Just one date

•5•

Ik loop naar buiten en hoor Daimon's voetstappen vlak achter me. In stilte vervloek ik Janet. Zij brengt me altijd in dit soort situaties. Ik weet niet eens hoe ik dit moet zeggen zonder raar over te komen.

"Wat is er aan de hand Katy?" vraagt hij bezorgd. Ik kijk hem aan en verzamel moed om te zeggen wat me dwars zit.

"Ik wil met je praten", begin ik aarzelend, "Over Vera."

"Vera? Wat is er met Vera?" de verwarring is te lezen in zijn ogen. Het duurt even voordat hij beseft waar ik op doel. Beschaamd kijk ik naar de grond. Ik besef ook wel hoe ik nu overkom, maar hij moet het weten.

"Ze begreep een paar wiskunde opdrachten niet. Wiskunde is niet bepaald haar sterkste vak. Vandaar dat ze naast me zat, zodat ik het haar kon uitleggen. Wat best wel logisch is, aangezien ik een wiskundegenie ben."

Wiskunde uitleggen? Zo klonk het anders niet. Voor zover ik weet is wiskunde niet grappig, eerder deprimerend. Daarbij is Daimon wel de laatste persoon van wie je wiskunde uitlegd wilt krijgen. Geloof mij, die fout maak ik nooit meer.

"Wiskunde....uitleggen? Jij?" ik trek mijn wenkbrauw uitdagend op.

"Wacht eens even", zegt hij met een grijns op zijn gezicht, "Is Katy Williams....jaloers?"

"Wat....ik? Jaloers?" snuif ik, "Laat me niet lachen. Ik heb alleen medelijden met Vera, dat ze jouw uitleg heeft moeten doorstaan. Waarschijnlijk begrijpt ze er nu nog minder van dan daarvoor, wiskundegenie."

"Oke, ik hoop niet dat je doelt op die keer dat ik je wiskunde bijles heb gegeven, want mijn uitleg was helder en foutloos. Je zal het wel gewoon verkeerd begrepen hebben, want aan mij lag het zeker niet", zegt hij lachend.

"Ja natuurlijk, het zal wel weer aan mij liggen", zeg ik sarcastisch en ik rol met mijn ogen. Van binnen voel ik me echter weer rustig worden en ook Daimon lijkt weer te stralen.

"Dus ga je niet meer jaloers worden?" vraagt Daimon met een grijns.
Speels geef ik hem een stomp.
"Dat was ik niet, het was gewoon, gewoon... ik dacht dat Vera en jij-", ik slaak een diepe zucht.
"Ik weet niet wat ik dacht oké." Met mijn ogen neergeslagen kijk ik naar de grond.

Zachtjes legt hij zijn hand op mijn schouder en duwt met de andere hand mijn kin omhoog. Hij dwingt me hem aan te kijken.
"Hey, het maakt niet uit. Soms zijn dingen niet goed in woorden uit te drukken. Dat overkomt iedereen weleens."

Plotseling wil ik het liefst in tranen uitbarsten en bij hem uithuilen. Waarom is hij zo lief terwijl ik zo'n jaloers kreng ben? Ik onderdruk mijn tranen en pers een glimlach op mijn lippen. Hij kijkt even naar mijn lippen en dan verslapt zijn greep. Hij kijkt het plein rond op zoek naar afleiding. Ik bekijk hem, zijn brede schouders maken hem een echte man. Zijn hazelbruine ogen stemmen mooi af met zijn blonde haar. Een strakke kaaklijn komt tevoorschijn als hij zijn hoofd draait. Opeens kan ik de neiging om hem te knuffelen niet onderdrukken. Hij is dan wel gespierd maar blijft mijn grote teddybeer.

Ik geef hem een harde knuffel en til hem een stukje op van de grond.
"Ho, ho, ho", lacht Daimon. "Heb je te veel spinazie gegeten?"
Ik lach met hem mee.
"Nee gekkie, je weet toch dat ik allergisch ben voor spinazie?"
"Oja, je hebt een gekke allergie", zegt Daimon. Ik rol mijn ogen naar hem.
"Weet ik, ik ben ook gek dus dat kan niet anders. Ik ben in ieder geval niet sterk door de spinazie maar gewoon van mijn girl power", zeg ik waarna ik mijn spierbal laat zien. Mijn arm wordt een millimeter dikker.

"En zo zie je ook weer hoe groot girl power is", grinnikt Daimon waarna hij een paar meter naar achter stapt omdat hij weet wat er komen gaat.
"Rustig maar ik doe je ni-", ik maak mijn zin niet af en ren hard naar hem toe. Met een oerkreet, nee geen meidengilletje, spring ik op zijn rug. Hij begint hard het schoolplein over te rennen. Ik wrijf zijn haar in de war en doe mijn handen voor zijn ogen. Ik hou mijn mond bij zijn oor en laat er een hoge gil uitkomen.
"Auuuuw, nee niet doen", lacht Daimon terwijl hij naar zijn oor grijpt. Hij blijft rennen om me van hem af te schudden maar ik blijf me aan hem vastklampen. Ik geef hem klapjes in zijn gezicht en knijp zijn wangen samen.
"Koejiekoejiekoejie."

"Laat me losssss", smeekt Daimon.
"Eerst het codewoord", grijns ik terwijl ik verder ga met in zijn wangen knijpen.
"Alsjeblieft?" vraagt Daimon.
"Nee", zeg ik zelfvoldaan. Ik geef weer een hoge gil in zijn oor.
"Je power is wel goed?"
"Nope", grinnik ik terwijl ik nog een gil geef.
Hij draait zijn hoofd half om en kijkt me met smekende ogen aan.
"Sorry?"
"Jaaaa! We hebben een winnaar!" roep ik waarna ik van hem af spring.

De bel gaat en lachend kijkt hij me aan.

"Één ding weten we zeker, met jou is het nooit saai."