Küçük bir Elveda

Efken'den

Aile sevgisi görmek ne demek bilmiyorum. Açıkçası aile ne demek onu bile bilmiyorum. Babam ben çok küçükken ölmüş ama nedenini hâlâ öğrenemedim. Yıllardır anneme soruyorum ama cevabını hâlâ alamadım. Annem dedim demi? Ne anne ama!
Hiç çocukluğumu yaşayamadım. Mutlu olduğum söylenemez. Annemin hiç elimden tutup okula götürdüğünü hatırlamıyorum, hiç gece yatmadan önce gelip masal okuduğunu hatırlamıyorum,hiç birlikte kahvaltı ettiğimizi hatırlamıyorum, hiç benimle konuştuğunu hatırlamıyorum. Doğru ya arada gelip konuştuğu oluyordu gerçi. Okul birincisi olsam da bir türlü ona beğendiremediğim notlarım yüzünden azar çekmesi ,aşağılaması. Bu konuşma oluyorsa eğer evet konuşuyorduk . Daha doğrusu o bağırıyordu, ben ağlıyordum. Evet basit şeyler olabilir belki ama bence yeterince ağır. Her akşam masumca kapıda beklerken onu ,bambaşka adamlarla sarmaş dolaş bir şekilde eve gelmesi oldukça canımı acıtıyordu. Kimin hoşuna gider ki. Her gün başka bir adamla! Bazen sadece o adamlara sarıldığı gibi bir kere de bana sarılsın istedim, öpsün, koklasın. Ilgi bekledim hep. Büyüdükçe vazgeçtim her şeyden. Ondan bile. Onun beni öpüp koklamaması eskisi kadar canımı yakmıyor.
Aslında çok şey öğretti bana. Kimseyi canından çok sevmemem gerektiğini...

3 yıl önce
"Şu aptal kulaklığı çıkart."
Müziğin beni sakinleştirdigine inanmışımdır hep. Ya da başka sığınacak kimsem olmadığından öyle düşünüyorum. Annemin gelip başımda dikildiğinden habersiz gözlerim kapalı bir şekilde şarkının sözlerini mırıldanıyordum. Gözlerimi açtığımda annemi karşımda görünce birden kulaklığı kulağımdan çıkarttım ve boynuna atladım.
"Hoşgeldin anne."
Ne salaklık ama . Bir kere olsun ona sarıldığımda karşılık versin isterdim. Yine beni şaşırtmadı.
"Sabahtan beri sana bağırıyorum. Çıkar şu aptal kulaklığı."
Elimden çekip aldığı kulaklığı ayağını altına alarak ezmeye başladı kablolarını kopardı.
"Ama anne." diyebildim sadece gözlerim sulanarak.
"Her şeye ağlamandan bıktım. Senden nefret ediyorum." Ve ardından yanağımda elini hissettim. Ama son cümlesi kadar acıtmadı. Belki de alıştığım içindir.
Daha sonra hiç bir şey demeden odadan çıktı. Yine kırmıştı işte beni. Benden nefret ettiğini biliyordum zaten ama bunu hiç söylememişti. Yanağım yanmaya başlayınca tutamadım artık kendimi o gün söz verdim kendime kolay kolay her şeye ağlamak yoktu artık güçlü olacaktım,olmalıydım.

Günümüz
Sevgisiz büyüdüğüm için korkuyordum onu da sevmekten. Ya o da annem gibi benden nefret ederse. Ama ne yapabilirim ki alışmaya başlamıştım bile ona. Kokusuna, gülüşüne, hareketlerine , her şeyine... Olmayan ailem olmuştu o benim. Sığınağım olsun istiyordum.Belki kimseden göremediğim sevgiyi ondan görecektim. Belki o da bana karşı bir şeyler hissediyordur. Ya başka birini seviyorsa. Her ne olursa olsun onu sevmeye devam edeceğim. Ama güçlü olmak şartıyla...