Madayang Tadhana

Chapter 17

Mga loves, konti nalang, matatapos na:<

Keep reading ang supporting, mwuahugs. :>

-----

"Young Lady! Young Lady!" natigil kami sa pagpaplano ng pagpatay kay stephanie dahil sa biglang pagpasok ng isang tauhan kong si Jobick. Sya ang aking tauhan na nagmamatyag sa mga target namin. Para siguradong wala ng takas.

"Bakit?" sagot ko.

"Si Stephanie Macalintal po" sabi nya habang naghahabol pa ng hininga. Instead of asking him again, I waited for his answer, kakaawa naman, parang anlayo layo ng tinakbo nya. Nang makabawi sa nawalang hininga, nagsalita na sya ulit na sya namang ikinagulat ko ng sobra pa sa sobra sobra.

"Pagpunta ko po doon sa bahay nya nakita ko po na andami na pong pulis, tas nung nagtanong ako sa isang usi ng sabi nya, natagpuan nalang daw po si Stephanie na patay. Para daw pong hindi tao ang gumawa." parang hindi tao.. Nung marinig ko ang mga salitang iyon ay agad na kumabog ang dibdib ko.

"P-paano nasabing parang hindi tao?" tanong ko, sobrang

"Young Lady, kung nandun po kayo, babaliktad po talaga ang sikmura nyo" sabi nya na para bang naalala kung anong itsura ng bangkay ni stephanie. Tumayo ako. "Tara, tingnan natin. Vj, bring the camera please." sabi ko at nauna ng lumabas ng pinto. Naramdaman ko naman ang pagsunod sa akin ng mga tauhan ko.

"Sigurado ka ba sa nakita mo ha Jobick?" paninigurado ko.

"Opo young lady pero.. " tiningnan ko sya bago sumakay ng sasakyan. "May nakita po ako dun na lalaki. Naka suot po ng purong itim, naka cap at naka face mask po. Tapos nung nakita nyang dumadami na ang tao, umalis sya, sinubukan ko po syang sundan pero hindi ko po sya maabutan dahil nakamotor sya at lakad lang ako" pagkekwento nito. So hindi lang ako ang may galit kay Stephanie?

Brix Manalo's POV

remember when I told you na I like Leighna? It's impossible. It will never happen. Never.

Deanna's POV

Ilang araw na ang nakakalipas simula nung ilibing si tito pero kahit anino ni Leighna, hindi nagpakita sa amin. Kahit pabango nya di namin naamoy. Kahit boses nya hindi namin narinig. Kahit isang sulyap lang mula sa kanya, wala kaming nakuha.

Kasalukuyan akong nandito sa bahay nina Leighna.

"Dee, namimiss ko na ang anak ko" sabi ni tita Vhina sa akin habang umiiyak. I hugged her. Ganto lang kami palagi. As in.

"Titaaa, i told you, kung anong ginagawa nya ngayon is for the best of her family" sagot ko. She looked at me with her eyes full of pain and sorrow

"Pano kung bumalik sya sa dati?" ano nga ba. Pano kung bumalik sya sa pagkabata nya. Pero hindi naman sya nananakit eh. "Hindi naman ako natatakot na bumalik sya dati dahil noon pa lamang ay di na sya marunong manakit, ang ikinakatakot ko lang ay yung bumalik sya sa dati na puno ng galit, yun ang hindi ko makakayang makita, yung mata ng anak ko na puno ng galit. Hindi ko sya kadugo, but I love her like she's my own child" sabi nito. Instead na sumagot, niyakap ko nalang sya.

Well, hindi din natin masisisi si tita dahil napamahal na nga naman sa kanya si Khae. Hindi rin natin maaalis sa kanya ang takot na baka mawala sa kanya ang anak nya. Nawalan na sya ng asawa kaya di nya na kakayanin kung pati anak nya ay mawala. If being left behind by the person you've been with for almost 2 decades and above gives you too much pain that you can't resist anymore, how much more if you'll lose 2 persons that you loved, you love and you'll continue loving.

Break up pa nga lang masakit na eh, mamatayan pa kaya, not one but two if ever pero wag naman sana.

Dear tito in heaven,