Volg Het Spoor

Hoofdstuk 11: het Dossier

Sarah en Ryan zetten Austin voorzichtig neer op een ziekenhuisbankje.

Aan de andere kant van de ruimte hangt een lijst aan de muur. Steven richt zijn aandacht erop. Zijn wijsvinger glijdt erover en stopt bij één van de kolommen. 'Hier.'

Hij draait zich om en loopt naar een rij koelcellen die tegen een muur staan. Met vernauwde ogen leest hij de kleine nummerbordjes die erop geplaatst zijn.

Ondertussen kijkt Sarah rond, zoekend naar een object. Haar ogen landen op de zwarte bandana die Ryan om zijn pols heeft. Ze loopt naar hem toe en trekt zachtjes aan het stof.
'Kan ik deze even lenen?'

Hij frons zijn wenkbrauwen. 'Waar heb je het voor nodig?'

Ze slikt en kijkt naar Austin. Met ellebogen op zijn knieën en hoofd in handen zit hij gebogen op het bankje. Hij heeft zijn ogen dichtgeknepen en de beweging van zijn bovenlichaam laat zien dat de zware ademhaling er nog is.

'Ik denk dat het beter is als we hem afschermen.' Zegt ze bijna op fluistertoon.

Ryan trekt zijn wenkbrauwen op. 'Weet je wel hoe lang ik dit om heb?'

Steven heeft een koelcel opengetrokken en brengt een hand naar zijn neus. Hij grimast en stapt achteruit.
'Ryan, ik heb je hulp nodig.'

Beiden kijken ze hem even aan voordat ze hun aandacht weer aan elkaar schenken.
'Het maakt niet uit hoelang je hem al om hebt.' zegt ze stekelig. 'Ik heb het nu nodig.'

Ryan rolt met zijn ogen. 'Ook al zou ik het toelaten, er is geen enkele manier waarop je dit eraf haalt zonder het te beschadigen.'

Ongeduldig haalt ze diep adem. 'Meen je dit nou?'

Steven trekt zijn zwarte bomberjack uit. 'Gebruik dit maar.'
Hij gooit het jasje over naar Sarah die het netjes opvangt. Ze kijkt hem even wantrouwend aan en draait dan zonder te antwoorden naar Austin.

Tevreden stapt Ryan richting de vriesvakken terwijl hij beschermend over zijn geliefde bandana wrijft.

Samen met Steven trekt hij een uitschuifbare brancard uit de koelcel.
Vanonder een witte laken zijn twee voeten zichtbaar. Aan de grote teen is een touwtje gewikkeld met een etiketje eraan hangend.
'Wat staat er op?' Vraagt Steven.
Ryan draait het etiket om zodat Steven het het kan lezen.
Hij knikt en loopt naar een dossierkast die enkele meters verderop staat.

Ryan heeft een onsmakelijke blik op zijn gezicht. Hij draait zijn hoofd om en kijkt toe hoe Sarah voorzichtig het jasje over Austins hoofd plaatst. Een kleine steek is in zijn hart te voelen wanneer hij ze zo ziet.

Hij kan zich heel goed herinneren hoe het vroeger was. Ze waren ontzettend gelukkig samen. Zo verliefd. Austin is altijd zijn beste vriend geweest en hoe raar het in het begin ook voelde, het feit dat Austin een relatie met zijn zus had heeft de band tussen hen alleen maar versterkt. Ze zijn niet alleen vrienden, maar ook broers. Dat is hoe het aanvoelt. Als een broer die hij nooit heeft gehad. Vooral nadat Austin zijn jongere broer Aaron verloor voelde hij een enorme verantwoordelijkheid om die leegte, hoe onmogelijk het ook leek, te vullen.
Het ging allemaal goed. Tot Sarah het met hem uitmaakte.

Hij schuift een hand in zijn broekzak en trekt er witte oordopjes uit. Terwijl hij naar het tweetal loopt pakt hij zijn mobiel erbij en sluit het aan. 'Hier, gebruik dit maar.'

Sarah kijkt hem verrassend aan en knikt dankbaar.
Zachtjes stopt ze de oordopjes in Austins oor en strijkt ze met een hand over zijn knie.
'Probeer maar op de muziek je focussen. Ik ga ze even helpen.'