Ayna.
Akan rimelim.
Kocaman ve kan çanağına dönmüş gözlerim.
Maviler.
Alevler saçıyor.
Dudağım.
İncecik.
Taşmış biraz sanki rujum?
Hayır, bütün suratımı kaplamış.
Saçlarım dağınık.
Siyah uzun saçlarım.
Tırnaklarım sızlıyor.
Dibine kadar yenmiş.
Hepsi.
Bacaklarım titriyor.
Kesiklerle kaplı.
Her yeri.
Kanlar damlıyor.
Küçük yuvarlak damlalar.
Acı.
Saf ve kesintisiz bir acı.
Ah, hayır.
Vücudumdan gelmiyor.
Fiziksel değil.
Tam kalbimin üstünden geliyor.
Üstümdeki siyah gecelik artık dar mı ne?
Aynaya tekrar bakıyorum.
Beni boydan gösteren aynaya.
Küçüğüm.
Bu koskoca evrende.
Küçücüğüm.
Acıyan kalbime kayıyor gözlerim.
Yavaşça.
Sağ kolum sıkı sıkı bir şeyi tutuyor.
Metal.
Parlıyor elimde.
Ucu görünmüyor.
Saplı.
Bir yere.
Bir yerime.
Tam kalbime.
Kan akıyor.
Ayaklarıma damlıyor.
Gülüyorum.
Kan çanağı gözlerim yeniden aynada.
Bir yılan.
Kalbimin orta yerinden bir yılan çıkıyor.
Kalbime bakıyorum.
Sadece kanıyor.
Aynaya bakıyorum.
Bir yılan dans ediyor.
Kahkaha atıyorum bu kez.
Histerik.
Yılan.
Dans ediyor.
Anlıyorum.
Şeytan.
Şeytanı temsil ediyor.
Korkmuyorum.
Ondan korkmuyorum.
Ona saldırabilirim.
Ona saldırabilecek kadar güçlüyüm.
Sağ elimi sıkıyorum.
Bıçak elime batıyor.
Hissetmiyorum.
Acı yok oluyor.
Sonsuza dek.
Çekip alıyorum bıçağı.
Sertçe.
Yere atıyorum.
Çarpıyor.
Mermerde çıkardığı ses.
Yankılanıyor.
Bomboş odada.
Çöküyorum.
Kanayan dizlerimin üstüne.
Çöküyorum.
Kendi kan gölümün tam üzerine.
Kapatıyorum gözlerimi.
Ve kendimi sonsuzluğa bırakıyorum.
Sonsuzluğa.
Ve ötesine.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parmak Uçlarını Kazıtan Kadın
Cerita PendekGözlerinizi kapatıp yatağınızda yan döndüğünüzde, sol tarafınızdaki boşluğu doldursun diye değil, boşluğu daha çok hissedin diye var bu mektuplar. Bu kadın, parmak uçlarını kazıttığı için yazıldılar.
