"უკვე დიდი გოგო ხარ,ახლა შენს ხელშია შენი მომავალი და შენს გაადაწყვეტილებებზეა დაამოკიდებული როგორ იცხოვრებ მომავალში"
ხშირად მეუბნებოდნენ ამას ჩემი მშობლები,ხოდა მეც დამოუკიდებლად გაადავწყვიტე ცხოვრება ,მათგან შორს....
დავიწყე ჩემი საკუთარი გაადაწყ...
ეს რომ გავიგე თავზარი დამეცა! როგორ ბედავენ!? როგორ! "რას ქვია ბავშვი უნდა წაიყვანოთ?!"პირდაპირ აგრესიაზე გადავედი და ტონს ავუწიე ,მაგრამ რომ მივხვდი ასე ბავშვს შევაშინებდი ნორმალურ ხმაზე ვუთხარი,მაგრამ უხეშად და მტკიცედ.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"რა უფლებით მოდიხართ აქ არსაიდან და მეუბნებით რომ ჩემმი შვილი უნდა წაიყვანოთ? " აშკარად მეტყობოდა, რომ ერთი წამითად არ დავუშვებდი რომ თუნდაც ჩემს შვილს შეხებოდა! "ადამიანო მესმის რომ შენ გააჩინე ეს ბავშვი,მაგრამ ის შენ არ გეკუთნის! ის რიტუალის დამსახურებით გაჩნდა და თუ სიმართლე გაინტერესებს ის არც არის ადამიანი"
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
უხეში და სახიფათო ტონით მიპასუხა,რაზეც რა თქმა უნდა პირდაპირ თავში დამკრა იმ სიტყვებმა რაც მითხრა...ანუ გამოდის ის არაა ადამიანი? ვიცოდი რომ რაღაცაში იქნებოდა საქმე. მაგრამ იმ წამსვე მოვიშორე ეს არასაჭირო ფიქრები და მისი ნათქვამიდან გამოტანილი აზრით გაბრაზებულმა ვუპასუხე! "როგორ ბედავ და როგორ მეუბნები,რომ ჩემი შვილი თქვენ გეკუთნით?! როგორ ბედავთ ამას! ის ჩემი შვილია და სულ არ მაინტერესებს თქვენი რიტუალი,შვილს ვერ წამართმევთ!"უკვე ისე ვუყვირე რომ მგონი ნაკერები გამეხსნა და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი! ამასთან ერთად კი ბავშვმაც გაიღვიძა და ტირილი დაიწყო! რამე უნდა მომემოქმედებინა,მაგრამ არ ვიცოდი რა! როგორ უნდა დამეცვა ჩემი შვილი ასეთ მდგომარეობაში? როგორ უნდა შევბრძოლებოდი მათ? უსუსური ვიყავი მათ წინააღმდეგ ,თან ასეთ მდგომარეობაში. ეს კი უკვე ჩემში აღუწერელ შიშს და სევდას იწვევდა,რადგან არ მინდოდა შვილი წაერთმიათ! "შენც კარგად ხვდები რომ შებრძოლებას აზრი არ აქვს,დანებდი და ბავშვი მომეცი." მშვიდად მითხრა და ჩემსკენ გადმოდგა ნაბიჯი,რაზეც სასოწარკვეთილმა მივიხუტე ბავშვი და ვუყვირე! "აღარცერთი ნაბიჯი არ გადმოდგა!" ვცდილობდი დამუქრებას,მის შეშინებას,გაფრთხილებას ჩემი სიტყვებით და ტონით,მაგრამ მის სახეზე არაფერი იცვლებოდა და იგივე გამომეტყველებით მიყურებდა...მე კი ვხვდებოდი,რომ გადაწყვეტილებას არ შეცვლიდა და იმაზე ფიქრი რომ ჩემს შვილს წაიყვანდა თვალებს ცრემლებით მივსებდა.
