AYMİRA YALÇIN;Bir takım sorunları düzeltmek için lise birde Londra'ya gider. Sorununu orada çözemez ve Türkiyeye geri döner. 3 sene sonra yeni bir okula başlar.peki sorunları Türkiyede çözülebilecekmi yoksa daha karmaşık bir hale gelip onu ölümemi s...
Açıkçası şuan nereye gittiğimi ve amacımın ne olduğunu bilmeden yürüyorum ayaklarım nereye götürürse.
Aslında bundan çok korkuyordum bir kriz geldiğinde okulda olmaktan tanımadığım insanların arasında cinnet geçirmekten ,çok korkunç pamuk gibi bir kız karşınızda deliriyor ne kadar kötü bir şeydi herkes size farklı gözle bakacak olmasından bahsediyorum...
Arka bahçedeki bir bankın arkasına ters bir biçimde çöküp belimi banka yasladım ve son zamanlarda aklımdan çıkaramadığım kelime aklıma gelip tüğlerimi diken diken etti.ÖLÜM...
Yine aynı soru kim ömrünün baharında hayata veda etmek isterki?Hangimiz anne ve babasına evlat acısını yaşatmayı isterdi ?Peki hangi anne kızının tabutuna başını yaslayıp ağlamak isterdiki? Hangi baba ölümün ucundan sıyrılmış gencecik kızını aylarca belki yıllarca hastane koridorlarında beklemek isterdiki?cevap mı?
HİÇKİMSE...
Ben hem ağlayıp hem düşünürken yanıma bir beden yerleşti oturan kişiye baktığımda Tuğçeydi diğer tarafımada helen kurulmuştu ikiside kafalarını banka yaslayıp dümdüz karşıya baktılar ve helenin ağzından şu cümleler döküldü.
"Hep bir umudu olmalı insanın içinde aymira ,tek sen değil birçok kişi zorluk çekiyor mesela berkayın kardeşi daha 1 buçuk ay önce kanseri yendi daha 14 yaşındaydı , bir yıl önce tuğçenin annesi kaza geçirdi 2 ay yoğun bakımda kaldı sonra gözlerini açtı biz bunlara mucize diyoruz ve seninde bir mucizen var hep bir umudun olsun içinde ."dedi dediklerini düşünüp kafamda tartıyordum haklılardı %25 yaşama şansım vardı aslında ama ondada komaya girecektim .Gözlerimden yaşlar akarken ikisinede sarıldım
"En kısa zamanla anlatacağım size herşeyi "dedim "Bizimle paylaşmıyorsun aymira en azından bir günlük gibi birşey ayarla ona içini dök rahatla "dedi tuğçe kafamı salladım ve ayrıldık onlarında gözleri dolmuştu aslında, farketmedi değildim
"Ben eve gideceğim" dedim "Bizde geleceğiz "dediklerinde kafamı sallaypı ayağı kalktım ve çıkış kapısına doğru yol aldık..
..................
Önümüzdeki iki hafta normal geçmişti okula alışıyordum yavaş yavaş kızlar ve berkay çok destek oluyorlardı bana o günden sonra pek neşem kalmasada gülümsüyordum en azından buda iyi bir şeydi değilmi? Anneme ve babama daha çok vakit ayırıyordum ve günlüğüde tutuyordum birde bana bir kaç kez bakışlarını yakaladığım çocuk vardı adı Bartu'imiş kızların gözbebeği ünşü iş adamının oğlu bla bla bla .Çok garip bakıyordu adeta bakışları delip geçiyordu ve ben bir garip oluyordum vrçe bu çok garip ...
Daldığım yerden gözlerimi aldım çünkü okula gelmiştik son sınıflar serbest giyinebiliyordu bende kadife soluk pembe şortlu bir tulum içime ise beyaz bir badi ve son olarak beyaz uzun çoraplarım vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Helen ve tuğçeyle çok yakındık onlar dostumdu ama asıl sorunumu onlardan saklıyordum hepsinin sorunlarını biliyor ve dinleyip teselli veriyordum .Onlarda aynısını yapmak istiyordu ve kırılıyorlardı farkındaydım dün gece yatmadan önce çok düşünmüş ve söyleyip kurtulmaya karar vermiştim.
Okula doğru yürüyüp içeri adımladım ve sınıfa çıktım kapıdan girerken tuğçe . "Aha geldi helen iyi insan lafın üstüne derlerdi de inanmazdım vallahi"dedi kıkırdayıp yerime geçtim ve konuşmaya başladım "Ben karar verdim ."dedim "Ne kararı?"dedi helen "Herşeyi en başından anlatacağım" dedim İkiside dondu kaldı sonra tuğçe "Sen ciddisin"dedi "Evet öğle arasında berkayda gelince herşeyi anlatacağım"dedim ikiside heyecanlanmıştı farketmiştim sınıfın geri kalanı ve hocada gelince ders işlenmeye başladı hoca .Zil çalınca yine normal fasa fisoydu ilk tennefüs kantine gidip birşeyler yemiştik .3. Ders matematikti canım sıkılmıştı etrafıma göz gezdirdiğimde siyah gözler yeşil irislerimi bulunca gözlerimi kaçırıp önüme döndüm..
Öğle arsına girince dördümüzde sınıftan çıkıp kantine ilerledik ve bir masaya oturduk.
"Evet seni dinliyoruz aymira "dedi helen "Tama başlıyorum"dedim kafamı masasaya odakladım ve anlatmaya başladım.
"Bundan 3 yıl önceydi yine normal sıkıcı bir okul günüydü .Herşey normal ilerliyordu taki ben sınıfın ortasında bayılana kadar ailem gelmişti ve hastaneye gitmiştik daha sonra doktor yorgunluktan olduğunu söyleyip eve göndermişti bir hafta sonra annem beni odamda yerde bulunca tekrar hastaneye gitmiştik emara girmiştim doktor beynimde bir kitle olduğunu ve beyin cerrahına gitmemizi söyledi onayladık ve gittik. Doktora gidince doktor aynı şu cümleyi kurmuştu "kitle büyümeye devam ediyor biraz daha büyürse sonu ölüm "dedi . sonra ailem en iyi doktorlara gödterdi sonuç aynıydı ölüm.
Ağlamaya başladım ve anlatmaya devam ettim "Sonra londra ya gittim tek başıma yenmek istemiştim amilyaata girdim ancak %20 lik bir kısmı ölümcül bir yerdeydi bir ay önce londra da kontrole gittiğimde bana bir karar vermemi söyledi vereceğim karar ise ya sonsuza kadar bu acıyla ve amileyatlarla yaşayacaktım yada %20 lik kısmınıda aldıracaktım. Masada kalma ihtimalim %75 idi ama eğer alınırsa ve yaşarsam komaya gireceğim ve ne zaman çıkacağım belirsiz eğer amilyaat sırasında beynim iflas ederse öleceğim ve ben amileyat olmayı tercih ettim dün doktorla konuştuğumda oraya gelmimi söyledi nedeni ise amileyat gününü geri çekmek bu kararı vermemin sebebi ise artık dayanamıyorum bu canavar beni yiyip bitiriyor ömrüm boyunca böyle devam etmemeli çünkü yaşadığım şeyi bir ben bir allah biliyor .Sizi mezarımın başında bekleticeğim veya hastanelerde süründüreceğim özür dilerim..."dedim ve hıçkırarak ağlamaya başladım...
_______________________________________________________ Evet bir bölüm daha geldi .Yorumlardaki önerilerinizi dikkate alıyorum ve vote atarsanız sevinirim..
