Jeff The Killer (Dutch Creepy Pasta Story) (Not Finished Yet.)

Move on

Jeff is nog steeds ziek. Al een week lang! Ik ben hem non-stop aan het verzorgen. Hij wilt het niet, maar ik moet wel. Als hij niet beter word... Wat dan? Moet ik dan zelf verder? Moet ik dan alleen verder vechten? Voor wat vechten we eigenlijk? Waarom rennen we weg voor de mensheid, als we zelfs ook mensen zijn? Ik weet het, mensen zijn kut. We kunnen beter allemaal dood gaan. Dat is beter voor alles, en iedereen. Voor de aarde, het mileu, de dieren gewoon alles.

Ik besluit even een kijkje buiten te nemen. Ik zit al langer dan een week in deze stinkgrot. Ik word er echt gek van. Ik weet dat ik van Jeff de grot eigenlijk niet uit mag, maar hij slaapt nu toch...

Ik pak mijn rugzak en loop de grot uit. Ik besluit ook om eten te gaan zoeken, nadat ik even heb gezeten. Ik zoek een mooie plek onder een grote, en oud lijkende boom. Het ruit hier lekker. De zon kan niet door de takken heen schijnen, er hangen te veel blaadjes aan wat een prachtig gezicht geeft. Het is warm. Ik doe mijn gas open, en pak een sigaret. Ik had er paar meegenomen. Mijn laatste pakje. Ik oak mijn aansteker en steek hem aan. Heerlijk.

Als ik een tijdje heb gezeten, en mijn sigaret op is besluit ik te zoeken naar nieuw vers eten. Fruit. Alleen al door het woord loopt het water me in de mond. FRUIT. Ja, heerlijk.

Ik vind een struik met kleine rode besjes. Ze glimmen een beetje. Ze zijn perfect rijp. Ik weet dat ik deze kan eten. Mijn oma had altijd een struik met deze besjes eraan in de tuin. Ik wilde altijd helpen net plukken! Als we ze geplukt hadden, mochten we een bakje met deze besjes. Omdat ze zo zuur zijn deden we er altijd wat suiker bij. (Deze besjes bestaan echt guys, en mijn oma heeft ook zo'n struik in de tuin. Ik weet alleen niet hoe ze heten CX...)

Ik pluk zo veel mogelijk besjes, en tussendoor proef ik er ook een paar. Ze doen me denken aan een betere tijd. Waar ik nog niet depressief was. Waar ik nog niet sneed. Waar ik nog niet spijbelde, of rookte. Waar alles nog normaal was.

Die gedachte bracht tranen in mijn ogen.

Ik rende terug naar de grot, met alle besjes en mijn tas. Ik pakte snel mijn andere tas, en rende dieper de grot in. Ik snik. Ik hoor Jeff nog roepen: "Miss, kom terug!" Maar ik luisterde niet.

Na een paar minuten rennen, wat wel een eeuwigheid leek, kwam ik uiteindelijk bij een rivier uit. Het was prachtig. Ik ging aan de rand van de rivuer zitten. Het water was zo helder, ik kon alle stenen zien en alle kleine visjes zien zwemmen. Eerst zat ik daar maar. Ik opende mijn tas, en pakte mijn mesje eruit. Het mesje dat ik ooit van een puntenslijper af heb gehaald. Ik zette het mesje op mijn arm. Ik twijfelde zo'n 2 seconden, en sneed mijn hele arm open. Ik hoorde Jeff an komen rennen.

Ik weet niet waarom, maar ik had een handdoek meegenomen. En aangezien Jeff mijn tas een keer had gestolen en doorzocht had, omdat hij zich verveelde, wist hij dat. Hij keek me boos, maar ook verdrietig aan. Ik keek hem hulpeloos aan. Hij pakte de handdoek en bond hem om mijn arm. Ik wilde het losmaken, maar hij hield me tegen. Hij sloeg me in mijn gezicht, en zei: "Move on."

Ik huilde. Jeff liep weg. Ik ging liggen, nog steeds huilen. Na een tijdje zat ik weet ik weer recht op. Ik hing boven de rivier. Wanneer mijn tranen het water raakte ontstond er een soort vreemde gloed in de kleine glofjes, die veroorzaakt werden door mijn tranen. Ik kijk ernaar, volledig in trans.

Opeens zie ik twee grote vissen, groter dan alle andere visjes in deze rivier. Een zwarte vis, met witte ogen. En een witte vis, met zwarte ogen. Ze gaan samen zwemmen. Ze vormen een rondje, en gaan zo zwemmen. Met gebogen rug, zo word het rondje gevormd. En ze zwemmen om elkaar heen, of achter elkaar? Het is een raar gezicht, en opeens weet ik: Ying en Yang. Jah, Ying en Yang! Ik wil het water aanraken, ik weet dat ik dat waarschijnlijk niet moet doen maar ja...

Net als ik het water aan wil raken, komt er een lichtsraal uit de 2 vissen geschoten. Ik kijk en het water, en ik zie iets... Het is eerst nog wazig, maar later als ik goed kijk... Lijk ik de toekomst te zien...