Trots kijk ik naar de cupcakes die Daimon en ik gisteren hebben gebakken. Ze hebben verschillende smaken, chocolade, blauwe bessen, framboos. Alles heeft een leuke kleur en een toefje room in bijpassende kleur erop. Dat heb ik niet verzonnen hoor, Daimon is de perfectionist onder ons. Ik heb er twee achtergehouden die we op kunnen eten, veilig opgeborgen in mijn kamer. Ik hoop dat mijn moeder ze niet ontdekt. Dan gaat ze weer zeuren dat ik te ongezond eet terwijl ze er zelf ook wat van kan. Gelukkig is ze er nu niet, ze ging bij Mariëlle logeren. Daimon zal het wel zwaar hebben met allebei onze moeders daar. Opeens bliept mijn telefoon.
Daimon:
We hebben uitval! De laatste drie uur en het leuke is dat we al het vierde uit zouden zijn, dus we hebben nu maar één uurtje les!!!
Ik:
Omg jassss. Denk jij wat ik denk?
Daimon:
Mee naar je zusjes bakesale?
Ik:
Jaaaaaa! Het is alsof je mijn gedachten kunt lezen <3
Daimon:
Tot zo op school! Ik kom daarna meteen met je naar huis.
Ik:
Is goed hij begint pas om 12:00h dus we hoeven niet te haasten.
Ik prop mijn boterham naar binnen, pak mijn tas en schreeuw Fay gedag.
"Doei Fay! Ik kan bij je bakingsale zijn!"
Een stralend gezichtje komt de trap af. "Echt waar?" zegt ze hoopvol. Ik knik.
"Dan kun je eindelijk mijn vriendjes en vriendinnetjes ontmoeten", zegt ze blij.
Ik glimlach naar haar.
"Nu moet ik gaan lieverd, tot zo!"
Ik trek de deur achter me dicht en loop naar mijn fiets.
Na tien minuten kom ik op school aan en loop op mijn gemak naar binnen. Ik hoef me eindelijk een keer niet te haasten omdat ik voor de verandering vroeg ben. De enige les die ik heb is gelukkig met Janet. Ze is er nog niet dus ik neem plaats en pak mijn telefoon. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het zien van mijn achtergrond. Het is een foto van Damian die zijn tong uitsteekt met bloem op zijn gezicht van de cupcakes.
"Waarom zit je zo te glimlachen?" vraagt Janet nieuwsgierig terwijl ze naast me neerploft. Ik laat haar de foto zien en een grijns verschijnt op haar gezicht. En nee, niet zo'n grijns van: 'wat een leuke foto!' Maar een grijns van: 'Heb je me iets te vertellen Katy?'
"Jullie hebben het dus wel gezellig gehad?" vraagt Janet met verkeerde bedoelingen.
"We hebben het al zo'n tien jaar gezellig", verdedig ik mezelf.
"Hmhm. Wacht maar Katy. Ooit kan ik nog een keer zeggen: ik zei het toch."
Ik steek mijn tong uit en trek een raar gezicht.
"Ladies, I would like to start please!" roept de docent. Ik glimlach naar Janet en richt me dan op de les. We hebben Engels en gek genoeg ben ik daar nog best wel goed in.
Na een half uurtje schuift Janet een briefje naar me toe. Nieuwsgierig open ik het.
Hoi :)
Ik rol sarcastisch met mijn ogen, maar schiet uiteindelijk toch in de lach. Ik weet dat ze soms kinderachtig is, maar dit overtreft alles. Op de een of andere manier lijkt dit gebaar 100 keer grappiger nu ik niet mag lachen. Ik krijg een waarschuwende blik van de docent en druk mijn lippen stevig op elkaar om mijn lach in te houden.
Overleef je het een beetje?
Krabbel ik snel op het blaadje en ik doe een poging het briefje onopvallend terug te schuiven. Dit gaat mis op alle mogelijke manieren dat het mis kan gaan. Het briefje gaat namelijk tussen het spleetje van de tafels door en valt op de grond. Janet lacht te hard om mijn onhandigheid.
"Ladies!" roept de docent met een enge blik. Het lachen is ons snel vergaan en ik pak beschaamd het briefje van de grond. Ik leg het briefje ditmaal normaal op tafel en draai me om naar het bord. Al snel schuift ze het briefje terug. Onopvallend probeer ik het briefje te lezen.
Waarom kan hij niet gewoon nederlands praten, we leven hier toch in Nederland?
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Engels is niet bepaald haar sterkste vak en het feit dat de uitleg ook in het engels wordt gegeven maakt het er niet beter op. Ik grinnik zachtjes en kijk haar aan.
'Het komt goed', vorm ik met mijn lippen. Ze werpt me een luchtkusje en ik glimlach naar haar. Snel draai ik me om en doe ik de laatste vijf minuten weer 'actief' mee met de les. Janet begint onopvallend op te ruimen. Voorzichtig doet ze alvast haar pennen in haar etui.
Wanneer de bel gaat hoor ik Janet opgelucht zuchten en haar etui in haar tas gooien. Ik begin mijn tas ook in te pakken.
"Schiet op", sist ze fluisterend.
Ik beweeg, heel volwassen, in slow motion verder. Ik doe er een paar seconden over om één pen in mijn etui te stoppen. Geïrriteerd slaakt ze een zucht en duwt me naar achteren. Vervolgens pakt ze mijn tas binnen een paar seconden in en gooit het op mijn schoot. Lachend kijk ik haar aan.
"Dankjewel Janet dat had je echt niet hoeven doen", zeg ik speels. Ze rolt met haar ogen en we lopen het lokaal uit. Bij de deur staat Daimon al op ons te wachten.
Janet duwt me maar hem toe en kijkt ons met een grote grijns aan. Daimon schuifelt met zijn voeten en frunnikt aan zijn armen. Hij kijkt even op naar Janet en dan snel weer naar beneden. Janet blijft ons doordringend aankijken en Daimon wordt er ongemakkelijk van.
"Janet", zeg ik terwijl ik mijn ogen naar haar rol. "Wat?" vraagt ze onschuldig.
"Shut up", antwoord ik nep geïrriteerd. Ze heft haar handen op. "Oke rustig rustig. Ik ga al", grinnikt ze. Ze geeft me een knuffel en fluistert in mijn oor: "You go girl." Ik zucht extreem hard maar Janet gilt er al overheen.
"Fijn weekend lieverds! Ik zie jullie maandag weer." Ze blaast ons een kushandje toe en loopt dan de andere kant op.
Daimon kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen na. Ik sla hem op zijn buik.
"Op naar de bakesale."
JE LEEST
Just one date
Romansa"Is er iets aan de hand?" vraagt hij. Er klinkt bezorgdheid door zijn stem heen. "Ja. Nee. Ja, wil je op een date?" "Een date?!" herhaalt hij verbaasd. "Ja, stelt niks voor" antwoord ik, "Gewoon één date." - Liefde. Een ingewikkeld begrip, een simpe...
