Just one date

•16•

Mijn wekker gaat af en spastisch sla ik om me heen om hem uit te zetten. Dat rotding wil me echt een hartaanval bezorgen. Ik wrijf over mijn gezicht en rek me uit. Vandaag is het maandag dus dat betekent school. Maar weet je wat het ook betekent? De tweede date met Daimon is vandaag. Een kriebel vormt zich in mijn onderbuik. Wat zal hij verzonnen hebben? Met die nieuwsgierigheid stap ik uit mijn bed en zet mijn bril op. Ik heb van het eerste tot het zesde les, een redelijk kort dagje dus. Ik pak een zwarte cargobroek van de grond en check of hij schoon is. "Prima", mompel ik, waarna ik er toch nog wat parfum op spuit.

Ik speur de grond af en mijn oog valt op een legergroene topje dat net over mijn buik valt. Ik gris nog snel een groot zwarte vest van mijn bureaustoel en loop richting mijn badkamer. Snel begin ik aan een vlugge douche.

"Katy schiet op, dadelijk komen we nog te laat", roept Daimon ongeduldig van onderaan de trap.
"Jahaaaa ik moet alleen nog mijn sokken aandoen", schreeuw ik terug, terwijl ik mijn haren föhn.
Als ik eindelijk beneden ben, zie ik Daimon aan het kookeiland zitten met een kopje thee in zijn handen. Beleefd proeft hij mijn moeders gebakjes en complimenteert hij haar elke keer weer. Mijn moeder's glimlach is niet meer van haar gezicht af te slaan en zuchtend trek ik Daimon van zijn stoel af. Ik prop gauw een pannenkoek in mijn mond en trek hem naar de deur.

"Maar mijn thee", jammert hij schattig.
"We komen toch te laat?" zeg ik sarcastisch.
"Dag Josie het was heerlijk tot straks", schreeuwt hij nog voordat we de deur uit zijn.

Kletsend fietsen we naar school alsof we nog steeds dezelfde vrienden zijn als vroeger. We weten beiden wel beter. Ik zucht al bij de gedachte van deze schooldag. Hoe kan ik mijn hoofd er nou ooit bijhouden als ik met Daimon op date ga vanavond? Of gaan we vanmiddag al? Daimon heeft het zelf verzonnen waardoor ik geen idee heb wat me te wachten staat. Dat maakt de zenuwen alleen maar groter.

Deze dag begint meteen goed met ons meest geliefde vak, wiskunde...

**

Opgelucht loop ik naar mijn fiets en wacht tot Daimon er is. Hij zei dat hij nog even naar het toilet moest en er daarna aan kwam. Even later komt hij aangelopen met een grote glimlach op zijn gezicht. "Ben je er klaar voor?" vraagt hij zacht. Ik schud mijn hoofd en wijs naar mijn kleding. "Ik moet nog even naar huis om me om te kleden denk ik."
"Dat is niet nodig. Je ziet er altijd heel mooi uit", zegt hij waarna hij verlegen naar de grond kijkt. Ik voel dat ik begin te blozen. "Dankje, maar weet je het zeker? Misschien is een jurkje leuker?" stamel ik.

"Katy, jij ziet er in alles goed uit en bovendien moet je geen jurkje aan doen met wat we gaan doen. Behalve als je wilt dat iedereen eronder kan kijken", bloost hij. Hard schud ik met mijn hoofd. "Nee dankje, daar pas ik voor."
"Dus, waar gaan we heen?" vraag ik nieuwsgierig. Daimon trekt een mysterieus gezicht wat mij in lachen uit laat barsten. Geïrriteerd kijkt hij me aan maar begint dan ook de lachen.

"Je ziet het nog wel. Fiets maar achter mij aan", zegt Daimon.
We fietsen al tien minuten lang en zijn nog steeds niet aangekomen.
"Zijn we er al?", kwetter ik voor de zoveelste keer. Ik kan me gewoon niet inhouden als ik zenuwachtig ben.

"Dit keer wel ja", zegt hij terwijl hij remt. Verrast bots ik tegen hem aan en slaak ik een gilletje. Sarcastisch kijkt hij achterom en parkeert zijn fiets ergens aan de zijkant. Ik ben hier nog nooit eerder geweest en heb dus nog steeds geen idee waarom we hier zijn. Snel parkeer ik mijn fiets naast die van Daimon. Dan loopt hij naar me toe en pakt mijn hand vast. Hoewel het begin winter is, begin ik het nu wel heel erg warm te krijgen. Hij trekt me mee het gebouw in en ik kijk verwonderd om me heen. Dan zie ik het. Een kast vol mijn ijsschaatsen. Daarom moest ik dus geen jurkje aan doen.

"Ik kan helemaal niet schaatsen", mompel ik teleurgesteld.
"Dat maakt niks uit, ik leer het je wel. Vertrouw je me?" stamelt hij nerveus. Glimlachend kijk ik hem aan. "Met mijn leven". Hoe cliché het ook klinkt, het is waar. Ik vertrouw er altijd blind op dat hij het juiste doet.

Hij meld zich aan bij de balie en betaalt het geld. Vervolgens loopt naar de kast en pakt er maat 38 voor mij uit. Verwonderd kijk ik hem aan. "Je weet mijn maat nog."
"Natuurlijk, dat vergeet ik niet zomaar hoor", glimlacht hij. "Oja je hebt een voetenfetish", giechel ik terwijl ik me klaarmaak op wat er komen gaat.

"Katy! Nee! Natuurlijk niet. Waarom maak je er toch altijd dit soort dingen van. Ik hou niet van voeten!" verdedigt hij zichzelf waarna hij me een stomp op mijn arm geeft. Hierdoor moet ik alleen maar harder lachen. "Heb je iets te verbergen soms? Dat je jezelf zo heftig verdedigt?" Ik probeer mijn lach te onderdrukken wat waarschijnlijk een rare grijns oplevert. Hij schud met zijn hoofd en trekt grinnikend zijn schaatsen aan.

"Als je zo door gaat help ik je niet met schaatsen", zegt hij dreigend, voor zover hij dreigend kan zijn. Ik steek mijn tong uit en trek in stilte mijn schaatsen aan. Daimon is al opgestaan van de bank en nu is het mijn beurt.
Hoe verwachten ze dat ik kan staan op twee smalle dingetjes? Dan moet ik ook nog lopen én schaatsen. Zuchtend sta ik op en verlies bijna mijn evenwicht. Snel pakt Daimon me bij mijn heupen vast en begeleidt me naar de schaatsbaan.
Ik zet mijn ene voet op de schaatsbaan, nu alleen nog de andere en dan-

Bam.

Ik lig weer eens op de grond.