Volg Het Spoor

Hoofdstuk 4: de Lavoie's

Het laatste half uur is als een sneltrein voorbij gegaan.

Sarah was er volledig van overtuigd dat de vreemdeling een gat in haar been zou schieten.
In plaats daarvan raakte de kogel de autoband, een paar centimeter ernaast.

De schrik was zo groot dat ze zich alleen maar fragmenten van dat moment kan herinneren.
De vreemdeling die langs haar wegsprintte, Tyler die zich naar haar toe haastte en Austin die gefrustreerd stond te schreeuwen in de portofoon.

Gelukkig verscheen Jeff kort erna aan haar zijde en begeleidde hij haar naar een ander voertuig.

Samen met Tyler heeft hij Sarah langs de Lavoie's gebracht voor een korte controle.

De familie Lavoie bestaat uit drie personen. Catherine, hoofd van het huis, haar echtgenoot William en hun tienjarige zoon Logan. Ze zijn één van de vijf families die deel uitmaken van de organisatie Rycherus.

Vijf families, elke met een specifiek talent en functie. Samen vormen ze een team van geheime operaties die de politie helpt bij het achternagaan van gezochte criminelen.

Huize Lavoie is voornamelijk verantwoordelijk voor de medische hulp en sociale connecties binnen het bedrijf.

**

Sara zit op de onderzoekstafel in de praktijkruimte van William Lavoie.
In de gang hoort ze Tyler en Jeff allebei druk aan de telefoon praten.

Ze zucht en loopt naar de spiegel.
Zachtjes drukt ze op haar wang, op de enorme zwelling die is ontstaan.

Sinds de adrenaline is uitgewerkt lijkt het net of er een vrachtwagen over haar heen is gereden.
Haar lichaam doet zeer en ze is helemaal uitgeput. Het liefst wil ze zich nu lekker in haar deken oprollen en in haar dromen de werkelijkheid ontvluchten.

'Sarah.' William loopt de ruimte in met een gastvrije lach op zijn gezicht.
'Ik dacht je niet zo snel terug te zien.'
Met een klembordje onder zijn arm loopt hij naar de mini koelkast en haalt hij er een koelkompres uit. Hij gebaart naar de onderzoekstafel. 'Neem plaats.'

Nerveus stapt ze terug naar de tafel en schuift ze erop. Ze begint zachtjes in de binnenkant van haar wang te bijten. Hij gaat zeker wat vragen over de gebeurtenissen van vanavond. Wat als hij te ver gaat? Wat als hij haar over de ontsnapping van de vreemdeling vraagt?

'Hier,' hij overhandigt haar het kompres. 'Houdt dit maar zo'n twintig minuten tegen je wang aan.'
Ze neemt het koude pakje in haar handen en drukt het tegen haar gezicht.
William trekt een stoel naar zich toe en gaat tegenover haar zitten. Hij trekt de pen los van zijn klembord en kruist zijn benen. Over zijn bril kijkt hij haar aan en trekt zijn wenkbrauwen op. 

Ze voelt haar hart sneller kloppen. Hier komt het. De vragenlijst.
'Houdt je hoofd koel, rug recht en verbreek het oogcontact niet.' Denk ze.
'En,' zegt William. 'Hoe was je eerste dag?'

Ze is opgelucht met de eerste vraag. 'Het had beter kunnen gaan.' Antwoordt ze.
'Het moet een waardige tegenstander zijn geweest om je zo geraakt te hebben.'
Ze knikt.
'Hij was goed, ja. Heel goed zelfs.'
'Peterson goed?' Zegt hij grinnikend. Hij bedoelt haar vader, Thomas Peterson, die verantwoordelijk is voor de vechttraining en coaching van de groep.
'Nee. Nee, deze was meer dan dat.' een kleine glimlach vormt zich op haar mond. 'Hij was écht goed. Ik bedoel Rycherus goed.'

Duidelijk onder de indruk schuift William zijn bril wat omhoog en maakt een aantekening.
Tyler, die inmiddels klaar is met het telefoongesprek, loopt de ruimte binnen. Hij neemt plaats naast Sarah en legt een geruststellende arm om haar schouders heen.

'Hij mag dan een goede vechter zijn, maar voor mij is hij niets meer dan een lafaard.'
Hij geeft Sarah een kus op de voorhoofd en drukt haar tegen zich aan. 'Ik ben blij dat je oké bent Saar.'
Ze schuift haar vrije arm om zijn middel en sluit haar ogen. 'Ik ook.'
Ze blijft hem vasthouden en geniet even van het vertrouwde gevoel dat hij afgeeft.

William onderbreekt het zoete moment.
'De man waar jullie het over hebben, kan je hem voor me beschrijven?'

'Ehm, hij is lang. Eén meter negentig denk ik.' ze laat Tyler los en wrijft over haar wenkbrauw.
'Oké en leeftijd?'
'Hij leek iets in de twintig. Vierentwintig misschien. Zo iets.'
'Haarkleur?'
'Donkerblond.'
'Oké, en is er nog iets specifieks wat je van hem kan herinneren? Een litteken, tatoeage, piercings?'

Sarah fronst haar wenkbrauwen en probeert de jongeman weer voor zich te zien. Het beeld van hem komt langzaam weer terug in haar gedachten. De intense ogen van hem die haar ziel leken te doorboren zorgen voor een licht gefladder in haar onderbuik.

'Ehm,' haar mond voelt opeens droog aan. 'Ik weet het niet zo goed meer.'
'Leugenaar.' denkt ze.
'Het is goed. Je hebt nogal een heftig moment meegemaakt vandaag en het is normaal voor iemand in jouw situatie om de focus even te verliezen.'

Sarah slikt. Ze voelt zich vreselijk. Ze dacht dat ze een goede keuze had gemaakt.
Door haar beslissing ligt zij nu niet in het ziekenhuis en heeft hij een uitweg gevonden. Het is een win-win situatie. Alsnog voelt ze dat ze enorm heeft gefaald. Normaal liegt ze niet tegen haar vrienden en kijkt ze er ook helemaal niet naar uit om daar nu aan te beginnen.

'Weet je wat,' Willem neemt de vragenlijst van zijn klembord en houdt het met een uitgestrekte arm vast. 'Rust eerst maar even uit en vul daarna de vragen in.'
Ze neemt het blad aan en glimlacht. 'Dank je.'
'Ik heb het morgenavond weer nodig, dus zorg ervoor dat je het vóór die tijd bij me hebt ingeleverd.'
'Oké, doe ik.'

Hij loopt naar een kast en pakt er een doosje Ibuprofen uit.
'Kijk eens. Neem er elke acht uur één en probeer met een extra kussen onder je hoofd te slapen vannacht.'
Vanuit de gang wordt William door Jeff geroepen. Haastig flapt hij er nog wat advies uit.
'Gebruik ook dagelijks het koelkompres, vijftien tot twintig minuten per keer en drink voldoende water.'
Hij maakt zijn weg naar de deur.

'O, en dat,' hij gebaart naar zijn eigen wang. 'Dat zal nog even duren meid.'

Sarah gromt. 'Geweldig.'