Çocukluğumda saatlerce evden uzak kaldığım olurdu.Ozellikle de annemi kızdırdığımdaki kaçışlarım..Hızlıca koşardım koşa koşa buyuk bir sevgiyle ağaçlara sarılırdım.Doğruca en zirvesine çıkıp,rüzgarla dallarında sallanmanın keyfini yaşardım.Hem kendimi cok guvende hisseder hem de en zirvesinde en ince dalda; ruzgari tenimde yaşamanın keyfine, důşme riskimin artması da eklenince aman ne haz verirdi bana...
Oyle çok mutlu olduğum yerdi ki ağaçlar...Derslerine girdigim çocukların yaşlarında başladı benim ağaç sevdam belki de daha küçükken.Büyüdüm tabi kocaman oldum ama tutkum da bir o kadar büyüdü kocaman oldu.
Ağaç bende güvendir,ağaç bende huzurdur,özgürlüktür.
Ağaç yuvadır,ağaç rüzgarın yapraklarla dans ettigi büyük bir armonidir,uyumdur,nefestir...
Hala hep yolumda ağaç ararım,geçerken yanlarından usulca dokunur parmaklarım onlara piyano tuşlarına basarcasına...(Ben duyarım o ezgiyi)
Hayat ya bu an gelir , istediğin bir ağaca ;
"Dokunursun tutmak icin,ama tutunamazsın ki kayar ellerin"...
Ama ben sadece sarılmak istiyorum ki...
Bu yosunlar niye?
