mektupların sahibi 02.02

x

Bayım,

Bu mektup için çok üzgünüm ama yazmam gerekiyor.

Size 'sevgili bayım'la başlayan hitaplar kullanamadan mektuplarımı kesiyorum. Bundan sonra son bir mektup da göndererek bu ilişkimizi keseceğim. O mektupta da birkaç şarkı ve şiir olacak. Sadece bu. Sonrası karanlık, sonrası sessizlik, sonrası ruh ölümü.

Sakın kızmayın bana, bir başkasını seviyorum değil! Hâlâ size vurgun bu yüreğim. Tek sorun, gün geçtikçe sizi fazla ümitlendirmeye başladım. Korkuyorum. Bana bağlanmanızdan korkuyorum. Çünkü biz mutlu olamayacağız, olsa bile 'biz' adı altında olamayacak, biliyorum.

William Shakespeare'in bir şiir vardır, bilir misiniz? Kısa ama öz bir şiir. 'Korkuyor' şiiri.

"İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor.
Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için.
Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.
Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.
Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için.
Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.
Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.
Ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için."

Bu şiiri kendimle bağdaşlaştırınca hayli değerli kıldı aklım. Sizinle konuşmam, mektuplaşmam, ikimizin de hayatını mahvedecek. Siz gökkuşağı, ben siyah. Gök süslenir mi hiç geceye?

Size veda etmek o kadar zor ki bayım... Beni teselli eden şeyler ise kitabımı okumuş olmanız, mektuplarımı kabullenmiş ve cevap -oldukça güzel bir cevap- yazmış olmanız.

"Çocuk oyuncağı mı bu işler?" diyebilirsiniz. Demeyin. Benim kusurumdur, sonunu düşünmeden -veya bile bile hareket ettim. Beni bağışlayın bayım, sizi her zaman sevdim ve seveceğim ama beni unutun. Bundan sonraki yaşamınızı bensiz yürütün -tıpkı önceki gibi.

Beni anlayacağınızı umuyorum. Üzüleceğinizi düşünmüyorum. Sizi seviyorum.

Hayatınızı yaşayın bayım, gerçek anlamda, doya doya yaşayın. Bensiz yaşayın.

02.02