Lost in a Game: The squad {discontinued}

Part twenty.

Als dit gebeurt vergeef ik het me mezelf nooit, maar dan ook nooit meer.

P.o.v. Joyce (a few minutes earlier)

Ik zit op de rand en kijk naar beneden. Ik ben zeker van mijn keuze. Ik zit vast hier... Ik heb niemand. Ik wil gewoon weg... Zo moeilijk is dat toch niet? Ik ben het zat om altijd in angst en eenzaamheid te leven. Als ik ooit uit deze wereld zou komen, wat toch niet gebeurt, dan ben ik toch weer alleen. Ik ben iedereen kwijtgeraakt. Ik heb mijn eigen familie zien sterven voor mijn ogen. Ze waren altijd de enige die ik vertrouwde... Denk je dat ik nog verder wil? Ik ga toch nooit iets bereiken in onze wereld. Ik ben een emotioneel wrak en ik verdien het niet. Waarom zou ik mezelf dan niet gewoon afmaken hiero? Hier ziet niemand het toch. Dan is iedereen van me af en kunnen ze een gelukkig leven leiden, zonder mij. Ik ga staan en kijk naar de afgrond. Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar met alles. Dit is dan het einde. Sorry Link, Jeremy, Isis, Joost en Harm... Jullie zullen zonder me deze wereld moeten overleven. Ik ben er namelijk niet meer. Ik kan niks voor jullie verpesten. "Jullie moeten het einde halen. Beloven jullie me dat? Ik wil dat jullie een gelukkig leven leiden... Met mij kan dat gewoon niet. Succes." Zeg ik zacht. Ik wil me laten vallen, maar ik voel opeens een hand op mijn schouder. Ik schrik en draai me om. Het is Harm. Harm kijkt me geschokt aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen... Ik wil boos worden en mezelf toch laten vallen, maar het enige wat ik kan doen is voor me uit staren. Het lijkt alsof de wereld stil staat. Harm trekt me mee, weg van de rand. Weg van de dood. Weg van de vrijheid. Weg van de rust die mijn hoofd nodig heeft. "Sorry." Zeg ik zacht. Er rolt een traan over mijn wang heen. "Zeg dat niet..." Zegt Harm zacht. Harm trekt me mee naar een steen. Hij gaat op de steen zitten. Ik volg zijn voorbeeld. Hij slaat een arm om me heen. Ik staar nog steeds uitzichtloos voor me uit. "Waarom kies je voor deze uitweg? Wat is er aan de hand?" Vraagt hij begripvol. Mijn hoofd is nu bezig met een oorlog... Er zijn twee kanten: De kant die zegt dat ik het moet vertellen, zodat ik steun kan vinden bij Harm vecht tegen de kant die zegt dat ik het niet moet zeggen, omdat het toch niemand boeit... Ik adem rustig een keer door mijn neus in en uit. "Het begon allemaal 10 jaar geleden..."