Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
Zastanawiał się czasem, jak rozwinęła się znajomość Ali i Johanna. Czy to, że powiedział mu o ciąży dziewczyny, miało jakikolwiek wpływ na ich relację. Czy nie okazało się, że jednak to było dziecko Forfanga. Johann wpadłby wtedy w niezłe bagno. Nie do pozazdroszczenia. Dziecko połączyłoby ich na zawsze. Na zawsze to dosyć długo. Można się naprawdę przestraszyć.
A przecież jego i Alę też coś łączyło na zawsze. I to coś znacznie gorszego.
Długo był dzieciakiem, ale każdego w końcu dosięga nieubłagana dorosłość. Jakby stopniowo, latami, coraz bardziej docierała do niego świadomość tego, co zrobił. Zagłuszał ją jak tylko mógł. Żył z dnia na dzień, bez większych ambicji i bez większego zastanowienia. Nigdy nie wrócił do skoków. Pozostał w pamięci kibiców jako kolejny niespełniony talent. Takich jak on było już przecież setki.
Choć nie.
Tylko on zabił człowieka.
*
Steps taken forwards but sleepwalking back again
Dragged by the force of some in a tide
Oddał skokom wszystko. Wszystkie swoje wysiłki, wszystkie plany i marzenia. Chciałby też oddać im wszystkie swoje myśli, ale akurat to nie zawsze było możliwe. Spełniał się w tym sporcie. Wzniósł się ponad przeciętność. Wiedział, że w innych dziedzinach życia nie miał na to szans. Nie chciał studiować, nie chciał poznawać nowych ludzi, nie chciał szukać miłości ani zakładać rodziny. Miłość znalazł już wcześniej. Nieodwzajemnioną, ale z jego strony zupełnie szczerą i bezinteresowną. Rodzinę też tak naprawdę już założył. Był ojcem. Choć jego dziecko nie żyło.
Wspomnienie Ali przynosiło jedynie ból, świadomość, że w życiu prywatnym być może nigdy nie będzie już szczęśliwy.
Stał się maszyną do wygrywania. Maszyną ze złamanym sercem.
*
The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
Najłatwiej byłoby się zabić, prawda? Ale nie miała prawa decydować o życiu i śmierci. Nie kolejny raz. Nawet jeśli miałoby to dotyczyć życia jej samej.
W więzieniu było inaczej, niż sobie wyobrażała. Ale przecież miała teraz przed sobą wiele długich lat, aby się do tej inności przyzwyczaić. Może nawet wolałaby, żeby to było całe życie. Tak czy inaczej żaden wyrok nie mógł równać się ze spojrzeniem mamy. Z tą mieszanką rozczarowania, bólu, współczucia i miłości. Tak, wciąż miłości. Bo nikt nie potrafi tak bezwarunkowo kochać jak matka.
Nie, nie wydała Phila. Po co? Teraz to już nic nie zmieniało. Każdy miał swoje sumienie - i ona, i on. Co działo się z Phillipem - nie wiedziała, wiedziała za to, że własne sumienie nie daje jej spać.
Nie chciała nikogo krzywdzić. Tak wyszło.
Chciała być szczęśliwa. Nie wyszło.
Nie chciała, żeby Johann szukał dziecka, a tylko dzięki temu kłamstwu mogła tego uniknąć. Plan zakładał, że ten dziewięciomiesięczny epizod nie zostawi żadnego śladu w jej życiu. Nie była w stanie należycie zająć się dzieckiem i nie próbowała nawet udawać, że może być inaczej. Nie przewidziała tylko, że tak bardzo pokocha swojego synka. Wcale nie chciała jeszcze bardziej krzywdzić Johanna. Ale przynajmniej choć przez chwilę nie była sama z tą stratą. Mimo że wyrządziła mu okropną krzywdę. Ta świadomość nie pomagała. Teraz już nic nie mogło pomóc.
*
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river
Forever and ever
Dorosłość ich przerosła. Zabawne. Czyż codziennie nie przerasta każdego z nas? A jednak mamy trochę więcej rozumu i trochę więcej szczęścia. A może mniej odwagi do tego, żeby żyć chwilą. Czasem po prostu opłaca się zachowawczość. Choć tak jest przecież znacznie mniej zabawnie, mniej interesująco. Nie chcemy prowadzić nudnego szarego życia, a jednak właśnie to robimy. Może to instynkt samozachowawczy. Może po prostu strach. To nie ma znaczenia. Bo ostatecznie i tak żałujemy. Wszyscy. Albo że coś zrobiliśmy, albo że czegoś nie zrobiliśmy. Mówi się, że to drugie jest gorsze. Ale nikt nie wie, jak jest naprawdę.
Dorosłość nas przerasta.
Życie nas przerasta.
