Volg Het Spoor

Hoofdstuk 8: de Harrisons

Buiten adem drukt Sarah op de deurbel van de Harrisons. Jeff zou vandaag thuis moeten zijn, sinds zijn vrouw Tammy de huidige missie overziet.

Ze hoort voetstappen naderen en de deur zwaait open.
'Sarah, hey.' Shelby staat in de deuropening met haar blonde haren in een warrig knotje. Ze heeft een comfortabele t-shirt aan gepaard met ultra korte denim shorts en slippers. Ze kijkt Sarah onderzoekend aan. 'Ben je hier naartoe gerend?'
'Ja,' antwoordt ze hijgend. 'Ik moet je vader spreken.'
'Oké...'
Ze stapt opzij en laat Sarah de woning binnen.

'Probeer alsjeblieft niet té veel rommel te maken,' zegt Shelby, gebarend naar de chaos om zich heen. 'Zoals je ziet, hebben we de hele dag schoongemaakt.'
Haar sarcasme gepaard met de nonchalante blik op haar gezicht laat Sarah grinniken.

'O, ik zie het,' antwoordt ze terwijl ze zweetdruppels wegveegt. 'Die rolschaatsen in het aquarium zijn vooral super on trend.'
Shelby lacht. 'Vindt je?'
Ze stapt op een schroevendraaier en raapt het op. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is voegt ze het bij de schaatsen toe. 'Zo, dat is beter.'
'Hoelang staat dit er al?' Vraagt Sarah lachend.
'O, ongeveer een week. Ik moest het van mam wegleggen, maar je weet toch...ik heb veel beters te doen.'

'Dus je gaf de opdracht door aan Jess..' vervolgt Sarah.
'Tuurlijk, waar heb je anders een klein zusje voor?'
'Oké,' ze giechelt zachtjes. 'En waarom staat dit ding hier nog stof te verzamelen?'
Shelby zucht. 'Omdat Jess het weer doorgaf aan Daniël.'
Ze staat stil bij een deuropening en knikt naar de woonkamer. Sarah volgt haar blik en ziet Daniël languit op de bank liggen met mobiel in hand en een gigantische koptelefoon op zijn hoofd.

'Aha.' zegt Sarah. 'Mysterie opgelost.'
'Yep, en dat allemaal omdat pap niet voor een stel vissen kon zorgen.'
Ze lopen verder door de gang van het huis. 'Wat is er dit keer gebeurd?'
'Weet ik veel,' antwoordt ze wuivend. 'Waarschijnlijk heeft de stress van deze puinhoop ze het leven gekost.'
Sarah proest het uit.

De Harrisons, ironisch gezien zijn ze binnen het bedrijf meesters in organisatie en leiderschap. Met Jeff als hoofd van de familie bestaat huize Harrison uit zijn echtgenote Tammy, oudste dochter Shelby en de hormonale tiener-tweeling, Jessica en Daniël.

Elke keer dat Sarah hier binnenloopt voelt ze zich onmiddellijk op haar gemak. Haar vaders huis is namelijk nét een of andere Bat cave. Donkere kleuren, veel metaal, lege oppervlaktes en zo weinig mogelijk lichtinval.

Bij de Harrisons is het juist omgekeerd. Hier voel je je gelijk wat warmer zodra je binnenloopt. Houten accenten, sfeerverlichting en altijd, maar ook echt altijd een rommeltje.

'O pap. Kom op.' Zegt Shelby teleurgesteld wanneer ze Jeffs kantoor binnenlopen.
Daar staat haar vader, over zijn bureau gebogen, twee schildpadjes te voeren. Zijn kenmerkende overhemd, met korte mouwen en patroontjes, valt meteen op tussen de neutrale kleuren in zijn ruimte.
Sarah slikt en doet haar best om Jeff niet luidkeels uit te lachen.
'O, Sarah. Fijn je weer te zien meid.'
Ze glimlacht. 'Goedenavond Jeff.'
Shelby zet haar handen in haar zij. 'Wat moet dit voorstellen?!'

'Sarah, Shelby, ik stel jullie voor aan Hiro en Ando.'
'Cool!' Zegt Sarah opgetogen. Ze laat haar schoudertas op de stoel vallen. 'Mag ik weten tegen welk kwaad onze vriendjes vandaag strijden?'

'Ha!' Flapt Jeff er triomfantelijk uit. 'Zie je wel! Zij kent het!'
'Wauw pap. Gefeliciteerd.' Antwoordt ze droog. 'Sarah,' ze houdt haar hoofd schuin. 'Je stelt me echt teleur.'

'Aw Shell,' Sarah legt een hand op haar schouder. 'Ooit zal je bij ons clubje horen, maar ik ben bang dat je er nog niet helemaal klaar voor bent.'
Shelby rolt met haar ogen en zwaait met haar handen in de lucht. 'Ik sta te popelen.'
Sarah grijnst en neemt plaats. Ze neemt een schildpadje in haar handen en aait er bewonderend met haar vinger over.

'Dus pap.' Shelby ploft op een stoel neer. 'Sarah hier wil je nodig spreken.'

'O, juist.' Sarah schrapt haar keel. Ze was bijna vergeten waar ze eigenlijk voor was gekomen.

'De vreemdeling... van de steeg.' Ze neemt diep adem. 'Hij is terug.'

Een ongemakkelijke stilte valt over hen en tussen Jeff en Shelby wordt een geheimzinnige blik gewisseld.

'Jeff?' Vraagt Sarah een tikkeltje nerveus.
Shelby trekt haar wenkbrauwen op. 'Pap? Zeg jij het?'
Hij schrapt zijn keel. 'Shelby schat, het is niet echt...mijn taak.' Hij kijkt naar Sarah. 'Ik denk dat het beter is als Tom dit met je bespreekt.'

Alsof ze Sarahs gedachten kan lezen, rolt Shelby met haar ogen. 'Serieus? Thomas vertelt haar niet eens zijn lievelingskleur, laat staan waar wij het over hebben.'

'Sorry hoor,' onderbreekt Sarah hen verward. 'Ik vertel jullie net dat de vreemdeling terug is, die trouwens Steven heet...en dit is hoe jullie reageren? Was dit soms te verwachten?'

Jeff kucht. 'Nou, er is natuurlijk altijd een kans dat er één weer terug komt en..' -
'Meen je dit nou?!' Onderbreek Shelby gefrustreerd. 'Vertel het haar gewoon!'

'Shell, bemoei je er niet mee.'
Ze staat op van haar stoel en plaatst haar handen plat op het bureau.
'Als toekomstig hoofd van deze familie eis ik dat je nu informatie voortbrengt.'

Sarah heft haar wenkbrauwen. Zo'n commentaar had bij haar thuis voor minimaal twee weken zonder internet gezorgd.

'Dat ben je nog niet,' bijt Jeff terug. 'Je zit nog maar net in je stagiair fase en bent dus niet in staat om eisen te stellen. Wanneer je dat wel bent mag je doen wat je wil, maar tot dan...luister je naar mij.'

Shelby heeft zich niet bewogen en kijkt haar vader met vernauwde ogen aan. Sarah houdt haar adem in terwijl haar ogen verwachtend van de ene Harrison naar de andere schiet. Shelby is niet van opgeven, dus ze weet dat er nog wat aankomt.

'De Lepelaarsplassen.'

Jeffs tuit zijn lippen bij het horen van de woorden die uit Shelby's mond komen.

'Zes uur lang. Jij en ik.'

Hij neemt diep adem en brengt de toppen van zijn vingers bij elkaar.

'Je laat zo'n gelegenheid toch niet aan je voorbij gaan pappie? Denk aan al die snoezige vogeltjes die je zal kunnen fotograferen.' Ze tovert haar lipgloss glimmende mond in een pruillip.

Het gekraak in Jeffs brein is van zijn gezicht af te lezen.

'Acht uur lang.' Zegt hij uiteindelijk.
'Zes uur en een half.' Houdt Shelby aan met een opgetrokken wenkbrauw.
'Zes uur en een half, twee verrekijkers en geen gezeur. Met nadruk op dat laatste.'

Shelby grijnst. 'Deal!' Ze schudden tevreden de handen en zitten weer op hun plek.

Sarah, die bijna een pak chips erbij heeft gepakt, leunt voorover op het bureau.

Voorzichtig legt hij de diertjes terug in de kooi en begint. 'Goed, er is niet omheen te draaien.' Hij schuift wat in zijn stoel en snuift. 'Rycherus bevindt zich op dit moment in het vizier van de vijand.'
Sarah fronst haar wenkbrauwen en luistert aandachtig.
'Doelwitten weten opeens van ons bestaan af en versterken hun beveiliging. Zowel fysieke als digitale.'

'Ze zijn steeds moeilijker te bereiken doordat ze onderduiken of met een heel leger om zich heen lopen.'

'Iemand zit hier achter, maar we weten niet wie.'

Sarah aarzelt. 'Dus net zoals wij doelwitten najagen is er nu iemand... die ze van ons omleidt?'

'Precies.' Antwoordt hij.
'Met andere woorden,' zegt Shelby zacht. 'Kunnen wij ons werk niet makkelijk meer verrichten.'

Shit.