Madayang Tadhana

Chapter 19

"Bakit naman pati si Xhaun ha bryan" maluhaluha kong tanong sa kanya. Kanina ko pa sya tinatanong pero wala manlang akong narinig na kahit mula sa kanya. Kanina pa rin syang umiiyak at humihikbi.

Matapos akong iwan ni Xhaun ay dumiretso ako sa bahay ni Bryan.

"Bryan naman, nawalan na nga ako ng pamilya, namatay pa si lolo at si daddy, pati ba naman si Xhaun" tuluyan ng tumulo ang luha ko.

"Ate... Sorry" sabi nya. He tried to touch me pero lumayo ko.

"Don't you dare touch me nor call me ate,you killed Xhaun, you even tried to kill me for your stupid feelings,  selfish ka" galit na saad ko

"Ate, sorry na, nagdilim lang ang paningin ko, ate wag kang magalit saken, ikaw nalang pamilya ko" sagot nya

"Kung di mo ko sinetup sa aksidente, buhay pa sana si Daddy. Kung hindi ka sumama kila akizha, buhay pa sana si lolo. Kung hindi mo sana isinumbong sa mga tao kung saan kami nakatira noon, buhay pa sana ang pamilya ko."

Natahimik sya. Sya naman talaga ay may kasalanan ng lahat eh. Akala nya di ko malalaman. Syempre pinaimbestigahan ko yon lahat.

"Simula nung nawala si daddy, hindi na kita tinuring na kapatid. Kinalimutan ko na na ikaw yung naging kasangga ko nung namatay ang pamilya ko dahil sayo. Kinalimutan ko na na tinulungan mo kong maging masaya ulit, dahil tangina,  umpisa palang naman ikaw na ang may kasalanan ng lahat"

"atee.." sabi nya kasabay ng pagbugso ng luha nya.  Nararamdaman ko yung kirot at sakit. Nararamdman ko yung lungkot.

Tumalikod na ako, maglalakad na sana palayo.

"Kill me ate..." gulat akong napalingon sa kanya "please" sabi pa nya.

"i killed your family, i killed daddy, and even lolo. I killed aki, tita maria, tito renz ang even Xhaun. At inutusan ko si Brix para patayin si stephanie" nanlambot ang tuhod ko.

Mas malambot pa sa papel. Napaluhod ako. Bakit.. Ano bang kasalanan ko.

"Wag kang tanga Bryan, alam mong hindi kita kayang patayin" sagot ko.

"edi papatayin ko din si mommy, si kuya harvey at si josh" seryoso nyang tugon.

Napatingin ako sa mga mata nya, sa muka nyang walang reaksyon na tila bang sinasabing seryoso sya.

"Bryan, naririnig mo ba ang sinasabi mo? Sa tingin mo ba talaga kaya kitang patayin? Tangina bryan napakabobo mo naman" inis kong sabi.

"Ikaw lang ang makakapigil saken ate. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko, gusto ko lang pumatay ng pumatay ng pumatay. Walang hinto. Parang hindi ko na makilala ang sarili ko sa mga oras na yon. Parang hindi ako yun" nakita ko ang paguunahan ng mga luha nya sa pagbagsak.

"Ate yun nalang yung paraan. Yun nalang yung makakapagpahinto saken." lumapit sya sakin at itinayo nya ako.

Niyakap nya ako ng sobrang higpit, yakap ng isng nangulila, nangungulila at patuloy na mangungulila.

Yakap ng isang taong matagal ng naghahangad na mayakap.

Yakap ng isang taong parang walng nagmamahal at tigang sa pagibig.

Niyakap ko sya ng mahigpit, naramdaman ko ng pagbaba at pagtaas ng balikat nya na nangangahulugang umiiyak sya.

"ate parang awa mo na" bulong nya sa tenga ko habang humahagulgol.

Inigtingan nya pa ang pagkakayakap at bumitaw. He held my right hand and put a gun.

"Ate sige na... Okay lang ako. Eto ang makakabuti para sa lahat" me made his step backward while staring at my eyes. This time wala ng tigil ang pagagos ng luha ko.

Nang tumigil sya sa pagatras ay dahandahan kong itinutok sa puso nya ang baril.

Nanginginig ang tuhod ko lalo na ang mga kamay ko.

"Ate.. Iloveyou" sabi nya. "Hit me here" sabi nya as he pointed his heart.

Tumigil. Tumigil nanaman ang mundo ko kasabay ng pagalingawngaw ng putok ng baril. He smiled. "iloveyou more Bry" pero nagulat ako.

Sa halip na matumba sya, naging...

Naging abo rin sya.

Ibigsbihin?

What the fuck.

"Ang inay mo ay narape, at ako ang naging bunga" yan ang huli nyang sinabi bago pa tuluyang naging abo ang katawan nya.

I killed my brother.

I'm a monster.