Lost in a Game: The squad {discontinued}

Part twenty-two.

p.o.v. Isis

"Moeten we Harm gaan halen?" Vraagt Joost aan ons. "Ik weet het niet." Zegt Jeremy zacht. "Hij blijft nu inderdaad wel heel lang weg." Precies op dat moment word ik verblind door een felle blauwe gloed. Het komt van de poort. Ik zie Harm erdoorheen lopen. Hij is niet alleen. Een klein meisje volgt hem. Eerst kan ik haar gezicht niet goed zien, maar wanneer het licht minder fel begint te worden, zie ik overduidelijk wie het is. "Joyce!" Ik ren op haar af en geef haar een knuffel. "Isis." Zegt met zacht met een lach. "Ik ben blij dat Harm je heeft gevonden." Zeg ik met een lach. "Jullie hebben elkaar allemaal gevonden." Zegt Joyce, terwijl ze om zich heen kijkt. "Maar waar is Link?"

p.o.v. Link (Nog 4 uur)

Ik loop door hetzelfde bos heen als altijd. Ik heb de anderen nog steeds niet gevonden, terwijl ik juist tegen de anderen zei dat ik ze zou vinden. Zullen ze elkaar al hebben gevonden? Of zullen ze nog ergens rondzwerven in dit bos, net zoals ik doe. Opeens wordt mijn hand vastgepakt. Ik draai me om, in de hoop dat het een bekend iemand is zoals Jeremy, Joost, Isis, Joyce of Harm. Er staat een jong meisje achter me. Ze ziet er niet zoals de anderen uit. Ze heeft een wit jurkje aan. Om haar hoofd zit een bloemenkrans met allemaal soorten en kleuren bloemen. Ze kijkt me eerst een tijdje aan met haar helder-groene ogen. Daarna pakt ze opeens allebei mijn armen en legt ze die op mijn rug. Ik voel dat er iets om mijn armen heen groeit. Het zijn allemaal planten. Wanneer mijn armen helemaal aan elkaar zitten en geen kant meer op kunnen, groeien de planten verder. Ze kruipen via mijn borst naar mijn benen en groeien zo dat ik mijn benen ook niet meer kan bewegen. Door die planten om mijn benen kan ik mijn evenwicht niet goed meer bewaren en val ik. Ik maak me klaar voor de harde klap die ik zo meteen maak als ik op de grond land. Opeens groeien er allemaal planten uit de grond die me opvangen. Het meisje kijkt me met een gemene lach aan. Haar karamel-kleurige haar wordt een tint donkerder en haar ogen worden donkerder. Ook haar jurk veranderd van kleur. De witte stof veranderd naar donkerblauw. Opeens zegt ze iets tegen me: "Potestatem Ego habeo tui"

Daar is de fantasykant weer van mn boeken xD komende weken ga ik trouwens minder uploaden... Je kunt de oorzaak daarvan vast wel raden... TOETSWEEK. Ja dat dus xD