Volg Het Spoor

Hoofdstuk 3: de Uitweg

De man voelt Sarahs greep om zijn nek iets losser worden en in één snelle beweging weet hij haar van zich af te krijgen. Met een stevige grip op haar bovenarmen duwt hij haar weer tegen de muur.

'Het spijt me van je gezicht.' Zegt hij buiten adem. Hij haalt zijn handen van haar af en neemt een stap naar achteren. Voordat ze hem kan aanvallen haalt hij een pistool van onder zijn wollen jas tevoorschijn.
Zodra ze het ziet bevriest ze en over haar hele lichaam voelt ze een koude rilling stromen.

Hij strekt zijn arm en houdt het wapen op haar gericht.
Sarahs lichaam lijkt als een magneet te plakken aan de muur. Haar ademhaling wordt zwaarder en ze voelt een brok in haar keel vormen.
De tranen die ze meestal goed weet te onderdrukken beginnen achter haar ogen te prikken. Ze weet dat ze iets moet zeggen, maar er komt niks uit. Alle woorden lijken uit haar geheugen te zijn gewist en het enige wat ze kan doen is toekijken.

Toekijken hoe zijn handen strak om het wapen geklemd zijn. Hoe zijn borstkas hevig op en neer beweegt en het bloed langs zijn kaaklijn vloeit. De lokken die voor zijn ogen vallen. Zijn ogen. Zijn karamelkleurige ogen, die de hare al die tijd vasthouden.
Ze fronst haar wenkbrauwen en vernauwt haar ogen.
'Volgens mij kan hij het niet.'

Wanneer ze haar mond opent om iets uit te brengen stapt Tyler de auto uit. Hij heeft zijn handen in de lucht en een angstige blik op zijn gezicht.

Sarahs hart lijkt naar haar maag te zakken en ze krijgt meteen een misselijk gevoel.
De man heeft zijn ogen opengesperd en draait zich instinctief om naar Tyler.
Op één of andere manier, onder alle pijn en spanning, weet Sarah zich tussen de twee in te plaatsen.

'Niet schieten!' Schreeuwt ze smekend. Haar mondhoeken krullen omlaag en een traan rolt over haar wang.
Hij kijkt haar zenuwachtig aan.
'Alsjeblieft,' zegt ze bijna fluisterend. 'Niet schieten.'

Diep in zijn ogen kan ze zien dat er een grote strijd plaatsvind. Twee versies van hem die in onenigheid zijn. Elke versie met zijn eigen wil en perspectief. Het is diezelfde strijd die ze dagelijks met zichzelf voert. De strijd die elke beslissing ondermijnt en haar van haar dromen weerhoudt.

Een vertrouwde gevoel daalt op haar neer terwijl ze daar tegenover hem staat.
'Ty, stap maar terug in de auto.'
'Nee,' zijn ogen zijn vochtig en hij heeft zijn tanden op elkaar geklemd. 'Ik laat je hier niet alleen.'
'Tyler,' ze veegt een traan weg. 'Vertrouw alsjeblieft op me.'
Hij schudt zijn hoofd 'Je weet dat ik dit niet kan.'

'Tyler!' Ze draait zich naar hem toe met haar ogen wijd open. 'Als je straks nog een rapport van me wil ontvangen dan doe je wat ik zeg!'
Geschrokken kijkt hij haar aan. Met zo'n toon heeft ze maar zelden tegen hem gesproken en hij weet, dat wanneer ze dit doet, het menens is.
Hij haalt diep adem en werpt een dodelijke blik over haar schouder naar de vreemdeling. Voorzichtig draait hij zich om en zodra hij is ingestapt keert Sarah zich terug naar de man.

Het gaat duidelijk niet goed met hem. Hij heeft zweetdruppels op zijn voorhoofd en zijn handen trillen een beetje. Wie hem nu zo ziet zou denken dat hij op het punt staat om flauw te vallen.

Het feit dat hij nog niet naar haar heeft geschoten zegt genoeg.
Ze sluit haar ogen. 'Ik kan niet geloven dat ik dit ga doen.' Denkt ze.
Met een opgeheven hoofd en twee handen op haar zij neemt ze controle over de situatie.

'Langs de auto en naar rechts.'

Met een onleesbare uitdrukking blijft hij haar aanstaren.
'Wat?'

'Je hebt dertig seconden.'

Haar woorden hebben duidelijk een effect op hem want hij begint paniekerig om zich heen te kijken. Hij blijft maar zoeken en zoeken.

'Wat doet hij hier nog?' denkt ze. 'Ik heb hem een uitweg gegeven.'

Zijn ogen eindigen op haar benen en hij laat zijn arm met het wapen iets zakken.
Haar gezicht wordt spierwit. 'Nee.'

Zonder één woord uit te brengen, haalt hij de trekker over.