Volg Het Spoor

Hoofdstuk 15: de Afleiding

'Oké. Afleiding.' denkt Sarah.
Shelby heeft haar net het signaal gegeven dat ze kunnen beginnen. Zo nonchalant mogelijk loopt ze de feestruimte uit. Daniël vermaakt zich met een groep meiden en zal niet zo snel opmerken dat ze weg is. Althans, dat hoopt ze.

Met een Coca-Cola gevulde beker passeert ze een aantal brede, cilindervormige pilaren. Ondanks de aula gevuld is met scholieren zijn er nog veel groepjes in de gangen te vinden en specifiek ook naast de balie, waar een fors gebouwde Surinaamse man achter zit.
Hij is omringd door glazen wanden die leerlingen ervan weerhouden om binnen te dringen. Achter hem zijn enkele monitoren aan de muur bevestigd die de camerabeelden van de hele school laten zien.

Een van de leerlingen hier zal haar slachtoffer worden. Het enige dat ze nodig heeft is enkele minuten zodat Shelby naar de eerste verdieping kan sprinten zonder dat ze op de camera's wordt opgemerkt.

Ze zucht. 'Oké, welk van deze kids zal de meeste drama veroorzaken?'

Haar ogen landen op een jongen in een geweldig kostuum. Met wit-gouden kleding en accessoires lijkt hij net uit de live-adaptatie van Aladdin te zijn gestapt.

Ze bijt op haar onderlip en beweegt langzamerhand richting de stralende tiener. Haar benen voelen zwaarder wanneer ze denkt aan het moment dat zij voor de spiegel stond, zichzelf te bewonderen. Deze jongen heeft dat ook gedaan. Hij heeft zich ook op dit feest uitgekeken en zich afgevraagd wat zijn crush ervan zou vinden.
'Wat ben je toch een loser!' Denkt ze. 'Het is maar drank!'

Zijn onschuldige ogen ontmoeten de hare en ze realiseert zich dat ze er vast super maf uitziet met haar hand strak om de beker getrokken en haar gezicht op onweer. Vanbinnen voelt ze zich net een maniak.

De seconden lijken net minuten en elke cel in haar lichaam schreeuwt om dit niet te doen. Ze is nu al op armlengte van de knul en hij kijkt haar vreemd aan.

'Sarah!'
Ze stopt abrupt, waardoor er een beetje Cola uit haar beker ontsnapt, en draait zich met opengesperde ogen om. Daniël komt grijnzend aanlopen. 'Wat is er aan de hand?'

'Shit.'

'Ik... eh...ik zocht even een rustig plekje.' Antwoordt ze gevolgd door een nerveus lachje.

'Waarom zei je dat niet gewoon? Ik ken hier heel veel plekjes waar je kan uitrusten.' Hij geeft haar een ondeugend lachje. 'Zal ik het je laten zien?'

Een kleine lach ontsnapt haar lippen en ze moet zich er even aan herinneren dat deze gladde jongen pas zeventien is. 'Nee dank je. Ik denk niet echt dat je zus het op prijs zal stellen als jij me opeens stiekem dingen gaat laten zien.'

'Weet je wat ik denk?' Hij stapt dichterbij. 'Ik denk dat ze te veel is aan het rollebollen met jouw broer om zich zorgen over ons te maken.'

'Oké,' ze wijst naar de zware gordijnen 'jij moet echt terug naar binnen. Terug naar de magische droomwereld die je hebt gecreëerd...en wachten tot ik er ben.'

Hij knikt langzaam en likt zijn lippen. 'Je weet dat ik hier veel meer kan betekenen, toch?' Zijn ogen heeft hij samengeknepen.

'Wat bedoel je?'

'Kom op. Jij en Shelby nodigen jezelf uit voor mijn schoolfeest, wisselen mysterieuze blikken en voeren geheime gesprekjes.' Hij houdt zijn hoofd schuin. 'Ik weet dat jullie hier zijn voor iets anders.'

'Ik heb geen idee waar je hebt over hebt.' Zegt ze onverschillig. 'We zijn hier gewoon om wat plezier te hebben. Niks meer.'