Madayang Tadhana

Chap 13

Marcio Rivera's POV

Papasok na sana kami ni Xhaun ng ospital ng maramdaman kong nagbavibrate ang telepono ko.

"Mauna ka na, Xhaun, sasagutin ko lang itong tawag" sabi ko habang nakangiti. Ngumiti din sya sa akin. Ibinaling ko ang aking tingin sa tumatawag sa telepono ko kaya nawala ang ngiti ko.

09*********

Calling....

Sino naman kaya ito?

Kunot noo kong sinagot ang tawag.

"Hello?" saad ko.

"Mr. Rivera" biglang kumabog ng pagkalakas lakas ang dibdib ko. Napuno ako ng kaba at takot dahil sa tono ng kanyang pananalita pero hindi ko mawari kung bakit. Tumawa sya sa kabilang linya.

"Ako nga, sino ito?" I stayed calm as i could be but I think i failed because my voice is shaking and even my hands.

"Ang may hawak sa buhay ng anak mo..." and i heard him laugh hard like a devil. Pero yung boses nya is katulad nung sa mga sindikatong nakamaskara. Yung pinapalaki ang boses. Hindi ako nakasagot agad. Tumigil at gumuho ang mundo ko dahil sa narinig ko. I felt like my feet wss glued on the floor. I can't breath well because my heart became very wild. Tumawa muna sya ulit at pinutol ang tawag. I don't know how did I manage to run through my daughter's room still shocked. Every step became heavier. Nabibingi ako, pagtibok ng puso ko, paghinga ko at yabag ng mga paa ko lang ang naririnig ko.

I was on my way on my daughter's room pero si Xhaun lang nagnaabutan ko, he's standing on the door dumbfounded. He's on shock. Yung muka nya na parang pinagsakluban nga langit, lupa, impyerno, purgatoryo at ng buong universe. And i found myself standing right next to him catching my breath. Napalingon sya sa akin.

Nakita ko sa mga mata nya ang galit at lungkot. Pero hindi ko yun pinansin. Nagdirediretso lang ako at nilagpasan sya. Pumasok ako sa kwarto ng anak ko. Si Josh lang ang nandun, ang anak ko na duguan ang ulo. Ang anak kong halatang nanlaban para sa ate nya. Yung driver ko, tumawag ng doctor and nurse at agad naman na dumating but they are all shocked na si josh ang nasa kwarto instead na si Leighna ng nandon.

"Kasalanan ko ito, dapat hindi ako umalis" sobrang nanlambot ang tuhod ko kaya napaluhod ako habang lumuluha, naguumpisa na ring manikip ang dibdib ko. I felt mad at myself, dapat di ko sila iniwan dito. Dapat umalis ako nung nakadating na si Xhaun.

Naulit nanaman. Nangyari nanaman.

I felt like I am the worst dad ever.

-----

Xhaun's POV

"MGA WALANG KWENTA!!! " Patuloy ang pagsigaw ni tito Marcio habang nandito sa labas ng ospital.

"Para saan pa ang security measures nyo kung nakakalusot ang mga ganito ha?!" galit na galit sya. Nagaalab ang mga mata nya sa galit.

Lahat ng security guard at staff sa cctv room ay nandito sa harapan namin, nakayuko lang sila at bakas ang takot. Sino ba naman ang hindi matatakot kung ang makikita mo lang sa mata at muka ng isang tao ay galit. Parang kayang kaya nyang pumatay at manakit

"Nagbabayad kame ng maayos! Tapos ito ang isusukli nyo sa amin?!" sigaw ni Tito pero walang naglakas ng loob na sumagot.

I can't blame tito, he was scared na baka mawala sa kanya ng anak nya. He was scared na baka may mangyaring masama kay Leighna. Syempre ama sya eh, at mahal na mahal nya ang pamilya nya and hindi kakayanin ng buong sistema nya mawalan ng mahal sa buhay.

Nagulat nalang kame ng biglang mapaluhod si Tito habang nakahawak sa dibdib.

"Hey, tito, okay lang po kayo?" i thought he'll nod and make sure na he's okay but he collapsed, he freakin' collapsed.