"Pain is beauty."
-Chanmina - Pain Is Beauty
* İçimi dökmekten vazgeçeli aylar olmuş demek. Baya bi doluyum. Watty buna hazır mı acaba? Hahahha neyse bu saçmalamaları hemen geçip ciddiyete bürünüyorum. Ocak ayında yazmışım en son bu yılın. Bundan bir 4 ay öncesinde umutlarım vardı bu yıla dair. Şimdi ise bir yandan gelir dahi elde edemediğim ama bir yerden başlamam gerektiğini düşündüğüm stajerlik işim, mezuniyetimin kaderini belirleyecek olan finallerim ve koca şehirde yapayalnız kalmış olan bir ben var. Peki ne oldu o umut dolu bana? Bir sürü şey. Kabataslak anlatacak olursam eğer özel hayatım kendim dışındakilere bir şeyler yapmaya çalışarak geçiyor. Kendim için yaptığım şeylerde var tabi mesela spora başladım. Ben? Spor? Çok alakasızdı ama fıtık gibi bir rahatsızlık kapımı çaldığında ve buna kimse inanmıyorken doktorun spor yapmalısın demesi üst üste geldi. Artık herkes inanıyor. Ağır işler yapamayacağımı söyledi doktor. Bende dikkat ediyorum. Kaslarımın gelişmesi gerekiyormuş. Fitness sayesinde kol kası yaptım hatta bacak kası da ki ben kas görüntüsünden hiç hoşlanmam ama benim zayıf bedenime güzellik kattığını düşünüyorum. Ya da böyle düşünmeye alıştırıyorum kendimi. Spor maceram en yakın arkadaşımın gazıyla başladı ama şimdi o spora gitmiyor. Ne garip dimi. İronik. Spor olayları bu şekilde, alıştım sayılır. Teyzelerin sen yemek yesene niye geldin demeleri hariç her şey yolunda. Okul hayatıma gelecek olursak, aynı. Her zamanki ben. Okulda bitiyor ya gerçi. Bende bitiyorum gibi bir şey. Okulsuz hayatımdaki amacım elimden alınacak gibi hissediyorum. Yetişkinlik başlıyor. Ve buna hazır mıyım tartışılır. İş başvurusu yapmaya başladım ve henüz bir dönüş almış değilim. Umutsuzum. Gün geçtikçe sağlık bakanlığının da açıklamaları beni iyice meslekten soğutuyor. Okulum bitecek büte kalmış olmazsam inşallah. Ve bende bomboş kalacağım. Eve gelirsek herkes farklı telden bir şey çalıyor. Babam gitti. Bizden başka bir şehirde kendine yeni bir hayat kuracak. Onun için çok dua ediyorum. Yeni kuracağı hayatta bize daha fazla fayda sağlar umarım. Ona ihtiyacımız var. Onunla beraber memlekete gitmeyi de düşünmüyor değiliz. Bu koca şehir babam da gittikten sonra bana kusma isteği getiriyor. Katlanamıyorum. İnsanına sorununa her şeyine... Nefret etmeye başladım iyice. Sürekli düşünmeyi bıraktım şükür ki. Arada bir doluyorum ama alevim çabuk söner benim. Bilen bilir zaten. Her neyse. Hayat bana ne getirir bilmem ama. Keşke maddi olarak sıkıntılı bir ailede doğmasaydım. Normalde herşey maddiyat değildir belki ama bu maddiyat olayı ailemizi dağıttığı gibi akrabalarla olan ilişkimizi bile bitirme noktasına geldi. Herkes bize yaptığı masrafı söylemeye başladı ve bu koyuyor. Ailemin bizim doğumumuzun masraflarını bile üstüne alamayan bir güçte olması koyuyor. Hep insanlara muhtaç yaşamak koyuyor. İyi bir işte çalışsam bile ancak ihtiyacımızın görüleceğini bilmek, koyuyor. Kendi özel hayatıma gelirsek tabi orada da şans benden yana değil. Kimseye karşı bir şey hissetmediğim gibi kimse de bana hissetmiyor. Karşıma düzgün biri çıkar umarım. Hayatımda keşke gerçekten anlaşabildiğim biri çıksaydı diyorum. Çünkü en yakın arkadaşlarım bile gerçek anlamda sinir bozucu. Bazen katlanmakta zorlandığım oluyor. Bazen bütün dünyayla iletişimimi koparmak istiyorum. Bu ölmek istemekle aynı olabilir belki. Bilmiyorum. En iyi bildiğim şey umut denen şeyin filizlerini görebilmek istediğim. Bir sonraki notta görüşürüz. Belki mezun olmuş olurum.
27.05.2019
