"Katy jij kent hem!?" roept Janet verbaasd. Ik rol met mijn ogen. "O mijn god Katy ik ben zo jaloers op jou!" roept ze springend. Ik trek mijn wenkbrauw op. "Je hebt een vriendje Janet", zeg ik terwijl ik haar stilhoud. "Hm ja, nee, nou en! Kijk hoe knap hij is", zwijmelt ze. "Ik heb liever hersenen", mompel ik.
"Wat heb je toch tegen hem? Zit je in de ontkenningsfase?" zegt Janet, prikkend in mijn buik. Waarom snappen mensen niet dat dat niet kietelt bij mij. "Nee", vorm ik met overdreven mondgebaar. "Jij hebt niet meegemaakt hoe raar hij is."
"Wat dan?" vraagt Janet nieuwsgierig. "Rare dingen. Seksueel getint zegmaar", leg ik uit.
Haar ogen worden groot en dan verschijnt er een lach op haar gezicht. "Nou pak je kans dan", grijnst ze.
Ik kijk haar sarcastisch aan en geef haar een zachte stomp. Ze geeft me een duwtje terug waarbij normale mensen zouden blijven staan, maar ik, Katy, val natuurlijk om. Ik sla met mijn armen om me heen om mijn evenwicht terug te krijgen. Ik hoor Daimon's stem achter me en dan voel ik twee sterke handen om me heen die me net op tijd opvangen.
Opgelucht hang ik boven de grond. ''Daimon! Dankje, dankje, dankje!!''
Langzaam herpak mezelf weer en draai me naar hem om. ''Dash?'' Met een ruk maak ik mezelf los en kijk hem geschrokken aan. Daimon staat ernaast en staart ons aan.
''Ik wilde je helpen, maar hij was net wat sneller...'', stamelt hij verbaasd. Dash schenkt ons een grote glimlach en loopt weer weg. Ik heb geen idee hoe hij opeens achter me stond. Net zag ik hem letterlijk weg lopen. Vermoeid stel ik Daimon gerust.
''Gaat het wel weer met je?'' vraagt hij bezorgd. Ik knik als antwoord en kijk hem glimlachend aan. Automatisch verschijnt er ook een brede glimlach op zijn gezicht.
''Get a room'', zegt Janet lachend terwijl ze van ons wegloopt. Geschrokken doe ik een stap naar achteren en schenk haar een dodelijke blik. Ze lacht nog harder en loopt nonchalant weg.
''En dan te bedenken dat dit pas mijn eerste lesuur is'', jammer ik zuchtend. Daimon lacht medelevend. ''Mijn dag is tot nu toe echt slecht gegaan. Ik denk dat ik niet naar de volgende les ga. Ik heb hierna toch nog maar één uurtje.''
''Je bedoelt spijbelen?'' roept Daimon geschrokken uit. Verbaasd kijk ik hem aan. ''Je hoeft het niet zo hard te zeggen. Natuurlijk bedoel ik spijbelen.''
''De lessen zijn heel belangrijk. Als je er eentje mist, kan je je goede cijfers wel vergeten. Daarbij wil ik niet eens beginnen over de problemen die je zou kunnen krijgen met je moeder en docenten. Zeg me niet dat je dit serieus overweegt", roept hij uit.
''Daimon haal adem. Het is maar één uurtje en mevrouw Bosman regelt de absenties niet. Wat is er vandaag toch met jou?'' zeg ik inmiddels geïrriteerd.
''Wat er met mij is? Ik probeer je letterlijk te behoeden voor de gevolgen die spijbelen hebben. Daarbij is het niet alsof je je het kan veroorloven!''
Verbaasd staar ik hem aan. ''Hoe bedoel je, het me niet kunnen veroorloven?'' vraag ik langzaam. Nerveus kijkt hij om zich heen. ''Het is niet zo dat je cijferlijst vol staat met achten. Katy, je hebt dit nodig om je cijfers op te halen!'' Arrogant kijk ik hem aan. Zonder nog iets te zeggen loop ik weg. Opeens voel ik dat iemand mijn arm pakt en me mee trekt. Ik kijk om en zie dat het Dash is. Ik stribbel tegen waardoor hij me aankijkt.
"Wat? Ik hoorde iets over spijbelen?" vraagt hij met een grijns. Even overweeg ik om weg te lopen maar dan bedenk ik me. Het is toch leuker om samen met iemand te spijbelen.
"Hmhm", knik ik langzaam. "Waar gaan we heen?" vraag ik vermoeid.
''Omdat ik het idee heb dat ik de reden ben dat je dag zo slecht gaat, gaan we nu ook echt wat leuks doen'', zegt hij lachend. Opgelucht haal ik adem. Ik wil mijn ruzie met Daimon nu gewoon vergeten. Ik weet niet wat het met hem is vandaag. Ik heb genoeg aan mijn eigen moeder, zeker geen behoefte aan een tweede.
Dash slaat zijn arm om mijn schouders en begeleidt me naar de deur. Zuchtend laat ik het allemaal gebeuren. Ik heb geen energie meer om hier tegenin te gaan. Hij loopt naar een zwarte motor op het plein en geeft me een helm. Verbaasd kijk ik ernaar. "Durf je niet?" vraag Dash uitdagend. Ik kijk hem aan, sla mijn haar over mijn schouder en zet de helm op. "Gaan we nog?" vraag ik aan hem. Hij grijnst en gaat op de motor zitten. "Doe je armen maar om mijn middel", zegt hij. Twijfelend kijk ik naar zijn rug. Ik sla mijn armen lichtjes om zijn middel. Na een paar keer een hard geluid te maken met de motor, begint Dash te rijden. Dan geeft hij nog harder gas. Ik klem mijn armen harder om hem heen.
Misschien hoor ik bang te zijn. Het is hartje winter en de straten zijn erg glad. Met de snelheid die Dash nu aan het rijden is hoort het zeker fout te gaan. Toch voel ik me op de een of andere manier veilig. Ik denk niet aan de gevaren en laat me gaan. Een paar lokken ontsnappen mijn helm en dansen op de wind. Ik heb me lang niet zo vrij gevoeld als nu. Ik geniet van het geruis om me heen en sluit mijn ogen.
Net wanneer ik eraan beginnen te wennen, stopt Dash zijn motor. ''We zijn er!''
JE LEEST
Just one date
Romance"Is er iets aan de hand?" vraagt hij. Er klinkt bezorgdheid door zijn stem heen. "Ja. Nee. Ja, wil je op een date?" "Een date?!" herhaalt hij verbaasd. "Ja, stelt niks voor" antwoord ik, "Gewoon één date." - Liefde. Een ingewikkeld begrip, een simpe...
