"Nerdeydin şimdiye kadar? Neden bu kadar geç kaldın?"
"Tamam sevgilim burdayim geldim işte..."
" Bırakma beni bir daha."
Onsuz geçen her günüm beni ölüme daha çok yaklaştırıyor, kalbim sıkışıyor, gözlerim kararıyordu . Ama artık buradaydı kollarımd...
Umarım beğenirsiniz💞 Yorum atmayı unutmayın🌹 Sizi seviyorum💫
"Abi... Ne diyorsun sen?"Gözümden akan yaşı sildim ama ağzımdan bir hıçkırık kopmuştu bile.
Telefonu kapattığımda öylece kalakalmıştım. Nefesim daraldı gözlerim karardı. Ben böyleysem o nasıl bir tepki verecekti. Yıkılırdı. Kimsesi yoktu ki onun. Ne yapardı şimdi.
Meraklı gözlerle bana bakıyorlardı. Nasıl dicektim ki böyle bir şeyi. Daha önce hiç böyle bir şey yaşamadım ki ben.
Kumsal merakla beni sarstı. "Afra iyi misin? Noldu söylesen artık."
"Afra kötü bir şey yok demi?"dedi Eymen.
Ama ben sadece öylece uzağa bakıyordum gözlerimden yaşlar akarak.
Eymen'den
Afra'nın söylediğiyle donup kalmıştım. O orada öylece yere yığılırken hiç bir sey yapamamış. Tutamamıştım. Kendime gelmem lazımdı hem de hemen.
Hızlıca ayağa kalktim yerde baygınca yatan Kumsalı kucağıma alarak arabama doğru koştum. Hızlıca pesimizden gelen Efken ve Afra bize yetişememiş. Peşimizden Efken'in motoruyla gelmişlerdi. Arabayı o kadar hızlı sürüyordum ki önüme çıkanı parçalayacakmış gibi. Hastaneye geldiğimizde anî frenle arabadan indim. Koşarak Kumsal'ı kucağıma aldım. Getirdikleri sedyeye koydular baygınca yatan Kumsalı. Hiç bir sey yapamadım. Hareket dahi edemiyordum. Alt tarafı bayılmıştı nolucaktı ki. Bir şey olmazdı demi?
Efken'den
Kumsal Afra'nın söylediği sey üzerine bayılmıştı. Kumsal'ın annesi ölmüştü. Afra söylememekte inat ediyordu en sonunda bağırdığımda hıçkırarak söylemişti bu kötü haberi. Kumsal inanmamak isterce baktı arkadaşının yüzüne. Gözleri anında dolmuş ve bayılmıştı. Eymen'e döndüğümde öylece kalmış ne yapacağını bilmez halde duruyordu. O da ailesini kaybetmişti. Kolay olmadığını o biliyordu. En iyi o anlardı Kumsal'ı.
Hızla çıkan Eymen'lerin arkasından Afra'yi yerden kaldırdım. "Afra lütfen kendine gel . Biliyorum zor ama. Kumsal'ın yanında olmak zorundasın."
Hiçbir şey demedi sadece ağlamaktan kızarmış gözlerini kaldırdı ve bana baktı. Kafasını sallayarak ayağı kalktı. Kolundan tutarak dışarı çıkardım. Bizde peşlerinden hastaneye gittik.
Içeri girdiğimizde öylece yerde oturan Eymen'in yanina koştuk. Eymen kafasını kaldırdı. Masumca baktı tıpki o küçükken ailesini kaybetmiş Eymen gibi. Içim bir garip oldu. Onun öyle durması canımı yakıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Afra bir şey olmaz demi ona?"
"Hayır Eymen saçmalama. Güçlüdür benim kardeşim."
"Bayıldı sadece kendine gelir birazdan." Dedim. Ikisi de ters ters bana baktı. Anında sustum.
