Lost in a Game: The squad {discontinued}

Part eleven.

p.o.v. Link

Ik lig op mijn rug en kijk naar het plafond. De anderen liggen te slapen. Ik ga dood van de verveling. Opeens vliegt de deur weer open. Ik schrik op. Er komen twee mannen op me af. "We kunnen beginnen." Zegt de een tegen de ander. Ze sleuren me mee. Ik probeer zo veel mogelijk tegen te stribbelen, maar de mannen zijn te sterk. "Je weet dat je niet kan ontsnappen." Zegt een man tegen me. Hij kijkt me gestoord aan. Ik herken die blik. Die blik had hij ook toen hij die spuit vast had. Die blik is dus geen goed teken. Dat is zeker. Ik word naar een andere kamer gebracht. In deze kamer staat allemaal wetenschappelijke apparatuur. Ik word op een tandartsstoel gelegd. De stoel heeft een soort van handboeien aan de stoel vast zitten. Die zullen er zeker niet voor niets zitten. Mijn armen en benen worden vastgemaakt. Alleen mijn rechterarm wordt andersom geboeid, zodat de onderkant van de arm zichtbaar is. Ik zie op een tafel 6 chips liggen. Er liggen allemaal naambordjes bij. De man pakt de chip met het naambordje Link. Daarna pakt hij een mesje. De rillingen lopen over mijn lijf heen. Hij komt steeds dichterbij. "Dit doet nog het minste pijn. Wacht maar tot de chip is geactiveerd." Zegt de man met nog steeds die gestoorde blik. Hij begint met het mesje een verticale snee te maken. Ik schreeuw het uit van de pijn. Hij houdt maar niet op met snijden. Ik bijt zo hard al ik kan op mijn lip om de pijn te vervangen, maar tevergeefs. Het is te overheersend. "Wacht maar tot de chip indringt in je zenuwstelsel." Zegt de man lachend. Hij pakt de chip en stopt hem onder mijn huid. De pijn is ondragelijk. Ik voel gewoon hoe de chip aan mijn zenuwen begin te knagen. De man hecht de wond weer dicht. Daarna maakt hij de boeien los. Ik probeer mijn armen te bewegen, maar ik heb al amper gevoel in mijn rechterarm. angst schiet er door mijn lichaam heen. De mannen staan lachend op een afstandje. Ik zit hulpeloos op de stoel. Ik kan niks doen. Ik kan mijn rechterarm niet meer bewegen... Opeens gaat er een hele pijnscheut door mijn lichaam heen. Ik word gedwongen door mijn lichaam om te gaan liggen, omdat anders de pijn te heftig is. Opeens komt er een derde man de kamer inlopen. Hij heeft een spuit mee. Ik weet niet wat voor werkingen de vloeistoffen in het ding hebben, maar ik hoop dat het iets verdoofd. De man kom op me afgelopen. Kan hij niet sneller lopen? Deze pijn is te ondragelijk. Ik voel het ook niet in een lichaamsdeel, maar door mijn hele lichaam heen. Het stopt niet. Opeens voel ik iets in mijn nek. Een rustgevend gevoel neemt mijn lichaam over. Voor ik het weet vallen mijn ogen dicht. De pijn die ik een minuut geleden voelde vermindert met de secondes. Ik val in slaap met de gedachte dat de pijn nu voorbij is, maar het weer terugkomt en dan veel groter dan ik ooit heb gekend. Of het mentale of fysieke pijn is weet ik niet, maar ik weet dit wel: De komende tijd ga ik lijden.  
Ik zit in de boesboes xD Take this oeleoele