Just one date

•20•

Als ik weer veilig op mijn stoel zit, kijk ik hem nog een keer dodelijk aan. Zijn scheve grijns is niet meer van zijn gezicht af te slaan.
''En bedankt. Ik had wel dood kunnen gaan'', zeg ik dramatisch. Een harde lach ontsnapt zijn mond en zijn krullen dansen vrolijk mee. Ik staar hem vol ongeloof aan. Afwachtend blijf ik hem aankijken.

''Ja ik weet niet waarom je me nu aanstaart, maar ik ga me echt niet verontschuldigen. Het is niet mijn schuld dat je het verschil tussen een stoel en de grond niet kunt zien'', zegt hij terwijl zijn grijns plaats maakt voor een uitdagende blik. Ik rol met mijn ogen en kijk weer voor me uit. Hij is het niet waard om mijn tijd aan te verspillen. Ik heb wel grotere zorgen op dit moment. Vera. Automatisch staar ik haar kant uit en zie haar overdreven dicht bij Daimon zitten. Boos kijk ik weer voor me uit.

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij me nog steeds aan het aanstaren is. Ongemakkelijk probeer ik het te negeren. Ik voel zijn intense blik op me branden en zoek afleiding in mijn Frans boek.
Als hij na een paar minuten nog steeds niet wegkijkt draai ik me geïrriteerd naar hem om.

''Wat moet je?!'', fluisterschreeuw ik.

''Mag ik een pen lenen?'', vraagt hij grijnzend.

Ik kijk hem sarcastisch aan en schuif mijn etui naar hem toe. Dat had hij echt wel meteen kunnen vragen.

''En een blaadje?''

''Zeg je bent hier op school. Heb je dan letterlijk niks mee?'' vraag ik vol ongeloof. Zuchtend scheur ik dan toch een blaadje uit mijn schrift om van hem af te komen. Hopelijk kan hij nu aan de slag, zonder mij te irriteren.

De rest van de les verloopt gelukkig nog goed. De jongen, waarvan ik de naam nog niet weet, is serieus aan de slag gegaan. Als er nog een kwartier op de klok staat maak ik aanstalten op alvast op te ruimen. Meneer Bos heeft tien minuten geleden aangegeven dat we in stilte moeten werken. Ik heb hem lang genoeg als docent om te weten dat hij met stilte ook echt stilte bedoelt. Zo nu en dan kijkt hij dodelijk als er iemand zijn neus ophaalt. Een middelbare school is echt de verkeerde plek om te werken voor iemand als hij.

Langzaam pak ik een pen en beweeg het met ingehouden adem naar mijn etui. De kleinste fout kan me fataal zijn. Midden in mijn beweging zie ik iemand vanuit mijn ooghoek dichterbij komen. Ik probeer het te negeren en focus me op mijn missie. Dan voel ik zijn warme adem op mijn gezicht. Zijn lippen raken mijn oor bijna aan.

''Wat doe je?'' fluistert hij zacht. Een rilling verspreidt zich over mijn rug en ik maak een spastische beweging om bij hem weg te komen. Mijn pen glipt uit mijn hand. In slow motion zie ik het op de grond vallen. Ik knijp mijn ogen dicht en bijt op mijn lip, wachtende voor wat er komen gaat.

Ik hoor meneer Bos hard snuiven. Angstig open ik mijn ogen. Hij kijkt me vanonder zijn bril woedend aan. Als blikken konden doden, was ik heel erg dood. "Katy! Stilte had ik gezegd!" buldert zijn stem door het klaslokaal. Alle blikken zijn op mij gericht en ik voel mezelf rood worden. Kon ik nou maar door de grond zakken. "S-sorry meneer", mompel ik.
"Wat zei je!? Niet mompelen in mijn klaslokaal!" schreeuwt hij. "Sorry meneer", zeg ik nu iets harder. Hij legt zijn hand achter zijn oor als teken dat het harder moet. Ik klem mijn kaken op elkaar uit woede.

"S O R R Y M E N E E R", articuleer ik overdreven. Met opgetrokken wenkbrauw en een boze blik kijkt hij me aan. "Ga je nou ook nog arrogant doen?" snauwt hij. Ik bijt op mijn wangzak om niet te gaan schreeuwen. Rustig pak ik mijn pen van de grond en stop hem in mijn etui. Uitdagend maar ook een beetje bang kijk ik hem aan. Hij snuift nog één keer extra hard en richt zijn blik dan weer op zijn boek. Opgelucht zak ik onderuit. Dat was op het nippertje.

Plots herinner ik me waarom dit gebeurde. Die rotjongen naast me met zijn gekke actie. Met een snelle beweging draai ik mijn hoofd naar hem toe en kijk hem kwaad aan.
Fuck you.
Vorm ik met mijn lippen. Met een grijns kijkt hij me aan.
Yes please.
Geïrriteerd draai ik me weg. Wat denkt hij wel niet. Omdat je knap bent mag je dit zomaar doen?

Hij prikt me in mijn zij, maar gelukkig kan ik daar tegen. Ik negeer hem en focus me op de tekst, wetende dat hij me aanstaart.
Plots voel ik zijn lippen weer bij mijn oor.
"Je bent schattig als je boos bent", zegt hij hees. Kippenvel verspreid zich over heel mijn lichaam. Snel duw ik zijn hoofd weg.
Negeer hem Katy. Hij wil alleen maar aandacht.

Straks als de bel gaat ben ik eindelijk van deze jongen af. Ik ben opgelucht als ik de stem van meneer Bos hoor.
"Dames en heren, mag ik even jullie aandacht."
Iedereen kijkt hem in doodse stilte aan. "We gaan een project doen. Jullie gaan in tweetallen een verhaal schrijven van vijfduizend woorden."
Iedereen in het klaslokaal zucht vermoeid, maar ik niet. Zo erg vind ik het niet.
"Dit doe je met degene die nu naast je zit", eindigt hij zijn verhaal. Met mijn mond een beetje openhangend staar ik hem aan. Dit kan hij niet menen. Ik dacht dat ik van de jongen af was.

Hoe moet ik deze tijd nou met hem doorkomen?