Lost in a Game: The squad {discontinued}

part twenty-one.

p.o.v. Harm

"Het begon allemaal 10 jaar geleden." Begint Joyce zacht. "Ik was 6. We waren met de familie op wintersport in Oosterrijk." Ik hoor aan haar stem dat ze het moeilijk vindt om dit te vertellen. "We waren aan het skiën. Het was geweldig. Tot de grond opeens begon te beven... Een enorme hoeveelheid aan ijs kwam naar beneden. Er waren allemaal hulpploegen onderweg om zoveel mogelijk mensen van de skipiste af te halen." Ik zie onderhand dat er allemaal tranen over de wang van Joyce heenlopen. "Ze hebben mij nog net mee kunnen krijgen. Voor mijn ouders en broers was het te laat... Ik heb ze voor mijn ogen weggesleept zien worden. Toen begonnen alle problemen. Ik had een hele goede band met mijn gezin. Ze waren degene die me accepteerden zoals ik was. Ik was niet echt zoals de andere leeftijdsgenootjes van mij. Ik had een levende fantasie en zag daarom zoveel dingen die er niet waren. Nog steeds trouwens." Een kleine glimlach staat er op haar gezicht bij die laatste zin. "Na de dood van mijn ouders en broers kwam ik terecht in een internaat voor weeskinderen. Ik werd daar uitgescholden, gepest, geslagen en misbruikt. Waarom? Omdat ik vreemd overkwam. Ik praatte met dingen die er niet waren en was altijd alleen. Ik snap eigenlijk wel waarom ze me haatte. Ik was eigenlijk alleen maar verspilling van ruimte. Gewoon niks. Een 16-jarig meisje dat 'a waste of space' is." Ik schrik gewoon van haar verhaal, die ze zojuist heeft bevrijdt en vrij heeft gelaten in de wereld. Ik sla mijn armen om haar heen. "Geloof me. Je bent geen verspilling van ruimte. Wij zullen er voor je zijn." Zeg ik zacht tegen haar. Joyce veegt haar tranen weg en knikt. Ik laat haar los, maar niet veel later daarna omhels ik haar weer. Ze heeft zo'n verschrikkelijke jeugd gehad... Ik ga deze tijd beter voor haar maken. I promise.