Demons: The Prince

Το ταξίδι

Τα πόδια μου μπλέκονται ανάμεσα στα δικά του μα μπορώ να νιώσω τη αναταραχή τόσο του νου, όσο και του κορμιού του. Δεν μιλάει γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως άπαξ και βάλω κάτι μέσα στο κεφάλι μου δεν υπάρχει περίπτωση να βγει. Εγώ θα τον βρω και θα τον φέρω πίσω κομμάτι κομμάτι αν χρειαστεί. Πέρασε μια εβδομάδα γκρίνιας στο σπίτι με τον πατέρα μου και τον Ζέιν να προσπαθούν να μου αλλάξουν γνώμη ακόμα και μετά από την παράδοση των φυλαχτων που δεν ξέρω αν τα χρειάζομαι είναι η αλήθεια. Πάντοτε πίστευα πως ακόμα και τα ρούχα που φοράω στο κορμί μου, εμποδίζουν και βιάζουν τη φύση μου. Όλοι αυτοί θέλουν να φορέσω πάνω μου ένα σωρό αντικείμενα μα εγώ και μόνο στη σκέψη αισθάνομαι το σώμα μου βαρύ.
Η πληγή στον ώμο επουλωνεται σιγά σιγά. Το δάγκωμα του Ζέιν ήταν πιο τολμηρό αυτή τη φορά, πιο διαρκές και πιο επίπονο. Ξέρω πως θέλει απλά να μου περάσει όσα νιώθει μα πρέπει να καταλάβει. Το γεγονός πως σύντομα θα ενωθούμε αιώνια, δεν σημαίνει πως θα σταματήσω να είμαι αυτή που είμαι. Έτσι με γνώρισε. Στο δικό μας κόσμο δεν υπάρχει έρωτας με την έννοια που τον κατονομαζουν οι απλοί θνητοί. Εκείνοι ερωτεύονται και ξεχνάνε μέσα σε μια μόλις μέρα. Ερωτεύονται πολλές φορές και αγαπάνε άλλες τόσες. Στους δαίμονες δεν υπάρχει αγάπη. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να νιώθουμε τέτοια αισθήματα. Υπάρχει εξάρτηση, υπάρχει ανησυχία φυσικά, πάθος, ανάγκες , έλξη, συντροφικότητα να όχι έρωτας με την καθεαυτου έννοια. Όχι αγάπη. Δεν έχω ιδέα πως αισθάνονται οι θνητοί όταν αγαπάνε και αυτός είναι ο λόγος που ο Κίαν μου έχει εξάψει τη περιέργεια μα και τη φαντασία. Πώς εικαζουν ότι ερωτεύθηκε μια θνητή αν δεν είναι ικανός να νιώσει έρωτα; μόνο όταν το δω με τα μάτια μου θα το πιστέψω. Θ δεχόμουν να έχει εξάρτηση από το αίμα της αλλά εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν δίστασε να σφαγιασει το ίδιο του το είδος. Αποκρουστικό. Ελεεινό. Καταδικαστέο.

"Μη φύγεις απόψε Σερ..." ψελλίζει ο Ζέιν χαιδευοντας τη κοιλιά μου. " Δεν έχω καλό προαίσθημα..." συνεχίζει και γυρίζει το κεφάλι μου για να τον κοιτάζω

"Το θέλω Ζέιν. Είμαι άνθρωπος που τηρεί το λόγο του" λέω κοφτα για να τελειώνει εδώ η κουβέντα. Εκείνος γυρίζει ανάσκελα, βάζει τα χέρια κάτω από το κεφάλι και μένει σιωπηλός κοιτώντας το ταβάνι.

"Δεν υπάρχει τρόπος να σε σταματήσω και το ξέρω, άσχετα με όσα σου λέω..." λέει έπειτα από λίγα λεπτά. Τον αγκαλιάζω και τον φιλάω στο στήθος. Αφήνω τους κυνόδοντες μου να βγουν και τρυπαω απαλά τη σάρκα του. "Δεν είναι η ώρα Σερ. Χρειάζεσαι δυνάμεις" λέει αποτρέποντας με