Hikayemi Öğreneceksin | starkquill✅

Bölüm 5

Günaydıııın! Uyanır uyanmaz bölüm yazdım keyifle okuyunuz🌸

87.205.485.247Au84: Pekala... Bunu nasıl başardın bilmiyorum ama yıllardır çekmeyen bu külüstür telefona bağlandın!

Anthony: Ah, bu işlerde bir dahiyim.

87.205.485.247Au84: Hey bende neden bu saçma rakamlar yazıyor?

Anthony: Onu değiştirebilirim, eğer ki adını söylersen...

87.205.485.247Au84: Peter.

Anthony: Tamamdır, artık ıp kodun yerine adın yazacak. :)

Peter: Ah, teşekkürler! Şimdi... Sana dönüyoruz sanırım?

Anthony: Bu kadar girişken olman şaşırttı... Hiç korkmuyor musun? Sonuçta telefonuna kilometerelerce uzaklıktan bir uygulamayla bağlandım?

Peter: Yağmacıların arasında büyümüş bir velede korkudan bahsedemezsin Anthony. Her gece 'Acaba Yondu beni yer mi?' korkusuyla uyanıp duruyorum!

Anthony: Uh... Kötü bir durum. Sanırım?

Peter: Pek değil... Sonuçta burada Yondu'dan başka kimsem yok, açlıktan öleceğine beni yemesine izin veririm çünkü ona bir şey olursa... Tamamen yalnız kalırım, bir kez daha.

Anthony: Asla normal bir insana denk gelemem, değil mi?

Peter: Anlamadım?

Anthony: Hiç... Harika bir yerde olmalısın.

Peter: :) Sen berbat bir yerdesin değil mi?

Anthony: O kadar belli ediyor muyum?

Peter: Dünyadasın dostum, orası berbat bir anı kazanı benim için.

Anthony: Sen neredesin ki?

Peter: Dünyadan çok uzakta... Yıldızların arasında, galaksinin herhangi bir yerinde...

Anthony: Sen benimle dalga mı geçiyorsun?

Peter: Hayır ciddiyim, ben dokuz yaşındayken Yondu beni dünyadan kaçırdı ve küçük olduğum için de beni bir yağmacı yaptı.

Anthony: Hırsızsın yani?

Peter: Yağmacı olmak ne kadar gurur verici bir şey biliyor musun sen?

Anthony: Anlatırsan öğrenebilirim.

Peter: Pft. Merak et.

Anthony: Komiksin. Kaç yaşındasın?

Peter: Eeeh, biliyorum. 17, sen?

Peter: Ayrıca hadi artık, hikayeni öğrenmek istiyorum Tony!

Anthony: Ben de 17 ve adım Anthony. Bu kadar meraklı olmanı beklemiyordum. Ayrıca, eğleneceğini düşünüyorsan yanılıyorsun hikayem hiç de eğlenceli değil.

Peter: Benim de hikayem eğlenceli değil, dokuz yaşımdayken annemi kaybettim biliyor musun Tony?

Anthony: Anthony. Adım Anthony. Bana Tony demeyi bırak.

Peter: Sanırım Tony ile ilgili bir problemin var huh?

Anthony: Annem bana öyle seslenirdi.

Peter: Peki... Sanırım annesi ölen tek kişi ben değilim?

Anthony: Benzerliğimiz göz korkutmasın diye bir yorumda bulunmadım, ben de dokuz yaşımdayken kaybettim annemi.

Peter: Buna üzüldüm Tony.

Anthony: Ve bana hala Tony diyorsun... Ayrıca, ben de senin için üzüldüm.

Peter: Biraz sinir bozucu olacağım ve sana Tony demeye devam edeceğim çünkü bu ismi sana yakıştırdım, dahi adam.

Anthony: Pekala, ne dersem diyeyim vaz geçmeyeceksin...

Peter: Bingo! Kesinlikle vazgeçmeyeceğim!

Anthony: Anneni kaybettiğinde yanında kim vardı Peter? Seni destekleyen birisi olmuş muydu?

Peter: Senin hikayeni öğreneceğimi sanıyordum?

Anthony: Galiba benim gibi yalnızdın? Eh, babam yanımdaydı ama fiziksel olarak. Ruhen hiç yanımda hissetmedim... Ağlarken bırak sarılmayı, elini omzuma bile koymadı.

Peter: Ben babamı hiç tanımadım Tony. Baba problemlerini anlayamayabilirim.

Anthony: Anlamak zorunda değilsin, zaten anlaşılmak da istemiyorum. İnsanlar beni anlamayı bırakalı çok oldu, sadece anlıyorlarmış gibi yapıyorlar ama anlamadıklarını görmek çok da zor değil. Bazen bir dahi olduğumu unutup, 'Seni anlıyorum Anthony, neler hissettiğini görebiliyorum' diyorlar ama neler hissettiğimi görseler, diyecekleri şeylerin bunlar olduğunu sanmıyorum.

Anthony: Mesela benim baba problemlerimi en iyi anlayan kişi Bruce. Bu yüzden hiç konuşmuyor çünkü anlıyor, benimle aynı dertleri paylaşıyor hatta sana bir sır vereyim mi? O benden çok daha berbatlarını yaşıyor... Ama konuyu toparlayalım, bu benim hikayem olacak.

Peter: Dinliyorum.

Anthony: Hayır, okuyorsun.

Peter: Bu bir espri miydi Tony?

Anthony: Ah sen dururken ben espri yapabilir miyim?

Peter: Sana kanım ısındı.

Anthony: Bunu söylediğine pişman olabilirsin...

Peter: Neden?

Anthony: Ben ve egom, insanları bıktırırız.

Peter: O zaman sen ve egon, ben ve benim egomla tanıştığınız için mutlu olmalısınız çünkü biz bıkmak bilmeyiz.

Anthony: Peter... Teşekkür ederim.

Peter: Gülümsedin galiba, hissettim bak.

Anthony: Hayır.

Peter: Ama hissettim!

Anthony: Sırttım, onu hissetmişsindir.

Peter: Biliyordum! Tony.

Anthony: Evet?

Peter: Bu aptal külüstüre bağlanmana sevindim...

Anthony: Orada, yağmacıların arasında yalnız mısın?

Peter: Yalnız değilim ama burada benim gibisi yok. İçten içe yalnız sayılırım ve sen... Sen de oradasın yalnız değilsin ama kendini içten içe yalnız hissediyorsun değil mi?

Anthony: Evet... Doğru bir tespit sayılabilir. Arkadaşlarım var, herkesin kıskanabileceği şeylere sahibim ama içeride, bomboş bir yalnızlık yaşıyorum. Gerçi, izlediğim bir filmde, 'Hepimiz yalnızsak, yalnızlıkta da birlikteyiz demektir'* repliği geçiyordu. Yalnız olan insanlarla birlikteyim sanırım.

Peter: O zaman Tony... Biz yalnızlıkta beraberiz. ;)

Anthony: :) Bu dünyayı terk ettiğimde, seni yalnızlıkta diğer yalnızlarla bırakacağım sanırım.

Kıskıskıs
Texting olduğu için yazmak daha kolay geliyor :3
*: film -> P.S I love you