Just one date

•13•

09-02-2018
"Meisje, meisje, wakker worden", iemand schud me voorzichtig door elkaar. Ik open mijn ogen en zie fel licht. Twee vage gezichten buigen zich over me heen. "Ze is wakker", hoor ik ze zacht zeggen. "Papa", piep ik.
"Sst rustig maar, niet praten", zegt de vreemde vrouw. Ze moet mijn verwarde uitdrukking hebben gezien want ze zegt: "Ik ben Mirjam, een verpleegster. We gaan je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis brengen."

Ik probeer mijn hoofd op te wenden om naar de auto te kijken. Alles begint te draaien en snel word ik terug geduwd. "Blijf liggen en doe niks. Je lichaam is er niet sterk genoeg voor", zegt de verpleegster. Ik voel dat ik op een brancard getild word en sluit mijn ogen. Ik wil dat deze nachtmerrie over is.

Ik word wakker in een bed in een witte ruimte. Ik schiet overeind wat pijn in mijn hoofd en buik veroorzaakt. Ik knijp mijn ogen samen en open ze weer. Ik ben nog steeds in de witte kamer. Ik kijk naar mijn handen. Overal zitten sneetjes. In mijn rechterhand zijn infuusjes aangesloten. Op mijn arm zit een groot stuk bebloed gaas. De rest van mijn arm is gezwollen en blauw. Hoe pijnlijk het ook is voor mijn handen schuif ik de deken van mijn benen af en zie hoe erg ze er aan toe zijn. Over heel mijn benen verspreid zitten blauwe plekken en kleine sneetjes. Mijn adem stokt in mijn keel en ik begin te huilen. Er komt geen geluid uit mijn keel dus klinkt er alleen gesnik.

"Waar is ze!?" hoor ik iemand op de gang roepen. De voetstappen worden luider totdat de deur met een grote klap opengezwaaid wordt. Mijn moeder staat in de deuropening. Op haar gezicht zitten rode vlekken van het huilen. Snel loopt ze naar me toe. "O Katy", huilt ze. Ze wrijft over mijn wang. Snel dijns ik met mijn hoofd naar achter. Haar aanraking zorgde voor een scherpe pijnscheut in mijn wang. "Au", mompel ik met schrale stem.

Ik kijk in mijn moeders waterige ogen en begin harder te snikken. "Papa", pers ik over mijn lippen. Mama knikt en nu rollen er ook tranen over haar wangen. Ik steek mijn hand naar haar uit en ze pakt hem vast.
De verpleegster, Mirjam, staat achter mijn moeder en glimlacht naar me.

"Je gaas moet vervangen worden", zegt ze kijkend naar mijn arm. Ze pakt wat spulletjes uit een laatje en haalt het oude gaas eraf. Geschokt kijk ik naar de snee. Er zitten hechtingen in maar nog steeds bloed het. Om de snee heen is het dik en blauw.
Mirjam reinigt het met geel spul wat heel erg prikt en doet er nieuw gaas omheen.

"Je herinnert je nog wel wat er gebeurd is denk ik?" vraagt ze. Ik knik. "Oké, dan zal ik uitleggen wat je er aan over hebt gehouden. In je benen zitten sneetjes die alleen schoongemaakt moeten worden maar redelijk snel weer weg zullen zijn. Je enkel is gekneusd dus dat zal iets langer duren."
Ze schuift de deken helemaal van mijn voeten af en wijst naar mijn enkel.
"Je kunt zien dat hij opgezwollen en blauw is. Je hebt geluk dat hij niet gebroken is. Je voeten hebben niks. Je arm... zoals je dus ziet, heeft een diepe snee. Deze moest gehecht worden dus dat hebben we onder narcose gedaan. Je zult hier een redelijk groot en duidelijk litteken aan overhouden. De kleine sneetjes op je armen zullen wel weggaan."

Ik neem alle informatie in me op en knik. Met een korte mouwen shirt zul je het litteken zien.
Mirjam gaat verder met uitleggen.
"Misschien heb je het zelf nog niet gezien, maar je buik heeft ook wat beschadigingen."
Voorzichtig tilt ze mijn shirt op. Een iets minder diepe snee dan in mijn arm komt tevoorschijn.
"We hoeven hem niet te hechten maar het zal misschien wel een litteken achterlaten. Heb je deze opgelopen toen je uit het raam klom?"

Ik slik. "Ik- ik weet het niet. Ik voelde geen pijn op dat moment. Ik wilde alleen maar uit de auto."
Bij het horen van die woorden begint mijn moeder weer te huilen. Mirjam knikt.
"Waarschijnlijk wel." Ze loopt naar een kast en pakt er een spiegel uit.
"Je gezicht valt wel mee, natuurlijk is hij wel beschadigd. Kijk zelf maar." Ze hand me de spiegel over. Ik probeer hem aan te pakken maar de sneetjes in mijn hand laten het niet toe. De spiegel valt op het bed en verdrietig kijk ik ernaar.

"Rustig maar, ik hou hem wel vast", zegt Mirjam. Ze richt hem op mijn gezicht en ik kijk erin. Mijn lip heeft een scheurtje en is opgezwollen. In mijn wang zit een snee net als op mijn voorhoofd. Mijn neus ziet er normaal uit maar mijn oog niet. Het rechteroog is blauw en dik. Voorzichtig raak ik het aan. Het voelt raar en... pijnlijk.
"Oh Katy. Het komt wel goed", snikt mijn moeder. Ik glimlach naar haar. "Weet ik, nu lijk ik tenminste op Harry Potter", zeg ik schor, wijzend naar de snee op mijn voorhoofd. Een klein lachje verschijnt op haar mond.

"We hebben je al gewassen omdat je helemaal onder het bloed zat."
Ze hebben al zoveel gedaan.
"Hoe lang ben ik hier al?" vraag ik. "Je bent hier nu twee dagen", antwoordt Mirjam.
"Twee dagen? Ben ik twee dagen buiten bewustzijn geweest?" vraag ik geschrokken.
Mijn moeder knikt en haar lip begint te trillen.
"Sorry mama", mompel ik met trillende stem.

"Nee, nee schat. Daar kun je niets aan doen. Ik ben zo blij, zo blij dat je nog leeft..."