Just one date

Proloog

"Doen, durf of de waarheid?"

Ik kijk op van mijn boek en staar Janet sarcastisch aan. Ik hoop toch echt dat ik haar verkeerd heb verstaan.

"Zijn we daar niet een beetje te oud voor?", zeg ik wanneer ik de serieuze blik op haar gezicht zie.

"Kom op", dringt Janet aan, "Heb je je boek inmiddels niet uit?"

"Nee ik ben net bij het stukje waarop het meisje erachter komt dat ze - "

"Alsjeblieft Katy, ik verveel me zo", onderbreekt Janet me terwijl ze speels een kussen naar me toegooit.
Ze heeft grote ogen opgezet en tovert een onweerstaanbare glimlach op haar gezicht.

"Janet ik ben echt net bij het spannende stukje", jammer ik.

"Doe het voor mij...", dringt ze aan.

"O God, goed dan", grom ik voordat ik mijn boek weg leg. Ze weet altijd alles voor elkaar te krijgen met die blik en dat beseft ze zelf ook wel.

Janet lacht en klapt enthousiast in haar handen. "Doen, durf of de waarheid?"

"Waarheid."

"Ik wist het", zegt ze teleurgesteld, "Je speelt het altijd veilig. Je moet echt wat spontaner worden, het zou je verbazen hoeveel deuren er voor je open zouden gaan. Kies 'doen'."

"Dus ik heb geen eens een keuze bij een spel waar ik in de eerste plaats niet voor heb gekozen. Ik wist wel dat ik mijn boek moest blijven lezen."

Janet glimlacht onschuldig en kijkt me smekend aan.

" 'Doen' dan maar ", geef ik vermoeid toe.

Haar onschuldige glimlach verandert al snel in een onheilspellende grijns. Ik ken Janet lang genoeg om te weten dat dit niet veel goeds kan betekenen. Met een naar voorgevoel wacht ik op mijn vonnis.

"Ga op een date."

"Een date?!" roep ik verschrikt uit. "Het kan niet mooier worden."

Janet's grijns verraadt echter dat het op het punt stond om veel erger te worden. Ik wist wel dat ik 'waarheid' moest kiezen. Ik maak vandaag alleen maar verkeerde keuzes. Ik weet zelf ook wel dat ik me te snel laat overhalen.

"Met Daimon", zegt ze voorzichtig.

"Een date?....Met Daimon?" zeg ik verbaasd. Dit had ik aan kunnen zien komen.

Ik ken Daimon al mijn hele leven. Onze moeders zijn onafscheidelijk, en zo ook wij. Hij is mijn beste vriend en niet meer dan dat. Op de een of andere manier lijkt Janet er toch heilig van overtuigd te zijn dat er toch iets meer speelt tussen ons.

"Je weet dat dit niet kan. Hij is mijn beste vriend!"

"Jullie passen zo goed bij elkaar. Ik weet zeker dat het leuk wordt. Je zal me hier later voor bedanken. Daarbij, het is een opdracht. Je kan je niet terugtrekken."

"Janet..", probeer ik haar nog zielig te overtuigen.

"Bel hem nou maar."

Schoorvoetend pak ik mijn telefoon en bel hem.

"Hey Kate! Alles goed?"

"Kan niet beter", zeg ik sarcastisch.

"Is er iets aan de hand?" vraagt hij. Er klinkt bezorgdheid door in zijn stem.

"Ja. Nee. Ja, wil je op een date?"

"Een date?!" herhaalt hij verbaasd.

"Ja, stelt niks voor" antwoord ik, "Gewoon één date."