Jeff The Killer (Dutch Creepy Pasta Story) (Not Finished Yet.)

Daar gaan we

"J-je wilt met mij mee?" Zegt hij, het lijkt hem zelfs wel een beetje te raken. "Ja, als je dat goed vind..." Ik kijk half omhoog, maar zo gauw ik zie dat hij naar mij kijkt begin ik weer met mijn vingers te spelen en kijk ik ernaar. "Pak je spullen..." Zegt hij. "We gaan..."

Ik ben verbaasd, maar ik voel me op een èèn of andere manier toch blij. Ik pak snel mijn spullen. Jeff begint al te lopen, ik trek een sprintje en loop nu schuin achter hem. Hij kijkt even maar me, waarschijnlijk om te kijken of ik er al was. Hij stapt flink door. Ik had gedacht dat we terug gingen lopen naar de stad, maar we lopen dieper het bos in. Steeds dieper. Steeds donkerder.

Ik vraag me af of Jeff kan fluiten, .et zo'n gesedeb mond... Ik bedoel, het lijkt ne nogal onmogelijk... Maar ik ga het niet vragen hoor! Nee, echt niet... "Vraag wat je wilt, Lisbeth." Zegt hij opeens. Hoe weet hij dat ik iets wilde vragen, en hie weet hij eigenlijk mijn naam?! Ik heb het hem nooit verteld! "Simpel." Zegt hij, terwijl hij tussendoor een soort van fluit. "Ik heb je een tijdje bestudeert..." Hij blijft voor zich uit kijken, zijn gezichtsuitdrukking verandert niet. Geen enkel teken van blijdschap, verdriet of wat dan ook op zijn gezicht.

Hij lacht, niet op een enge manier... Hij lacht gewoon, gewoon zoals je lacht naar iemand als diegene een beetje een domme opmerking maakt. Zo lacht hij nu... "Lisbeth..." Er verschijnt een kleine glimlack op zijn gezicht. Maar die verdwijnt meteen weer als hij merkt dat het middernacht is... Ik gaap. "W-wil je rusten? Lisbeth..." We hebben al best wel lang gelopen, en mijn benen doen pijn en beginnen te trillen. Het was een lange dag, voor mij... "Zet je spullen maar bij die boom daar neer." Hij wijst naar de dichtsbijzijnde boom, en ik smijt mijn grote tas neer en doe mijn rugzak af.

Net als ik bij de boom wil gaan zitten, stort ik in. Een traan glijd over mijn wang. Ik weet niet of dat door de moeheid komt, of doordat mijn familie mij verstoten heeft... Misschien wel allebij... Maar ach, wat maakt het uit... Voor ik het weet val ik in slaap. En ik kom terecht in een droom, een droom over mijn verleden...

;;De droom, (meer een flashback but okay...).;;

Ik zit in mijn kamer, ik hoor mijn moeder beneden huilen. Mijn moeder huilde wel vaker, als mijn vader haar weer eens sloeg. Of, als hij mij sloeg... Ik huildr nooit als hij dat deed, ik bleef altijd met een ijzige, doodse blik naar hem kijken, altijd. Ook al sloeg hij mij midden in mijn gezicht.

Ik ging op het dak zitten, daar hoorde ik het geschreeuw minder. Ik klim uit het raam, en zie een ambulance staan. Ik zie mensen mijn huis in en uit rennen, en ik heb geen idee wie het zijn of wat er gebeurd...

Dan zie ik iets op een of ander bed liggen, een wit laken en er lijkt wel iemand onder te liggen... Tranen schieten in mijn ogen. Mama?

Dan zie ik mijn moeder huilend aan komen rennen, ze wilt het laken op tillen maar dat mag niet... Dus, get is papa? Ik weet niet precies waarom, maar bij die gedachte krijg ik een blij gevoel.

Maar dan, dan komt ook papa eraan. Hij komt gewoon rustig aan lopen. De klootzak... De vieze, vieze klootzak! Het is dus mijn broertje, en hij... Hij doet gewoon of er niets aan de hand is! Ik kan hem wel vermoord... Godverdomme...

Ik kijk naar beneden, ik heb de nijging om te springen. Maar net als ik wil gaan springen, hoor ik iemand de trap op lopen. Ik klim snel mijn kamer weer in, en laat me op mijn bed zakken. Dan komt mijn moeder mijn kamer binnen rennen, ze kijkt me hysterisch aan. Haar rechter wang is rood, en er staat een handafdruk op. Papa... "Godverdomme..." Mompel ik.

Dan komt mijn moeder rustig naar me toe lopen, ze kijkt me lief aan. En de tranen stromen over haar wangen, maar ze maakt geen geluid... Ze pakt mijn hoofd en legt die tegen maar borsten aan... Ze knuffelt me, vertelt me dat het goed zal komen...

Maar, het is nooit meer goed gekomen...

;;einde droom.;;