Seige FORD SERIES 5 (COMPLETED) UnderEditing

CHAPTER 28

CHAPTER 28

❤ Seige ❤

HINDI KO MAPIGILAN na mapaiyak habang unti-unti kong itinaas ang belo niya. She's so beautiful to her wedding gown made by my Mommy.

Sobra-sobra ang kaba ko habang ikinakasal kami ng pare rito sa simbahan sa mismong isla. Pero ngayon ay halik na lang ang kulang para mas matawag na kasal na kami.

"'Wag ka nang umiyak, mahal ko." nakangiti niyang sabi ng maalis ko belo sa pagkakatakip sa maamo at maganda niyang mukha.

"I'm so happy, Love. I can't help but cry at the knowledge that you are already my wife." wika ko habang patuloy sa pagbuhos ng luha ko.

Ngumiti siya sa akin na lalo niyang kinaganda. Makita ko lang ang kanyang ngiti ay masaya na ako. Sapat na sa akin iyon dahil alam ko na masaya siya sa akin.

Pinunasan niya ang luha ko ng panyo at muling ngumiti, "Hindi mo pa ba ako hahalikan? Naghihintay na sila?" sabi nyya kaya natawa ako.

Agad ko siyang hinapit sa baywang at walang paligoy-ligoy na sinakop ang kanyang labi na kanina ko pa nais na hagkan.

Damn! Her lips was like a drug to me. I was so addicted to her lips.

Niyakap ko siya ng mahigpit habang hindi ko parin pinagsasawaang bitawan ang kanyang labi.

"Tama na 'yan! Mukha ka nang suso, Segi!" si Paul.

"Mukha kamong manyak." si kuya Deo.

Wala akong pakialam sa kanila. Araw namin ng pinakamamahal kong babae ito. Kaya kahit anong gawin ko ay iyon ang masusunod.

Hinawakan ako sa mukha ni Love at pinigil na sa paghalik. Hingal na hingal kami ng magbitaw kami ng labi. Ngumiti siya at pinunasan ang labi ko dahil tila kumalat ang lipstick niya sa akin.

"I love you, Mahal ko." siya.

"I love you, too, Love." sabi ko na kinangiti niya.

Pinalibot ko ang isang kamay sa baywang niya at humarap kami sa aming mga bisita na nasaksihan ang pag-iisang dibdib namin.

Habang kumukuha ng litrato ay hindi ko mapigil na pagkatitigan siya at ngumiti dahil sa wakas akin na syya ng buong-buo..

Sa pictorial ay nasa likod niya ako at hinalikan ko syya sa pisngi habang nasa likod ang mga kapatid ko.

Basta buong pictorial ay nakayakap lang ako sa kanya dahil ayoko na mahiwalay man lang sa kanya.

"Thanks, Ate Lara." sabi ng asawa ko. Shit! Para akong kinikilig 'pag sinasabi ko 'yun.

"Welcome. Sana ay naibigan niyo." nakangiti nitong sabi habang sa ibang dereksyon nakatingin.

"Yes, ate, we love it. Thank you for your beautiful music." I said while smiling to my wife.

"Mabuti naman at nagustuhan niyo. Pinaghandaan ko talaga dahil ayokong mapahiya. Mabuti at kahit hindi ako nakakakita ay alam ko parin ang pyesa." sabi niya na kinatingin sa akin ni Love. Kita ko sa mga mata niya ang biglang pagkalungkot sa kapansanan ni Ate Lara.

Ang alam ko ay aksidente ang nangyari kaya siya nabulag. Minsan talaga sa buhay ay hindi maiiwasan ang aksindente. Kaya kahit anong ingat ay wala rin mangyayari kung kapalaran na mismo ang may gawa.

-

Reception

"Are you tired now, Love?" pang-ilang ulit ko na bang itinatanong sa kanya 'yan, pero palagi niyang itinatanggi na hindi.