Once Upon A Twilight [ONGOING]

PROLOGUE

"PAKAWALAN MO ako, walanghiya ka!"

I yelled at the man in front of me. But my efforts were useless. His wicked smile silently told me there was nothing I could do to save myself.

But this can't be!  I can't let him violate my body tulad ng ginagawa niya sa ibang mga babae na napapagtrip-an niya. I will fight him tooth and nail if necessary!  Ang problema nga lang ay nakagapos mga kamay at paa ko.

I should have been more careful kaso hindi ko naman inaakalang ang unang gabi ko sa Manila would end up like this. At sa mismong bahay pa namin. I was not prepared for this kind of brutality.  

Lord help me! Mamamatay muna ako bago ko mapapayagan ang lalaking ito na ituloy ang masama niyang binabalak sa akin!

"You will pay for this! Isusumbong kita kay Daddy!" I said in between gritted teeth. He started to tear the fabric of my cotton shirt.

Sa halip na sagutin ako ay tumawa siya. His laughter reverberated in every corner of the room. A laughter that sounded so evil. So vile. Parang hayop siyang ngumisi nang ma-expose ang bra ko sa paningin niya.

I was breathing fast. Isang maling kilos na lang niya at mae-expose na nang tuluyan ang dibdib ko.

"Stop it!" I yelled at him pero para siyang bingi. Parang wala na siyang ibang naririnig kundi ang mga halakhak niya.  Halatang halang na ang kaluluwa niya. 

Nakakainis! Kung nakinig lang sana ako sa abogado ko at ipinaubaya na lang doon ang pag-aasikaso sa mga ari-arian ng mommy ko ay hindi ko na sana sasapitin ang ganito. I hate to think about the worse that could happen to me in the hands of this evil man. 

"There's no stopping me, princess! Magsumbong ka hanggang gusto mo. Yun ay kung may makakarinig pa sa'yo once I'm done with you," he said.

His words were like poison.

His hands moved and started to discard the piece of clothing that covered my nakedness. I closed my eyes and prepared for the torment that would follow.

Ngunit iba ang nangyari. May narinig akong kakaibang tunog. I opened my eyes and was relived to find our old caretaker in front of me. Gone was the evil man.

"Iyan ang napapala mo, hayup ka!" sabi ng matanda naming caretaker.

I know her! Siya si Aling Minda. She was talking to someone on the floor. Sinundan ko ang tingin niya.

There, on the hardwood floor was the body of the man who tried to rape me.

Muli kong sinalubong ng tingin ni Aling Minda. Hawak niya ang isang baseball bat. Iyon siguro ang ipinalo niya sa ulo ng lalaking iyon. That explained the unique sound I heard earlier. It must have been the sound of the baseball bat that hit the man's skull. Kaya nawalan ito ng malay at bumagsak sa sahig. 

"Tumakas ka na, ineng.  At huwag ka nang bumalik.  Delikado dito para sa iyo," sabi ni Aling Minda sa akin.

She untied my hands and feet using a kitchen knife na dala niya. Parang pinaghandaan niyang mabuti ang pagliligtas niya sa akin.          

"K-kayo ho? P-paano kayo?" I asked her.

I was still shaking. Hindi ako makapaniwalang nakaligtas ako sa muntik nang panganib.

"Aalis na rin ako.  Magmadali ka na.  Umalis ka na ngayon din.  Magtago ka at maghanap ka ng magliligtas sa'yo sa kapahamakan," sabi niya.   

I didn't waste any more time. There was urgency in her voice that seemed to command me to move faster if I still wanted to live.

Dumiretso ako sa silid ko. Hindi ko pa naman nailalabas ang mga gamit ko mula sa maleta ko kaya hindi ko na kailangan pang mag-empake uli. I just made sure my luggage was tightly closed.

Hinablot ko ang kaisa-isang tshirt na inihanda ko kanina sa kama. Iyon dapat ang isusuot ko pagkatapos kong maligo kaso hindi na ako nakaligo dahil hinablot na ako ng lalaking iyon.

I put the shirt on and carried my luggage out of my room hanggang sa sala. No one was there. Still, hindi na ako ligtas sa lugar na ito. Kailangan kong sundin ang payo ni Aling Minda. I have to leave. I have to live.

"S-sumabay na lang ho kayo sa akin, manang.  B-baka mapano ho kayo," sabi ko kay Aling Minda nang maabutan ko siya sa gate. Mukhang hinihintay niya ako.

"Hindi mainam ineng.  Kailangan nating maghiwalay at nang hindi nila tayo matunton agad,"sabi niya.

Nila? Ibig sabihin marami pang masasamang tao ang nakatira sa bahay namin nang hindi ko nalalaman? Where was Dad? Bakit wala siya sa bahay namin? Baka may masamang nangyari sa kanya. Kaso ang alam ko ay may mga bodyguards naman ang Daddy ko. No one could possibly harm him. Siguro kaya wala siya sa bahay namin ay dahil nagtatago na rin siya ngayon. Sana man lang sinabihan ako ni Daddy. Para sana hindi na ako tumuloy sa bahay namin. The last time I talked to him on the phone was the day before my arrival. He said everything was okay. But now...

"S-saan ho ako pupunta, Manang? W-wala ho akong alam—"    

"Gamitin mo ang pera mo.  Magpakalayo ka. Huwag mong kontakin ang kahit na sino. Kahit pa kamag-anak mo. Lalo na ang Daddy mo. Be invisible," bilin ni Aling Minda.

Magsasalita pa sana ako kaso biglang may sumigaw mula sa veranda ng bahay namin.

"Hanggang diyan na lang kayo!"

Lumingon ako and gasped when I saw that man again. The one who tried to rape me. Buhay pa pala siya! May hawak siyang baril at nakatutok iyon sa amin ni Aling Minda!

"Tumakbo na na, ineng! Dali!" utos ni Aling Minda kaso bago pa ako nakakilos ay umalingawngaw na ang putok ng baril.

Oh God! Save us!

__________

OLIVIA Mae Esperanza.  Born: May 15, 1987.  Died: November 2, 2013.    

Hindi lang isang beses kong binasa ang mga letrang nakaukit sa lapidang nakabaon sa lupa. Mahigit dalawang oras na akong nakatayo sa harap ng puntod niya. Until now ay hindi pa rin ako nagsasawang basahin ang pangalan niya and engrave it on my mind.

And in my heart.  

It had been a year since she died but until now, I can still feel the pain in my heart when she passed away. I loved her. In my lifetime ay hindi na siguro ako makakahanap pa ng babaeng katulad niya.

"I need to let you go, Olivia.  I don't want to be haunted by our memories again.  Of how I have loved you...of how I thought you loved me.  And yet sumama ka pa rin sa kanya.  If you had stayed, maybe..." A choke escaped my throat.  Just like the many times I have come to visit her grave.      

If only she had stayed in my arms, maybe we would still be together now.  We could have been married like what I had promised.  And maybe...maybe I wouldn't be so devastated because the only woman I cared for so deeply had left me for another man.    

The same man who killed her.    

"Pagbabayaran mo ang lahat ng ito, Lauro Montemayor! With your dear life, you will pay!" I vowed in front of Olivia's grave. The man responsible for her crime should pay with his life.

Kung kailangan kong halughugin ang buong Pilipinas just to find one witness to Olivia's death ay gagawin ko.  This time I am stronger and more dangerous than before.  Patutunayan ko sa Lauro na iyon kung sino ang binangga niya. I spent more than enough time to grieve for Olivia's death. Panahon na ng paniningil ko.

I am John Matthew Sandoval. I will never give up.  I will never forgive and I will never forget.