Jeff The Killer (Dutch Creepy Pasta Story) (Not Finished Yet.)

Hij is zo lief

Wanneer ik wakker word voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Ik heb mijn ogen nog niet open, en ik voel iets op mijn hoofd. Ik durf niet te bewegen, wat is dat op mijn hoofd? Of meer, onder mijn hoofd... Nog steeds stromen de tranen over mijn wangen. Nu voel ik toch echt iets boven op mijn hoofd, het veweegt heen en weer.

Ik belsuit mijn ogen nu toch echt open te doen, maar ik beweeg nog steeds niet. Wacht, ik lig op Jeff zijn schouder! Hij aait me over mijn hoofd, hij heeft zijn oen dicht. En dit is de eerste keer dat ik een gezicgtuitdrukking bij hem zie... Hij kijkt lief, en bezorgt...

Dan opent hij zijn ogen. Hij kijkt naar me. Hij lacht. Snel schiet ik omhoog. Heb ik echt op zijn schouder geslapen? Ik veeg mijn tranen weg, sta op en rek me uit. Ik draai me om, en Jeff shiet in de lach.

"Wat?!" Vraag ik fel. "Hehe, j-je haar WHAHAHAHAHAHAHAHA..." Zegt hij lachend. "M-mijn haar?" Ik pak snel mijn spiegeltje uit mijn tas en kijk erin. "Shit..." Mompel ik, en ik voel dat ik rood word. Ik borstel snel mijn haar, en de helft gaat voor mijn gezicht. Zoals altijd...

Jeff kijkt me weer scheef aan. Ik kijk scheef terug. Opnieuw geeft hij me zo'n stom lachje, al is het aan de ene kant wel sexy :X... "Waarom huilde je in je slaap, Lisbeth?" Vraagt hij zacht, en lief. "Noem me geen Lisbeth, ik haat die naam..." Zeg ik fel, en vastbesloten. Ik heb die naam namelijk altijd al gehaat, altijd... Gewoon, omdat mijn vader die had bedacht... "Goed. Hoe moet ik je dan noemen, Niet-Lisbeth?" Hij grijnst. "Serieus gast, noem me niet zo!" Screeuw ik. "Zo zo, miss Niet-Lisbeth word boos..." In 1 beweging heb ik mijn mes uit mijn tas gepakt, zijn armen op zijn rug vast en het mes in zijn nek gezet. "Noem, me niet zo... Jeff..."

"Sorry miss no-name, maar laat me nu maar los. Je hebt het lef toch niet om mij te vermoorden." Hij hijgt, likt langs zijn lippen en lacht zenuwachtig. Alsof hij weet, dat ik meer ben dat hij denkt. Niet dat ik dat ben, ik bedoel... Nee... Dat-dat ben ik zeker niet, nee... "Oh jah? Denk je serieus dat ik het lef niet heb?" Ik duw het mes zachtjes in zijn huid. Er ontstaat een klein sneetje. Hij schrikt, zijn ademhaling versnelt en hij begint tegen te stribellen. "Miss No-Name, stop n-nu..." Zegt hij zacht. "Nee... Respecteer me, dan laat ik je misschien vrij..." Fluister ik in zijn oor. Af en toe raken mijn lippen zijn oren, ik wil er eigenlijk keihard in bijten. Maar ja heah, dat zou onproffecioneel zijn...

"Okay, okay miss No-Name. Hoe wil je dan heten?" Vraagt hij fel. Ik denk na. "Miss No-Name..." Zeg ik zacht. Hij lacht, harder en harder. Dan laat ik hem los, hij valt op de grond want dat had hij niet verwacht. Ik pak razendvlug mijn tassen, en speer weg. Hij staat op en rent achter me aan. "I'm fucked..." Zeg ik in mezelf. Dan, uit het niets rent hij naast me en springt op me.

Ik gil, ik gil zo gard mogelijk. "Jezus Miss No-Name, ik hoef niet doof hoor." Zegt hij vermaakt. Ik kwat in zijn gezicht. Hij veegt het meten weer weg, langzaam en uitdagend. "Nou, das nou ook weer niet aardig heah..." "Laat me gaan!" Schreeuw ik.

Opeens beweegt hij niet meer, worden zijn ogen groot en staart hij naar me. "Dit is best intimiderent..." Denk ik bij mezelf. Maar dan, dan kijk ik ook in zijn ogen. Ze zijn hypnotiserend. Ik staar naat hem, terwijl hij op me ligt. Zijn borst omhoog, benen op mijn benen en hij houd mijn polsen vast. Echt zoals in zo'n film. Alleen is dit anders... Angstaanjagender...

Opeens beweegt hij weer, een beetje dan... Zijn hoofd komt dichterbij mijn hoofd. Zijn lippen raken bijna mijn lippen, en ik stribbel niet eens tegen. "Hallo? Wie is daar?!" Horen we vanuit de verte. "Hallo?!" Komt er weer. Jeff springt op, schud even zijn hoofd en helot me zo snel mogelijk omhoog. We spitsen onze oren, en het geluid kimt steeds dichterbij.

We beginnen te rennen, we sprinten weg. We sprinten weg, zo snel als een... Een... Iets wat snel is... Totdat we denken dat we het geluid kwijt zijn.

Als we dan eindelijk stoppen met rennen, horen we weer iemand schreeuwen: "Kom mee, voorzichtig... Volgensmij zijn ze hier..." We horen gekraak. We weten niet waar het vandaan komt, dus een random kant op weg sprinten zou dom zijn... Het gepraat komt dichterbij en dichterbij... En wij, wij staan hier maar...