Demons: The Prince

Σε έχω βρει...Μα Σε χάνω

Τον κοιτάζω και με κοιτάζει μέσα στα μάτια ώσπου άξαφνα μας τηλεμεταφερει στη λίμνη. Με ξαπλώνει και εξαφανίζεται...ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ! Ο ΔΕΙΛΌΣ! ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ! Ο.... Ο ... ΓΑΜΩ!!!

Αλλά δε φταίει αυτός! Εγώ η ηλίθια φταίω ! Βάλε την αναθεματισμένη φωτιά κι ας τους να καούν! Της αξίζει να τον έχει! Ήρθε και με άφησε εδώ έχοντας ακόμα την αίσθηση του μέσα μου ...Ήρθε και με άφησε για να πάει σε εκείνη...Ήρθε και με άφησε για μια θνητή!!!! Γρυλιζω γεμίζοντας με θυμό και χτυπάω τόσο δυνατά τα χέρια μου στο χώμα που θα ορκιζόμουν ότι είδα μια ρωγμή στο έδαφος. Πώς μπόρεσε; Πώς τόλμησε να φοβηθεί μη μας δει η Τζέιν; Και  ποια είναι στη τελική η Τζέιν; Ένα μικρό δειλό ανθρωπάκι είναι! Την αγαπάει όπως εικάζει; Ανάθεμα αν κάποιος που αγαπάει κάνει έρωτα σε κάποιον άλλο με αυτό το τρόπο!!! Κι εγώ;; Εγώ ήρθα εδώ με ένα σκοπό και τι ;; Κατέληξα να πηδιέμαι μαζί του ! Είμαι αξία της μοίρας μου !! Καλά να πάθω! Έτσι όπως τα έκανα καλά να πάθω! Στο διαολο κι αυτός κι αυτή και όλοι τους ! Αρχίζω και κλωτσαω τις πέτρες ώσπου αισθάνομαι το κορμί μου να παίρνει φωτιά...Τα φτερά βγαίνουν από τη πλάτη μου και τεντωνουν δεξιά και αριστερά μου... Αυτή είναι δύναμη παλιό μαλακά κι όχι τα φορεματάκια του αγρού, τα ξανθά μακριά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια!

Δε δίνω δεκάρα για την επικείμενη αποτυχία που θα μου χρεώσουν!

Αυτό ήταν... Γυρίζω πίσω!!!

Δύο ημέρες αργότερα....

Καθισμένη αρκετά ψηλά πάνω στην οροφή της έπαυλης των Μερντ , αναρωτιόταν αν έπραξε σωστά. Το ταξίδι διήρκησε μιάμιση περίπου μέρα μα από την ώρα που επέστρεψε ένιωθε εκνευρισμένη. Μόλις την είδαν όπως ήταν φυσικό πάγωσαν όλοι... Όλοι εκτός από το Ζέιν που τον έστειλε ο πατέρας της στη δυτική φρουρά από το ξημέρωμα. Και πάλι όμως... Πώς θα τον έβλεπε; Πώς θα τον άφηνε να τη δαγκώσει;
Χτύπησε τα φτερά της αναμεταξύ τους και πιάνοντας το πρόσωπο της έβγαλε μια τρομακτική κραυγή.

"Δε θέλω να με δαγκώσει!" Ψέλλισε και άρχισε να βρίζει ασταμάτητα τον Κίαν. Τον κατηγορούσε για όσα ένιωθε και βασικά τον κατηγορούσε και για το ΙΔΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ πως ένιωθε!! Δεν μπορούσε να χωνέψει πως την παράτησε τόσο απλά στη λίμνη....Όπως Δε μπορούσε να χωνέψει πως και η ίδια παράτησε για πρώτη φορά την αποστολή που της δόθηκε...Ο πατέρας της ζήτησε φυσικά εξηγήσεις μα εκείνη αρκέστηκε να του πει πως για όσο έμεναν οι δικοί τους μακριά θα ήταν ακακος. Πώς έκανε την επιλογή του και δεν άξιζε να τον φέρουν πίσω...
Πώς η θέση που του άξιζε και του αρμοζε ήταν η ίδια του η επιλογή. Η θνητή... Δεν ειχε λοιπόν κανενα νόημα να τον φέρει πίσω. Δεν ταίριαζε στο είδος τους. Θα ήταν παρείσακτος...
Εκείνος τη ρώτησε μονάχα ένα πράγμα... Γιατί δεν τον αποτελειωσε;  εκείνη του είπε πως δεν ήταν στη δικαιοδοσία της από τη στιγμή που η θνητή είχε ακόμα τη φύση της και δεν τη μεταμόρφωσε... Ο πατέρας διέταξε άμεσα το διοικητικό συμβούλιο των φατριών στέλνοντας μήνυμα σε όλους τους αρχηγούς και η Σερ αποσύρθηκε στο δωμάτιο της. Ένα δωμάτιο που δε τη χώραγε όπως ήταν φυσικό και κατέληξε στην οροφή...