Yelkovan her hareket ettiğinde, bir kan daha akıp kara toprağa karışıyordu.
Bir kez daha hareket ettiğindeyse, yaralı kalpleri acıyla kavurmuştu o gece.
Kimisi sevdiklerinin mezarında gözyaşı dökerdi, kimisiyse sevdiğini korumak için canını feda ede...
S I N I R: 185 VOTE, 185YORUM. SINIRI GEÇİLMEDİKÇE YENİ BÖLÜM GECİKECEKTİR...
Helllö meleklerim, canlarım. Nasılsınız?
Geçen bölüm yine oylar falan düşmüş? Hayırdır dhshshshsah
Neyse ya.. Birçoğunuz diyor aman şunlar nasıl birleşecek falan filan ben yapacağım onları canlarım. Vurdulu kırdılı aşkları olacaksa da yine de yapacağım.
Ayhh 30 bölümü yazmayacağım ya😂😂 Ama yazmakta istiyorum dhdhshsh bölüm sonunda ne demek istediğim anlayacaksınız. Unutmayalım bölüm sınırı 📍185 VOTE, 185 YORUM.
Hadi ha gayret yapın ve sınırı geçin. Çünkü sizinle artık son günlerim bugünler😐 Bu ay sonu artık sizlerle vedalaşıp hikâyeme yeniden 1 Yıllık ara vereceğim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İKİNCİ SEZON BÖLÜM 29: ''NAMÜTENAHİ.''
🥀
Bitmişti.
Çektiğim onca azap ve zulüm sonunda bugün bitmiş, omuzlarımdaki yük asıl sahibine gitmişti. Artık suçlu ben değildim. Gerçek suçlu içerideydi.
Hayatımı mahveden adam içerideydi. Bu zamana kadar gözyaşı dökmeme sebep olan ağabeyim sonunda hak ettiğini bulmuştu. Bana çektirdiği onca azap ve zulüm, inanması güç ama nihâyet sona ermişti. Sırtımı delik deşik eden hançerlerden biri azalmıştı.
Peki neden üzgün ve bir yanım buruk böyle? Onu hayatımdan çıkarttığım gibi ailemi de çıkartmışım gibi hissediyordum.
Saçmalama diyorum Meryem. Sen en doğrusunu yaptın ama kalbim bir türlü bu sözlerle teselli olamıyordu. Acıyordu. En doğrusunu yaptığımdan sonuna kadar eminim ve bundan asla şüphe etmiyorum ama.. Ama ne bileyim işte bir garibim. Kalbimin en kuytu köşesindeki ses sanki serzenişteydi bana. Neden yaptın, neden ona öyle acımasız davrandın gibi serzenişler. Ama bu serzenişi susturabilen şey, aklımdan silinmeyen hatırlardı.
O acı hatıralar, onun yaptıklarını bana tek tek hatırlatıyor ve bir kez daha yanlış yaptığımdan şüphe etmememe yardımcı oluyordu.
Eskiden arkamda ne kadar çok kişi var diyordum ama şimdi Nagehan’dan başka kimsem yok diyorum. Her şeyimi bu yolda kaybettim. Hepsini teker teker kaybettim ve sonunda yalnız kaldım. Sanki... sanki tüm hislerimi söküp atmış gibi, yetim kalmışım gibi hissediyorum kendimi. Üşüyor.. Yalnız kalan ruhum çok üşüyordu. Başını yaslayacak omuz bulamadığından mahvoluyordu bencil benliğim.
