kendime,kararlarımı verip uygulamaya geçtiğim her anın ,sonuna kadar direnmemin hani derler ya posamı çıkarırcasına zorlamaların ardından yaptığımı görüyorum.Nedendir bilmem ama nice zorlanmalara nazaran devam etmem gerekiyorsa hep ettim.Düştüm dizimi ovaladım,tamam bir sey yok dedim ûfledim.Ürktüm,sarsıldım sarıldım kendime kucakladım,tamam geçti dedim acımadı ki...
Zorlamalarımın hiçbirinde amacım kendime zûlmetmek değildi aslında.Tükenmediğimi hissetmekti,daha uğraşmalıyım ,yaşamalıyım bitmedi dememdi.Icseldi yani,kalmamı sağlayan bir duygu belki de...
Simdi değerlendirdiğimde hayatımı ;zorlamalarımın ,direnmelerimin ve ardından gelen köklü hamlelerimin ne kadar da doğru olduğunu gördüm.Cünkü ardıma baktığımda keşke daha da kalsaydım,acele etmeseydim,daha da emek verseydim dediğim hiçbir yarım bırakmışlığım yok.Tükenmiş artık o bende doygunluğum üst seviyeye gelmiş.Olumlu ya da olumsuz yaşanan her yer ve durum icin bu duygu eş.Keşkelerim yok sanırım.Bitmesi gereken yere geldiğimde,kararım net.Bitti...
Mevsim yine göç !Kanat seslerimi duyuyorum.Uzun bir uçuşa hazırlar ve onlarlayım.Rüzgarı ruhumda hissediyorum ve yönüm Venüs.
İşte yine bitti...Zaman doldu.Kanat seslerimi duyuyorum...
🐬🐎
