Jeff The Killer (Dutch Creepy Pasta Story) (Not Finished Yet.)

Rennen, gewoon rennen

Het geluid komt dichterbij, van alle kanten. Jeff kijkt me aan. "Pfuh, easy..." Zegt hij. Hij pakt zijn mes uit zijn sok en schiet het bos in. Ik kan niet veel zien. Het is dan wel dag, maar in het bos blijft het donker.

"No-Name! Achter je!" Hoor ik Jeff roepen. Ik pak mijn mes in 1 beweging, draai me om en steek hem in de buik van de persoon achter me. Adrenaline stroomt door mijn lijf, ik beging te zweten en krijg een kik. Het voelt best lekker, iemand neer steken... Om eerlijk te zijn...

"Bukken!" Roept Jeff. Opeens staat hij 4 meter voor me, en gooit zijn mes richting mij. Pas dan heb ik door dat iemand me van achter aan probeerde te vallen. Nou, die persoon is nu dus dood... Jeff zit onder het bloed, en ook hij lijkt ervan te genieten. Ik kijk hem aan, voel iets achter me. En voor ik het weet, lig ik op de grond. Alles word zwart, ik hoor Jeff nog schreeuwen: "Nee, jij klootzak!" En dan, dan ben ik weg...

Wanneer ik een soort van wakker word, hoor ik een raar geluid achter me. Het klinkt als gesnik. Ik probeer te bewegen, maar het doet te veel pijn. Wacht, wat doet pijn? Ik beweeg weer, nou ja... Een soort van... "Auw!" Probeer ik te roepen, maar het werd uiteindelijk meer gefluister... Ja, het is mijn buik. Ik probeer mijn ogen te openen, ik kijk omlaag en zie verband om mijn buik. Het is rood, doorweekt. Ik weet niet of het alleen mijn eigen bloed is, maar waarschijnlijk niet...

"No-Name?" Hoor ik zacht achter me. En pas dan realiseer ik dat ik op Jeff lig. Hij zit tegen een boom aan, en houd mijn hoofd tegen zijn borst. Ik schrik. "J-ja?" Weet ik eruit te brengen. "OMG, JE LEEFT... JE LEEFT... GODS ZIJ DANK, JE LEEFT... IK DACHT-IK DACHT DAT DIE KLOOTZAK JE VERMOORD HAD, IK DACHT HET ECHT..." Schreeuwt hij. "Waar is die klootzak nu?" Vraag ik hem. Jeff wijst naar een of ander lijk. "Daar..." Zegt hij. Vol afschuw kijk ik ernaar. Het is ook maar beter dat hij dood is, hij is namelijk lelijk pfoeh...

Als ik pas echt goed om me heen kijk, zie ik hoe verschrikkelijk dot slachtveld wel niet is... Armen, los van het lichaam. Rompen zonder benen. Bloed, overal. "Onhygiënish, heah?" Zegt Jeff. Ik lach. "Ja, nogal ja..." Jeff lacht ook. "Misschien moeten we zo snel mogelijk hier weg gaan, mensen gaan zich vast afvragen waar deze mensen zijn..." Zegt hij. "Ja, je hebt gelijk." Ik probeer op te staan, maar ik vertrek van de pijn. "Zo gaat dat niet heah, kom laat me je helpen."

Jeff helpt me omhoog, we pakken alle spullen en we strompellen weg. Nou ja, vooral ik strompel. Jeff loopt gewoon, met mij leunend op zijn linker schouder terwijl hij geamuseerd naar alle lijken kijkt. Ik kijk naar hem, een lachje verschijnt op mijn gezicht. Gewoon, omdat ik het fijn vind om het blij te zien.

Ik kijk nog even in het rond, en dan opeens tilt Jeff me op en begint te rennen. "Rennen, gewoon rennen..." Hoor ik hem zeggen. "W-wat bedoel je, Jeff?" Vraag ik zacht. "Ze zoeken me, ik voel ze..." "Voelt wie? Wie zoekt je?"