McQueen University

Kabanata 8

Pls vote and comment^.^
Kim So-Hyun as Samantha Peril^_^

Samantha pov

-

"We are wizards. We used spells and magics, pero hindi namin to ginagamit kung di kinakailangan. We have our limitations ,and rules to be followed."

Paulit ulit na nag p-play sa utak ko yung sinabi ni Maki.

Wizards??!

Who would thought that they exist in real life?

Gusto kong isipin na nagbibiro lang sya.

Pero hindi! Nakita ko mismo!
Hindi yun gawa gawa lamang.

Ang sabi nya sakin hindi lahat ng nandito sa McQueen ay wizards.
Some of them, yes.
Pero gaya ng sabi ni Maki, they have limitations, and rules to be followed.

Walang special treatment para sa kanila.

They can't harm anyone unless kinakailangan.

Pag nanakit sila ay pwede silang maparusahan depende sa pagkakamali.

Ang President ng school Council na si Franco Gennady, at ibang faculty member ng school.. ay wizards.

Hindi na sinabi sakin na Maki kung sino sino pa ang kagaya nya.

Tinanong ko rin sya tungkol kay Katreena. Sinabi nyang akong nga ang sadya nito.

Anak sya ng isang pinuno ng dark wizards, si Severa.

Pero bakit?

Anong kailangan nya sakin?

~
"Gustong gusto kong sabihin sayo lahat,Sam. Pero hindi ngayon. Hindi dapat sakin manggaling."

Hindi ko maintindihan. Kahit anong pilit ko kay Maki na sabihin nya..hindi talaga.

Kung hindi nya sasabihin sakin ngayon, kailan?
At kung hindi sya ang magsasabi, sino?
D*mn I want to know everything!

-

"Wuy! Para kang binagsakan ng langit jan!"

Hindi ko namalayan na nandito na pala si Ciara at Liz.

"May problema ba?"

"No,nothing."
Hindi ko pwedeng sabihin sa kanila.

-

Sinabi ko sa sarili ko na hindi ko pwedeng pagkatiwalaan ang kahit na sino dito.

For almost four weeks, Ciara and Liz had been good to me.

Hindi lang ako sanay that someone cared for me so I was thinking that maybe they need something from me.

-
Nakadungaw ako sa bintana ng kwarto.
Ang ganda ng kalangitan, and daming bituin.
Sumasayaw ang mga puno sa baba sabay sa ihip ng hangin.

Hanggang ngayon pilit kong inaalala ang nakaraan ko.

Sabi ni lolo na naaksidente daw kami ng mga magulang ko.

I was 7 years old.

Ako lang ang nakaligtas saming tatlo, and that accident made me forget everything. Yah, nag ka-amnesia ako.

Hanggang ngayon wala parin akong maalala.

How I wish na sana kasama nalang nila akong nawala.

It was really hard growing up without your parents.

Walang mag kukwento sayo bagong matulog.
Walang tatabi sayo tuwing kukulog at kikidlat, at sasabihing wag kang matakot dahil nandito lang kami.
Walang naghahatid at sundo sakin sa school.

Parang hindi buo yung sarili mo,..

at kahit gumugol ka pa ng maraming taon para ayusin to...
may kulang parin.

Si lolo?

Gusto ni lolo na lumaki akong matapang.

Dapat daw kayanin kong mag isa dahil darating ang araw na pati sya ay iiwan din ako.

Lahat nalang ba?

"Sam...okay ka lang?"

Tanong ni Liz ng may pag aalala sa tono nito.

Naramdaman ko ang kamay nya sa balikat ko.

Of course I'm not. May okay ba na nalulungkot?
Kanina pa ba sila nandyan sa likuran ko?

Pinunas ko ang mga luhang pumapatak mula sa mga mata ko.

"I'm fine. Of course I am. Excuse me."

Pinilit kong ngumiti sa kanila bago dumiretso sa banyo.
Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin.

"Kelan ka magiging totoong masaya?"

Pinakawalan ko ang mga luhang kanina pa nag pupumilit lumabas.
D*mn!

Hindi dapat ako umiiyak.

Nanghihina ang mga tuhod ko, wala na akong lakas kaya naupo nalang ako sa sahig hanggang sa di ko namalayan na nakatulog na pala ako.

Natatarantang boses ni Liz at Ciara ang narinig ko sa labas. They were in panic.

"Sam, open the door!!"

Tumayo ako para buksan ang pinto.
Hindi ko inexpect ang sumunod na ginawa nila.

Sabay silang napayakap sakin.

They were crying.

Wtf is going on? Naalala ko na umiyak ako sa loob ng cr at nakatulog.

"Akala namin kung ano na ang naisipan mong gawin!"

Uh. So akala nila may ginawa akong di maganda sa sarili ko?

"You were there for almost three hours! Kanina pa kami nag aalala!"

"I'm fine,as you can see."

Pinilit kong ngumiti para di na sila mag alala.
Sabado ngayon kaya pare pareho kaming walang klase hanggang bukas.

"Salamat naman at ayos ka lang. Kinakabahan ako sayo ei."

-----End of the chapter-----