Küçük bir Elveda

4.

Umarım beğenirsiniz♥️
Keyifli okumalar🌹

Kumsal'ın acı çığlıkları tüm sokağı ayağa kaldıracak gibi çıkınca hızla ve telaşla içeri daldım.

"Kumsal nerdesin?"

Hızla odasına koştum. Kapıyı kırıcakmış gibi açtım. Öylece yatakta oturuyordu. Ve ağlıyordu.

"Kumsal ne oldu?"

"Tatlım kendine gel. Sakin ol lütfen."

Kumsal'ı sakinleştirmek icin kafasını göğsüme koydum ve saçlarını okşamaya başladım. Hıçkırarak ağlıyordu. Hızlı bir şekilde ayağa kalktı.

"O hâlâ burda Afra, burda. Bir şeyler Yap."

"Kim burda? Kumsal sakin ol."

"Annem."

"Kumsal bak üzgünsün anlıyorum ama ilaçlarını almıyorsun o yüzden normal böyle şeyler görmen."

"Afra şaka yapmıyorum o burda. Babam... babam eve girince bana saldırdı. Annemi sandalyeye oturtmuştu. Gördüm Afra yemin ederim gördüm."

"Kumsal sakin ol ve bana sakince anlat hadi canım."

"Afra sen gidince eve girdim. Tam odama girecekken annemlerin odasından ses geldi. Babamdır diye gidip bakmadım. So... Sonra annemin çığlığını duydum. Yemin ederim duydum. O burada Afra yemin ederim burada."

"Kumsal devam et." Dedim sakince. Ona inanmak saçmaydı. Çünkü hiç ama hiç iyi değildi ve her gece yatmadan önce hap kullanıyordu. Anlattıklarına ne kadar inanmak istemesem de devam etmesini istedim. Belki kendini daha iyi hissederdi.

"Sonra odaya koştum. Afra, annem ordaydı. Oturuyordu. Ama her yeri morarmış ve kolu sargılıydı. Ben odaya girince babam  denen şerefsiz üstüme saldırdı ve beni..."
Daha fazla devam edemeden ağlamaya başladı. Bacağıma yatırıp saçlarını okşamaya devam ettim.

"Geçti güzelim. Geçti."

"Kumsal ilâçların yüzünden bunlar birtanem. Söz veriyorum düzeleceksin. Seni dünyanın en mutlu kızı yapacağım."

Kumsal hiç bir sey söylemeden gözlerini sıkıca kapattı. Çok zor zamanlar geçiriyordu ve her gece kabus görüyordu. Ama benim yaptığım tek şey ona sarılıp teselli vermekti. Elimden başka hiç bir sey gelmiyordu. Ve bu durum beni gerçekten çok fazla üzüyordu.

Ayağa kalktığımda Kumsalda kalktı ve bana baktı.

"Ee ne duruyoruz. Hadi valizini hazırlayalım. Artık ev arkadaşımsın."Dedim sevinçle.

Kumsal'ın yüzünde hafif bir tebessüm oluştu ve ardından dolabına doğru ilerledi. Kıyafetlerini yatağa atıyor bende oradan katlayıp şaka şaka ne katlıyacağım rastgele valize atıyordum.

Birden aşağıdan bir ses geldi. Kumsal hızlıca bana döndü.

"Sana burada demiştim".

Neye uğradığımı şaşırarak öylece kalakaldım.
Hızla telefona koştum. Abimi aradım ama açmadı.
Sesler artmaya başlayınca etrafıma göz gezdirdim. Ve masanın üstündeki makası elime aldım. Makas mı ooo çok iyi.
Ardından Kumsal'a döndüm.

"Odadan dışarı adımını atmıyorsun. Ben gelene kadar birilerine ulaşmaya çalış." Dedim ve hızla aşağı inmeye başladım. Elimdeki makası o kadar çok sıkıyordum ki parmaklarım ağrımıştı.
Kim olabilirdi ki? Babası eve gelmiş olabilirdi aslında. Ya da ben de Kumsal gibi kafayı yiyordum.

Gelen sesle bakışlarımı ve adımlarımı mutfağa çevirdim. Hızla mutfağa daldım ama kimse yoktu. Tam arkamı dönücektim ki başıma gelen ağır bir vazoyla yere yığıldım.
Bulanık  bir yüz görüyordum sadece. Gözlerimi ne kadar açık tutmaya çalışsam da dayanamıyordum.