Jeff The Killer (Dutch Creepy Pasta Story) (Not Finished Yet.)

We willen alleen praten

'Lisbeth...' zegt mijn moeder zacht.
Ik loop steeds verder de kamer in, achteruit, tot ik uiteindelijk tegen de vensterbank aanstoot.
'Lisbeth, we willen alleen even met je praten.' Zegt ze zacht, en bezorgd.
'Nee, nee. Jullie willen misschien praten, maar ik niet. Nooit. Niet met jullie.'
Ik zie dat mijn moeders ogen tranen. Haar zwangere buik is stukken groter geworden. Hoeveel weken ze nu is weet ik niet, want ik heb geen idee hoe lang ik weg ben geweest.
'Jullie hebben straks een nieuw kind die jullie lastig kunnen vallen. Dus laat mij met rust.'
Ze begint te huilen. 'Lissie, astjeblieft, papa en ik missen je. We missen je zo, zo erg. Kom naar huis, schat.'
'Noem me niet zo, Lissie en schat. Ik haat die naam, en ik ben geen schat.'
Ik kijk opzij en zie dat het raam openstaat, we zitten maar op de 2e verdieping, en net als ze me vast willen pakken, spring in naar beneden. Ik land perfect, en kan meteen wegrennen.
'LISBETH! LISBETH?!' Hoor ik mijn moeder in de verte nog roepen, maar al snel vervaagd haar stem helemaal.

Als ik eindelijk weer het bos in ben, zoek ik een fijne plek om uit te rusten. Ik kom bij de grot waar Jeff en ik eerder zijn geweest, stiekem hopend om hem daar te vinden, maar wetend dat dat niet zo zal zijn.

Ik ga zitten, leun tegen een steen aan, en val in slaap.

Wanneer ik wakker word zie ik opeens een schim voor me. Ik schrik op, en mijn eerste reactie is wegrennen. Dan bedenk ik me dat het misschien wel Jeff kan zijn. Dus ik blijf staan. De schim beweegt niet. Ik ook niet. Hoe lang zal het zijn geweest, 10 seconden? 2 minuten? Een uur? 2 uur?
Ik heb geen idee, maar na een tijd rende ik weg. Ik keek achterom en de schim bleef daar maar staan. Ik weet niet waarom, maar het maakte me boos. Laat me gewoon met rust.

Ik rende de grot uit, maar niet ervan weg. Ik ging buiten op een boomstronk zitten die schuin voor de grot lag. Wachtend tot er iemand naar buiten kwam. Uren zat ik te wachten, en wanneer ik bijna in slaap viel, zal ik iets. Enige beweging in de schaduwen van de grot.
'Jeff? Jeff, ben jij dat?' Vraag ik rustig. 'Jeff, astjeblieft, als jij dat bent, laat jezelf dan zien.'

Hij stapt de schaduwen uit, en wanneer ik hem zie, wil ik wel opeens wegrennen.