Just one date

•12•

Mijn moeder klopt op mijn deur. "Mag ik binnenkomen lieverd?"
Snel veeg ik mijn tranen weg. "Ja", mompel ik. Ze loopt naar binnen en gaat naast me op het bed zitten. Ze pakt mijn arm en wrijft over het litteken. Ik kijk ernaar en kan mijn tranen niet tegenhouden. Ze trekt me tegen haar aan en ik laat mijn tranen lopen.

"Ik weet dat dit lastig voor je is", zegt ze met overslaande stem. Ik leun tegen haar schouder aan.
"Papa zal nooit vervangen worden, dat weet je toch?" zegt ze om me gerust te stellen.
"Ik weet het maar... het is nog niet eens een jaar geleden. Waarom moet het nu al?" mompel ik. Mijn moeder slikt. "Ik- ik wil verder met mijn leven. Op deze leeftijd kom je niet vaak meer iemand tegen waarmee je verder zou willen. Ik heb nu de kans en die wil ik niet laten lopen. Ik zie wel iets in hem."
Treurig staar ik naar de grond.

"Hield je niet van papa?"

Meteen heb ik spijt van mijn vraag. Geschrokken duwt ze me een stukje van haar af en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Katy", zegt ze streng. "Natuurlijk hield ik van hem. Ik zal nooit meer van een man houden dan dat ik van Sjoerd hield."
"Ik weet het, sorry", fluister ik.
Mijn moeder wiebelt nerveus heen en weer. "W-wanneer ga je oma's brief lezen?" vraagt ze.
Ik bijt op mijn lip en zucht.
"Ik weet het nog niet. Ik ben er nog niet klaar voor", zeg ik met mijn ogen neergeslagen. Ze knikt begrijpend.
"Ik snap het, de brief zal er altijd liggen. Je kunt langsgaan wanneer je maar wilt."

"Dus, hoe heet hij?" vraag ik om het onderwerp te veranderen. "Wie?"
"Je date?" Er verschijnt een glimlach op mijn moeders gezicht. "Hij heet Gabriël", antwoordt ze. Ik maak een vies gezicht. "Getver, wat een naam", zeg ik speels en ik steek mijn tong naar haar uit. "Wat? Het valt toch wel mee of ben ik zo ouderwets?" vraagt mijn moeder verbaasd. "Ja het valt wel mee. Hoe ken je hem eigenlijk?"
"Mariëlle", grijnst mijn moeder. Ik schud mijn hoofd. Altijd Mariëlle weer. Mariëlle, de moeder van Daimon, is eigenlijk net zoals Janet, ze wilt iedereen aan elkaar koppelen.

Ik schud mijn hoofd lachend heen en weer.
"Dus... je vindt het goed?" vraagt mijn moeder voorzichtig. "Wie ben ik nou om te zeggen dat je niet op een date mag gaan? Natuurlijk vind ik het goed alleen het blijft lastig", antwoord ik.
Aan haar zucht merk ik dat ze opgelucht is. Ik kan zien dat ze erg veel geeft om mijn mening en dat is iets aan haar waar ik van hou.
"Ga je klaarmaken", zeg ik haar met een glimlach van mijn bed afduw. Ze staat stralend op en loopt lachend naar de deur toe. Onderweg ruimt ze een paar vieze sokken op, wat haar een oogrol van mij oplevert. "Succes!", schreeuw ik haar nog na. Ze geeft me een luchtkusje en sluit mijn deur.

Ik kijk weer voor me uit en steun met mijn hoofd op de muur. Hoewel dit moeilijk voor me blijft is er één ding waar ik zeker van ben. Mijn moeder verdient dit. Na al die tegenslagen en het eenzame jaar, verdient ze iemand die voor haar zorgt en van haar houdt. Net als papa. Bij de gedachte aan papa voel ik mijn tranen weer opwellen. Deze Gabriël zal hem nooit kunnen overtreffen, maar ik hoop dat hij wel een beetje in de buurt komt.

Ik sta op van mijn bed en loop naar de kast. Niet dat het veel nut heeft want bijna al mijn kleding ligt over de vloer verspreid. Ik pak een wit shirt en een losse joggingbroek. Niemand hoeft me toch te zien behalve mijn wiskunde boek. Ik ga voor de spiegel staan en trek mijn pyjama uit. Ik wrijf over het litteken dat nog op mijn buik zit. De huid is roze en verrimpelt. Het voelt ribbelig en glad tegelijk. Als ik een bikini aan heb zal het te zien zijn, als ik een cropped top aan heb zal het te zien zijn.

Ik kijk naar mijn benen. Op sommige plekken zitten nog roze stukjes maar als je niet weet dat ze er zitten zie je het niet. Mijn arm daarentegen... Het litteken is opvallend en altijd te zien, met een korte mouwen shirt zie je hem volledig. Ik heb er al een paar vragen over gehad en telkens verzin ik een smoes.
'Oh als kind ben ik van de glijbaan afgevallen.'
Het is te pijnlijk om de waarheid te vertellen. De littekens zullen me voor altijd blijven achtervolgen. Van binnen dieper dan van buiten.